‘’Hasret türkülerinin sonu neden hep üç noktadýr bilir misin? Çünkü kalan, gidene dair dönme ümidini hiç yitirmez. (…) Ne son noktayý koymaya cesaret edebilir ne de bir harfi yazacak dayanak bulabilir. Þiiri pek tabii kalan yazar. Çünkü giden mýsra mýsra gitmiþtir. Þiir gidenin ta kendisidir.’’(Alýntý)

Müzmin renkler resitali rabýtasý aþkýn sözcüklerse muhtýrayý veren kaleme tabi.

Göðün yüreðinin attýðý her sekant ve kum dökülen bedeni kum saatinin hicri hicreti ve sözcüklerin dalkavuðu iken þairin ve kaleminin de atan beti benzi.

Bet sesi zalimin mazlumunsa yürek yarasý.

Yamalý aðýtlar dizen þair ve söküklerinde saklý sevginin kat izi.

Temennim o ki: gün doðsun asla da batmasýn güneþ.

Tecrit edildiðim bir cihan hele ki þafaðý da attý mý þairin.

Renkler muteber.

Duygular devinen.

Hayaller ve gerçekler kucak kucaða hele ki yok mu o yaþanan can pazarý?

Giden gittiði ile kalýrken þair de gidemezken kendinden ve iþte içine sýkýþtýðý o münferit hece elbet: aþk iken payidar olan ve bahtiyar bazen dikiþ tutmayan ve de içinde saklý o vaveyla.

Gidenlerin geri dönümü nasýl ki yok ve iþte þairin verdiði selamýn da yok tek iþareti: idam sehpasýnda yatýya kalan hayaller ve sözcükler ve hüzünle þerh düþülesi evrenin kubbesinin seyrinde þairin hayatý kuþ bakýþý resmettiði kadar yüreðinin de recim edildiði.

Üç noktalý vazgeçiþler ve gidenlerin ardýndan dökülen gözyaþý misali su dökerken bir eli þairin ve diðer elinde kalemi asla yetinmediði sözcüklerin muktedir ve de ukde olduðu içine:

Yýldýz olmanýn kerameti þair âþýk mehtaba.

Çiçek olmanýn istirhamý:

Þair en çok dikenlerini kendine batýrmayý severken…

Hulasasý duygularýn kaynayan bir kazan adeta cihanýn asla soluklanmadýðý cereyanýn sonlanmadýðý ve þirret gölgeler þuh kadýnlar þüheda mazinin þeceresinde açýlan kayýtlar gün gibi aþikâr.

Güne sevdalý güneþ.

Güneþe sevdalý þair.

Karanlýða sevdalý iklim ikilem yüklü bir devinim kýrýlan tahtýnda açan çiçekler nasýl da olasý bazen düþse de gözden þair.

Gönlün umresi sözcükler seyyah.

Cebbar gece ve karanlýðý delen yazýlasý her þiir her hece.

Uyumsuz mudur yoksa kalbinde fink atan bunca kelime sadece bir kelimeye de sýðdýrabilirken hayatý þair elbet aþk ile kýyama durduðu ve yine aþk iken kýyýlan en çok da makamsýz mekânsýz zamansýz sevdalara kanat açan.

Ölüm derin.

Ölümsüzlük müphem.

Gizinde hayatýn izini sürdüðü illa ki aþk yüreðine merhem.

Sevecen göðün kodaman akça pakça bulutlarý nasýl da sevdayý nasýl da masumiyeti çaðrýþtýrýr.

Bir Anka kuþu külünde yangýn.

Bir kýrlangýç yüreðinde saklý sevginin bombardýmaný.

Belki de sadece serçe parmaðýna konan serçenin minnacýk kalbine sýðabilmiþken sevgi ve kâinat ve iþte aþkýn þerh düþtüðü ve iþte tek zerreye haiz bir varlýk iken insan sevgiyle müptelasý olabilmiþken evrenin ve sonsuzluðun ç/aðrýsýnda saklý iken üç noktalý hikâyelerin üç noktalý þiirlerin de güzergâhý iken yürekten yüreðe kurulan nice köprü bazen dalgýn bazen ateþli bazen suskun bazen yorgun.

Telaþla yaþamak nedir bilir misin?

En çok da yazarken ve âþýkken insanýn kendine sorduðu o soru bir o kadar cevabýnýn Allah katýnda saklý olduðun nasýl ki sevgi mubah nasýl ki Ýlahi Aþk kutsanmýþ evrenin duasýnda saklý.

Aþkýn kemale eren sesi.

Aþkýn bazen bir rivayete tekabül eden dinmeyen nefesi.

Ölü nefsini dahi defalarca yargýlayabilirken þair ve nefesin ne kadar deðerli olduðunu ona ispatlamýþken kader ve iþte anne sesinde ve iþte annesinin nefesinde þakýyan ötüþen kuþlar senfonisi en çok sevginin eþlik ettiði umudun körelmediði ve de þanlý þerefli iken mazisi elbet vatan aþkýnda nükseden o coþkuyu da eksik etmeden Rabbine tapýndýðý kadar da ulu iken eriþilmez bir nokta olsa bile mutluluk ereceði hidayetin esen rüzgârýnda deðil üþümek aþkla þerh düþmek hayata ve an’ a ve her aný andan sökün eden bir zaman aralýðýnda eþlik ederken kalemin de zaferi iken üç noktalý þiirlerin ve yazýlarýn ve aþkýn asla nihayetlenmediði…