Saðdýrýrsýn gönle mâtem, gözde yaþlar dinmiyor;

Yol verirsin kahra sýk sýk, baðda kuþlar dönmüyor;

Sevk edersin dehre hüsran, baðra nurlar sinmiyor;

Câna yýðdýn derbederlik, sözde hicran sönmüyor;

Sâkilerden almýþýn kor, nefse hikmet inmiyor.

Meclisin baðrýnda dert var, can buluttan görmüyor;

Gözdeler hüzzam yakar hep, zehri sýk sýk dürmüyor;

Aþký yeksân ettiler, sazlar hevesler sermiyor;

Sûzinaklar nâle yükler, fasla bülbül girmiyor;

Sâkilerden almýþýn kor, nefse hikmet inmiyor.

Lebde vuslat tütmüyor, sevdayla yanmaz dillerin;

Baðbanýndan gelmiyor þevk, inliyor bülbüllerin;

Esmiyor meltemli rüzgâr, þimdi cansýz yellerin;

Çaðlatýrsýn kahrý her gün, bitmiyor müþküllerin;

Sâkilerden almýþýn kor, nefse hikmet inmiyor.

Rintlerin kasrýnda artýk yanmýyor nur þûleler;

Canda maksat çaðlýyorken, söyledin hep nâleler;

Almadýn sen feyz Nedim’den, elde tütmez lâleler;

Yaptýrýrsýn zehri derman, gözde bitmez jâleler;

Sâkilerden almýþýn kor, nefse hikmet inmiyor.

Yýðsa kor Pervâne candan nur gazeller þehrine;

Âsumandan þevkle rahmet gelmiyor hiç nehrine;

Aþký baðdan kaldýrýrsýn, yön verirsin zehrine;

Girse mâhýn gönle sýk sýk, dert dökersin nehrine;

Sâkilerden almýþýn kor, nefse hikmet inmiyor.

(fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lün / )