Bir baþkasýnýn hayatý bir diðeri için ne derece önem arz edebilir ki… Söyleyeyim…

O kadar çok insan tanýdým ki: Yaþanan çaresizliði, düþ kýrýklýklarýný adeta bol vitaminli bir gýda gibi yer ve yutar. Ve üstüne de bir duble kahkaha patlatýr.

Gözyaþý dökülmese bile, ihtimali akan yaþlarýn, onun ilacýdýr, adeta yediðine katýktýr.

Verilen emeðin karþýlýðý balon olan çabalar vicdanýnýn sesini bastýrýr. Tabii ki; eðer bir vicdan varsa ortada.

Gözlemlediði mutluluk ve baþarý, býrakýn baþarýyý düþüncesi bile, inanýlmaz bir zehirdir damarýna enjekte ettiði. Bunun panzehiri ise, gözlemleme arzusunda bulunduðu ýstýrap ve bunun yaratacaðý tatmin duygusudur.

Gerçekleri yalandýr, sevinçleri göstermeliktir, dostluklarý sahtedir.

Ve yalanlarý aslýnda onun gerçeðini yansýtýr. Duyumsadýðý sevginin kaynaðý egosuna yöneliktir sadece.

Hayatýn ulaþýlmasý imkânsýz ve zor olan gerçekleri destek, hoþ görü ve katkýdýr.

Cennetin ve cehennemin varlýðý kadar kutsal olan gerçekleridir bunlar hayatýn. Her nedense zor, imkânsýz ve yakalama olasýlýðý düþük olan mefhumlardýr tüm bunlar, hayatta kabul gören.

Zaman en iyi ilaçtýr, denir. Kimine göre ise, arsenik kadar tehlikelidir ve sonu çabuklaþtýrýr.

Beklentinin, insan için bariz bir tehlike ve mutsuz kýlan bir mefhum olduðunu okudumdu bir ara. Hedefler, amaçlar ve beklentiler deðil midir bizi canlý tutan ve mutlu kýlan…

Ne zaman ki boþ versek yürüdüðümüz yolun nereye varacaðýný, yýkýcý olmaz mý.

Ve soruyorum…

Neden?

Ve ekliyorum: Bir insanýn tüm bunlarý hak etmesi için geçerli tek bir sebep söyleyiniz.

Zira bunun cevabýný ömrüm boyunca bulamadým.

Saygýlarýmla.