BÝR ÇÝFT SÝYAH GÖZ

    Güzel bir güz sabahý tüm umutlarýmý toplayýp, tüm sevgilerimi tüm heyecanlarýmý bohça yapýp koyulmuþtum yeni tayin olduðum okula. Her seferinde olduðu gibi birinci sýnýf minikleriyle karþý karþýya olacaktým.

  Zil çalmýþ sýraya girmiþti öðrenciler... Uzaktan karýnca topluluðu gibi görünen, gülüþmeleri konuþmalarýyla bahçede bir düðün havasý oluþturan masum varlýklar...

 Yaklaþtým... Sýraya girmiþ otuz üç öðrenci... Bir metrenin azýcýk üstündeki boylarýyla tespih taneleri gibi dizilmiþlerdi. Ben gülen bir gözle onlara bakarken onlarda çocuksu masumiyetleriyle tebessümümü karþýlýksýz býrakmýyorlardý.

  Her biri bir kilim üzerindeki farklý desen gibiydiler, rengârenk çiçeklerin olduðu çiçek tarlasý gibiydiler veya... Yine o tabloydu. Her birinde farklý bir þeyler göreceðimi, keþfedeceðimi, kimiyle aðlayýp kimiyle güleceðimi biliyordum.

 Bir çift siyah göz fark ettim... Kocaman... Sýra dýþý... Hiç gözünü kýrpmadan bana bakýyor kaygýlarýný gidermem için bir adým bekliyordu. Yakýnýna gelmiþtim. Ürkekti. Dönüp annesine bakýp iri gözlerini tekrar bana çevirmiþti. Elimi nazikçe baþýna koyup;

—Benim adýmý söylediler mi sana?

-Hýhý, dedi sessizce...

—Sen de kendi adýný bana söyler misin?

-Gülcan...

-Çok güzelmiþ adýn,gözlerin gibi ...

Baþýný hafifçe önüne eðip, býyýk altýndan gülümsemiþti.

  Gülcan’da bir þeylerin eksik olduðunu sezmiþtim ve durumun onu da beni de yýpratacaðýný biliyordum.

“Küçükken ateþli bir hastalýk geçirdi ve çok sýk hasta olur “dedi annesi...

     Günler geçiyordu. Herkesle bir harfi beþ kez çalýþýyorsak onunla belki on beþ kez çalýþýyorduk. Kaynaþtýrma öðrenci deðildi ama algýlamasý biraz daha geriydi diðerlerinden... Özel uðraþým onu biraz üzmekle beraber, benimle bazen teneffüs aralarýnda, bazen dersin son on dakikasýnda masamda, bazen evini ziyaretimde, bazen elim omzunda, bahçede, onunla oluþum onu bana yaklaþtýrýyordu. Sabýrlý olmalýydýk biliyordum. Onu býktýrmadan öðretmeliydim. Her harfe bir hikâye, bir komik benzetme, bir þekil uyduruyorduk. Hatta o harfle ilgili oyun kuruyorduk.

   “O” harfi þeklinde dizilip, þarkýlar söylüyorduk,”S”harfinde yýlan gibi kývrýlmalar sssss’lamalar daha neler neler...

Yýlýn sonu yaklaþýyordu Gülcan, masama yaklaþtý;

—Öðretmenim ben sýnýfta kalmak istemiyorum.

—Nereden çýkardýn bunu? Dedim.

—Herkes “sen daha okuyamadýn kalacaksýn”diyor bana, kalýnca ne oluyor ki! Yani ben hep sýnýfýn içinde mi duracaðým. Dedi.

—Caným sýkýlmýþtý o iri gözlerdeki korku izlerine...

Nihayetinde diðerleri de çocuktu. Onu çok ta anlayamazlardý...

Onu rahatlatmak istiyordum.

-Seninle bir anlaþma yapalým mý Gülcan ?.

—Tamam öðretmenim.

—Her gün her harfi iyice öðrenene kadar okuyup yazacaksýn. Öðrendiðin her harf için sürpriz hediyeler...

 Ýri gözlerinde bir sevinç belirmiþti.

Ýlk hediyeni veriyorum Gülcan...Kocaman bir öpücük kondurmuþtum yanaðýna...Bu bazen kalem,bazen bir çikolata ,bazen de “aferin” olmuþtu.

    Gülcan çalýþma gayretini artýrmýþtý anne ve teyzesi de destekliyordu bu gayreti... Öðrendiði harfler heceye dönüþebiliyordu artýk. Hecelerde birleþiyor bütünleþiyordu, kelimelere dönüþüyordu. Gülcan da büsbütün bana baðlanmýþ, yaþadýðý her aný paylaþmak istiyordu.

 Azmin, sevginin, sabrýn meyvesini almýþtýk. Gülcan artýk okuryazar olmuþtu.

Her okuyuþunda da alkýþlar yankýlanýyordu sýnýfýn duvarlarýnda.

Sýkýntýmýzýn çözümünü bulmuþtuk. Herkesten daha çok tekrar ve bazý kodlamalar yapmamýz gerekiyordu.

   Gülcan okuyup yazmasýyla hayatýmda açan kardelen çiçeklerimin üçüncüsü olmuþtu. Yýllar öncesinde bir Hülyam, bir de Âdem’im olmuþtu. Hülya’mýn babasýnýn sözleri kulaklarýmda çýnlardý hep;”Dünyalarý baðýþlasanýz bu kadar mutlu olamazdýk, bir kýz çocuðunu ne büyük ýstýraptan kurtardýnýz, hocam... Bu yýl da okuyamasaydý eðer okuldan alacaktým”sözleri...Sonuç olumsuz olsaydý da bu ýstýrap beni ne hale sokardý bilemezdim

    Bir yýl sonra...

Turuncu, sarý, yeþil renklerin tüm tonunu penceremden izlediðim, hafif esintili bir güz günüydü. Bir kaç dakika daldým pencereden. Öðrencilerim dikkatle beni izliyorlardý...

—Ne güzel deðil mi? Dedim.

—Ne öðretmenim, dediler hep bir aðýzdan

—Doða! Dedim.Renklerin ahengini izleyin her zaman..Düþünün.Çok þeyler katar ruh dünyanýza ,dedim...Derse geçmiþtik.Onluk bozarak çýkarma iþlemini öðrenecektik.Yine Gülcan’dý aklýmdaki..Yine iri gözlerde bir korku izi onu da beni de daðlayacaktý.Çünkü beþten yedi çýkmaz komþuya gidelim,çok anlamsýzdý Gülcan için...

  Bir örnekle baþlamýþtýk. Gülcan da ki” siz neyden bahsediyorsunuz” bakýþý beni yine hapsetmiþti kendine...

    Gülcan dedim, yanýma gelir misin? Yine ürkekti. Seninle evcilik oynayalým mý? Sonra arkadaþlarýný da katarýz evciliðe... Nasýl, der gibi baktý.

Mesela sen tahtaya yazdýðým 24’ün 4’ü ol, ben de 2’si olayým. Altýna yazdýðým 15’in 5’i Miraç, 1’i de Ömer olsun...

—Dört, beþi çýkarabilir mi Gülcan?

—Hayýr, öðretmenim,4 küçük.

-Çýkarmak zorundayýz ama Gülcan’ým..Bir çare bulmalýyýz.Evcilikte komþuyuz þimdi.Ben senin yanýndayým ya, hadi tahtaya vurarak benim kapýmý týklat bakalým.

—Týk týk komþu komþu, zor durumdayým bana yardým eder misin?

—Tabi ki ederim de, derdin nedir?

-Hiç sorma komþuuu,þu 5’i kendimden çýkarmam gerekiyor ama sayýlarým yetmiyor.Lütfen yardým et.

—Hiç merak etme komþucuðum, þimdi sana bir onluk veririm olursun 14.Rahatça çýkarýrsýn 5’i

—Yaþasýn! Hem de 9 sayým artýyor. Alta geçireyim bari. Ama sen! 2 iken 1 kaldýn. Olsun ben onluk merdivenindeyim ya, yine senden fazlayým. Hiç üzülme.”Dost kara günde belli olur”.

—Çok teþekkürler komþum.

Gülcan bu oyundan o kadar zevk almýþtý ki defalarca çýkarma yapmak istiyordu. Ýri gözlerden sýnýfa yayýlan buram buram gülücükler...

O iri gözlerin buðulanmamasý çok önemliydi benim için... Yine parýltý koymuþtuk çok þükür...

   Ýlk karýn yaðdýðý gündü. Gülcan camýn önünde benim durduðum yerdeydi.

-Gülcannn! Dedim. Ne yapýyorsun?

—Kar aðaçlarý çok güzel kapatmýþ, ona bakýyorum, beyaz ve yeþil harika öðretmenim. Çam aðaçlarý iyi ki solmuyormuþ. Dedi.

Tabiat aþkýmý, tefekkürümü bile özümsemiþti. Gülümseyerek yerine geçmiþti...

Bir yýl sonra...

(devamý yarýn)