Ertesi gün öğlene doğru harabe evin sahibi Hasan beyle buluştular.
Hasan bey beş yıl kadar önce ticarette iflas ettiğini ve bu güzel
yazlık eve uzun zamandır gelmediğini, sonunda çürümeye başlayan
evini satmaya karar verdiğini, alıcı olurlarsa yardımcı olacağını
söyledi.
Adam iflas ettikten sonra, Aydın'a yerleşmiş. Bir müddet sonra
eşini de kaybetmişti. Şimdi tek tasası kalan borçlarını ödeyerek
Aydında ki evinde, sakin bir hayat sürdürebilmekti.
Kemal, Hasan beyin fazla bir fiyat istemediğini görünce fazla
pazarlık etmedi ve kısa sürede anlaşarak, aynı gün içinde Kuşadasına
devir işlemleri için hep birlikte gittiler.
Kuşadası dönüşü çift heyecandan uçuyordu.
Sayde " burada bir evimiz oldu bir tanem ne güzel" Diyerek eşine
sarıldı.
Kemal ise gülümseyerek "Hayır canım, sadece bir yerimiz oldu diyelim"
Daha yapılacak çok işimiz var cevabını verdi.
Sayde:
-Olsun bu kadarı oldu ya, hiç aklımızda var mıydı böyle bir şey?
Yavaş yavaş yaparız bir şeyler inşallah! Deyince
Kemal "bu sene geçti artık, öncelikle şu kalan borcumuza ait senedi
ödememiz için döner dönmez kredi çekmeliyim" Ondan sonrası
Allah kerim derken, birden durgunlaştı. Aklına yine arkadaşları gelmişti.
İçinden "Ya bana bir şey olursa, Sayde ne yapar, o kadar da borcun
altına girdim diye geçirdi.
Sayde sanki anlamış gibi:
-Korkma bir tanem, hiç bir şey olmayacak, yüreğini ferah tut, sen bir
şey yapmamışsın ki...
Kemal şaşkınlıkla, karısının elini tuttu ve "yüreğimi mi okuyorsun sen?"
Diye fısıltı ile konuştu.
-Evet yüreğini okuyorum, kısa sürede çözdüm ben sevdiğim adamı,
eğer gözleri bir yere dalıp gidiyorsa, mutlaka bir sıkıntısı vardır aşkımın.
-Sen çok iyisin biliyor musun Sayde, gün geçtikçe daha çok seviyorum
seni.
-Eskiden az mı seviyordun yani?
-Biliyorsun, öyle demek istemedim, ama işin doğrusu bu her gün daha
çok seviyorum seni.
Birlikte yeni evlerini bir daha görme kararı aldılar ve Güzelçamlı'ya
geldiklerinde Kemal arabayı sahile doğru sürdü.
Yeni evlerinin kocaman bir bahçesi vardı. İleride buraya bir şeyler
ekmeyi düşlediler.
O arada Sayde birden Şeker'i hatırladı.
-Şeker ne yapıyor acaba? Bizi özlemiş midir? Kim bilir burayı ne kadar
çok sevecek.
-Eminim özlemiştir. İnşallah anneni üzmüyordur. Bence de burası tam
ona göre bir yer. Düşünsene terasta bizlerle ve doğa ile baş başa
olacak. Sanırım artık uzun uzun cümleler kurar burada.
Biraz sonra yanlarında bir tıkırtı hissettiler. Önce endişelendiler ama,
kısa süre sonra endişelerinin yersiz olduğunu gördüler.
Sesi yapan, onları seyreden sevimli bir köpekti.
-Şuna baksana Kemal, ne kadar güzel ama ne kadar ürkek hayvancık.
-Evet belli ki aç kalmış buralarda, keşke yanımızda yiyecek bir şeyler
olsaydı.
-Dur dur yanımda yarım bir sandviç var, buralarda tabak gibi bir şey
bulabilirsen, su da var çantamda.
-Bir süre sonra köpeğin karnını doyurdular, suyunu içirdiler, hayvan
sanki onlara minnet ve sevgi ile bakıyordu.
Yaklaşık iki saat orada kaldılar, köpek artık onlara iyice alışmış,
oyunlar yapmaya başlamıştı.
Zor da olsa ondan ayrılarak, teyzelerinin yazlık evinin yolunu tuttular.
Bir müddet sonra, köpeğin kendilerini takip ettiğini gördüler. Bu durum
gülüşmelerine neden oldu.
-Gel bakalım, gel yaramaz, sen bizi mi takip ediyorsun.
Kemalll, gidene kadar besleyelim mi bu yaramazı? Ne dersin?
-Olur aşkım, neden olmasın, hatta kendisini biraz toparlasın, istersen
İzmir'e giderken yanımızda götürürüz. Bir de köpeğimiz olur fena mı?
Sayde sevinçle bir çığlık attı.
-Sen, sen gerçekten çok iyi birisisin.
-Sen de öylesin aşkım, merhametli, sevecen, güler yüzlü...
-Şimdi buna bir isim koymamız lazım ama
-Sen koy istersen, haydi bakalım
-Ben mi koyayım? Dur bakalım, evet bir şekerimiz vardı. Bunun ismi de
bal olsun. Ne dersin?
-Olsun bakalım, annen bu isime çok gülecek...
Devam edecek
Yazan ve Seslendiren Mehmet Fikret ÜNALAN
