Biçimlendiren ve olgunlaþtýran yetiler, sýnýrsýz ihlaller ve ket vuran o bilinmezlik. Ýstediðiniz kadar zorlayýn þartlarý ve binlerce kez dönün ettiðiniz yeminlerden gelip buluyor sizi kaçtýðýnýz her ne ise. Olasý mý kapýlmamak rüzgâra. Neyiz ki þu kâinatta? Savrulmuþ, kuru bir yaprak; yuvasýndan, dalýndan kopmuþ ve dinginliðini yitirmiþ. Kim bilir, kýrýk bir dal tutunmaya çalýþýlan ve kökünden sökülmüþ koca bir çýnar aðacý. Tam da ortasýnda tüm o yeþilliðin ve güzelim çiçeklerin.

Yitip gitmiþ onca insan ve yitip gitme olasýlýðýný süren nicesi. Tüm mücadele kaybolmamak adýna ve sürdürmek adýna döngüyü hani parçasý olduðunuz. Yoksa bir parçasý da mý deðilsiniz. Kimine göre, terk edilmiþ kimine göre uzak kimine göre bir o kadar yakýn. Yine de mümkün mertebe korumak ve kollamak deðil ýssýzlýðýnýzý her ne kadar tezat teþkil etse de uyum gösteren nicesine.

Uyum denen ne ki… Uyumsuzluðun çýrpýnýþý, sessizliði muhafaza etmek ve kendi ekseninde sürdürmek muhteviyatýný. Ya da uydusu olmamak o çarkýn. Ýçinde milyonlarca yalanýn ve hasretin yankýlandýðý.

Tezat ya da yalýtýlmýþ. Neyiz ki özümüzde ya da kimiz ki evrenin tam da merkezinde. Koordinatlar iki düzlemde belirlense de üç boyutlu bir resim içinde yer aldýðýmýz. Fýrça darbeleriyiz her birimiz ve Yaradan’ýn büyük bir özenle resmettiði. Ýstediðimiz kadar inkâr edelim, kim var ki yaný baþýmýzda O’nun haricinde.

Sayýsýz izafi gölge ve takibinde olduðumuz o vefalý gölgemiz. Eninde sonunda kim terk etse de yanmayacak mý ocaðýmýz? Tütmeyecek mi bacadan duman. Belki iþaret dilinde anlaþacaðýz belki de telepati kuracaðýz sevdiklerimizle ya da sevdiðimiz sandýðýmýz kim varsa yakýnýmýzda uzaðýmýzda.

Nasýl da göreceli kavramlar uzak ve yakýn denen… Uzaðýna düþsek de belki bir o kadar yakýnýzdayýz ya da yakýn addedilen her ne ya da her kim ise nasýl da uzaðýndayýz.

Ne varsa yanýlgý aslýnda ya da görmek istediðimiz beynimizde ve ruhumuzda þekillenen. Neyi gördüðümüz de önemli deðil ayrýca sadece görmek istediðimiz ve yüreðimizde yaþattýðýmýz her ne kadar yüreklerde yer iþgal etmesek de. Belki de düzenekte bile yer iþgal etmiyoruz ya da hakkýmýzdan fazlasýný iddia ediyoruz.

Özgürlük de bir diðer mefhum bir o kadar uzaðýmýzda yer bulan. Öyle ya, özgürlük nasýl da kýsýtlý ve ket vurulmuþ. Býrakýnýz hürriyeti düþünceler bile yasaklý ve boyunduruðundayýz kabul gören tüm olgularýn üstelik. Ne varsa zihinlerde kazýlý ve nasýl görünüyorsak sübjektif yansýmalarda.

Nesnel ve öznel deðil mi ayrýþtýran. Aslýnda kimin ne hakký var ki ket vurup istila etmeyi ruhlarý. Kimin ne hakký var sürgün etmeye. Yozlaþmýþ onca insan ve farklýlýðýn kocaman bir izdüþümü.

Güçlü kimdir sizce ya da zayýf mýdýr hassas içerimlerle yadsýnan. Ne var ki yadsýyacak ve yadsýnacak. Müphem gidiþatýn zavallý yolcularýyýz alt tarafý her ne kadar üstünlük taslasak da. Ýstediðiniz kadar Kaf daðýnýn tepesinde çadýr kurun öylesine güçlü rüzgârlar esip yerle bir edecek ki o çadýrý ve sonunda yüzleþeceksiniz yalnýzlýðýnýzla.

Bir nefes kadar uzak hayat ve bir nefesle son bulacak olan. Neyin sahibiyiz ki… Aldýðýmýz nefes bile bir borcumuz deðil mi Rabbimize. Öyleyse kim hak iddia edebilir ki bir diðerine ve kim nereye kadar baský kurabilir yoldaþýna. Yoldaþýz hepimiz, her birimizin sayýsýz yoldaþý var üstelik: Görüp görmediðimiz, bilip bilmediðimiz sayýsýz yoldaþ. Ýster dost ister düþman, ister yakýn ister milyarlarca ýþýk yýlý uzaðýmýzda.

An öylesine belirsiz ki, bir anda nasýl da mümkün zamandan baþka bir ana transfer olmak. Yeter ki, içinizdeki o sizi kaybetmeyin. Kim var haricinde size sizden yakýn. Her kafadan çýkan onca ses, bitmek bilmez istekler, bitmek bilmez yankýlar.

Ne mi görüyoruz? Olandan çok fazlasýný belki de hiçbir þey…

Nedir mi duyduðumuz? Bir karýncanýn ayak sesini bile duymaktan nasýl da aciz ve nefsimizin hükmünde varlýklarýz. Soyut imgelerin gölgesinde somut bedenleriz aslýnda, bir gün yok olmaya mahkûm. O zaman neyin savaþý bu süre gelen? Neyin savaþý, neyin telaþý, neyin derdindeyiz?

Birbirimizi yok etmenin haricinde hangi yolun yolcusuyuz?

Ve neyin izini sürüyoruz ki yolumuzu bulmaktan bile aciziz eðer ki ardýmýza býraktýðýmýz o yön belirleyici çakýl taþlarý olmasa.

Belirleyen deðiliz, olsak olsak belirlenmiþ ve aczi yetin kursaðýndaki varlýklarýz. Ve hiç birimiz bir diðerinden farklý deðiliz. Kimi zengin kimi yoksul, kimi güzel kimi çirkin ya da bir o kadar muhteþem. Neyin garantisi var, söyleyin hadi? Kim iddia edebilir ki hakký olduðunu bir diðerinin üzerinde.

Neyse tezahür eden sadece bu deðil mi yansýyan biz insan denen canlýlara. Aklýmýz fikrimizle ve bir o kadar duygularýmýzla bir ateþ parçasýyýz aslýnda hem de insanlýðýn ilk yaratýldýðý günden bu yana.

Nasýl da güçlüyüz bir diðerinin gözünde ve bir o kadar güçsüz tam da yaný baþýmýzdaki. Ve aldatýyoruz birbirimizi süre gelen yalanlarla. Kolaysa kendinizi kandýrýn. Mümkün de diðer yandan kendimize yalan söylemek. Ya mümkün mü Ýlahi Gücü yalanlarýmýzla yanýltmak?

Günahlarýmýz ve sevaplarýmýz, yanlýþlarýmýz ve doðrularýmýz, maruz kaldýklarýmýz, yaþanmýþlýklar ve yaþanmasý muhtemel tüm seçenekler. Ki seçeneklerinden varlýðýndan bile bihaberken nasýl da kifayetsiz her ne kadar dünyanýn hâkimi tayin etsek de sefil varlýklarýmýzý.

Haydi, atýn ne varsa üstünüzde baþýnýzda ve atýn þu fazlalýklarý. Dengeler otursun artýk yerine. Denge mi kaldý da dememeli. Vakit henüz erken ve çok geç kalmadan sývayýn birbirinizin sýrtýný ve baþýnýzý kaldýrýp dikin göðün derinliklerine. Görüyorsunuz, asla inkâr etmeyin çünkü gönül gözünüz nasýl da engin en az O’nun sizi gördüðü kadar…