Online Üye
Online Ziyaretçi
Seni sevmek!
Islak yapraklara şiir sermek
ve aynı ummanın içinde hiç üşümemek.
Kanı, canı çekilmeden tüm hayatımıza bağışlanan aşkın
yüzü suyu hürmetine sevmek.
Bir kahkahanın merceğinde ki abartıdan sıyrılıp
diri diri yanmaktan korkmadan
yüreğinin darağacında ki salıncağın incecik iplerinde sallana bilmek.
Bilmezsin, ellerim kurak bir çöldü adın değmeden önce
ve akşamlar soğuk bir yetimhane.
yüreğimden öptüğün gün
işte tam orada en yetim yanıma yetiştin
Evvelinde ölmüştüm çoktan
ne bir umut ışığı
ne de içimde yelpazelenen derin bir nefes
sadece korku
Sadece dar koridorlar.
Şimdi durupta yüzüne baktıkça anlıyorum;
bu şehirde kimse büyümüyor senin kadar.
Yada her şey küçülüyor yâr!
Halil Uzuntaş