Raþe genç, güzel ve alýmlý bir kadýndý. Odanýn bir köþesine sinmiþ, titriyordu. Onun titremesine bir anlam veremiyordum. Soðuk bir kýþ günü olmasýna karþýn, kaloriferli sýcak evinde oturuyordu. Aç olamazdý, güzel bir akþam yemeðinden yeni kalkmýþtý. Hasta olabilir mi diye düþündüm, olanaksýzdý, cünkü bütün gün ofiste yoðun bir biçimde çalýþmýþ ve kendisinden memnun olarak evine dönmüþtü. O halde ürkmüþ bir kuþ gibi neden titriyordu? Raþe bir an düþündü; isminden nefret ediyordu. Kendisine bu adý büyük babasý ölümünden hemen önce vermiþti. Arapça bir isimdi. Titremek ve ürpermek anlamýna geliyordu. Herhalde büyük babasý ölum korkusu karþýsýnda hissettiði raþeyi ona ad olarak býrakmýþtý. Belki de dedesi Yakup Kadri Karaosmanoðlu’nun kitaplarýndan esinlenmiþti. Çünkü yazarýn eserlerini tekrar tekrar okumaktan zevk alýrdý. Fakat ona ismi her zaman zorluk çýkarýyordu ve kendisini yabancý sanýyorlardý. Deðiþtirmeyi zaten düþünemezdi çünkü büyük babasýnýn anýsýna saygýsýzlýk olurdu. Raþe korkuyordu. Titremesinin nedeni duyduðu bu korkuydu. Nelerden korktuðunu tahmin etmek zor deðildi. Pek çok kiþi ayný duygularý paylaþýyordu. Genç kadýn; sokaða çýkmaktan, yolda yürümekten, istediði gibi düþünmek ve inanmaktan, konuþtuðu herkesten ve hatta güzelliðinden bile korkuyordu. Çünkü bazen insanlar, insanlarý acýmasýzca ve yanlýþ yargýlýyorlardý. Aklýnda bir tek düþünce vardý. Özgür olmak ve kelimenin tam anlamý ile özgür yaþamak. Bunu düþünmek bile titremesini azaltýyordu. Ona göre özgürlük; baþkalarýnýn haklarýna saygý göstererek dilediði gibi davranmak ve düþünmekti. Kýþ geçmiþ yerini güzel kokulu bir bahara býrakmýþtý. Havadaki çiçek kokularý insanýn içine tatlý tatlý yayýlýyordu. Bu gün haftanýn ilk çalýsma günüydü ve Raþe kendisini cok iyi hissediyordu. Saatlerdir çaliþan genç kadýn, kapýnýn çalýnmasýyla dosyalardan baþýný kaldýrdý. Odacý kendisine büyük bir zarf uzattý. Kadýn elindeki mektubu dili tutulurcasýna, bir þaþkýnlýk ve sevinçle okudu. Dünyanýn altýna ( down under) daha özgür yaþamaya gidiyordu. Rüyalarý gerçek olmuþtu, mutluluðunu ifade edecek sözcükleri bulmakta zorluk çekiyordu. Bütün arkadaþlarý da onun bu duygularýný paylaþýyordu. Raþe bu gün bile duyduðu o sevinci anýmsamakta zorlanmýyordu. Aradan kaç yýl geçtiðinin farkýnda bile deðildi. Oturmuþ hýzla geçen bu yýllarýn muhasebesini yapýyordu. Yer ve zaman deðiþik olmasýna raðmen, vatandaþlarýnýn çoðu yine aynýydý. Özgürlügü yanlýþ algýlayýp istedikleri gibi davranýyor ve baþkalarýnýn haklarýna yaptýklarý saldýrýlarýn farkýnda bile olmuyorlardý. Pek çok kiþi kendi özünü bulamamýþ, duygu düþünce ve davranýþlarýyla yaþamý özgürce kucaklayamayan, yalnýz dýþ görünüþleriyle deðiþikliðe uðramýþ, medeniyete kucak açamamýþ, ayak uyduramamýþ ve dejenere olmuþlardý. Ýþte bu tür insanlar onu ve onun gibi davranýp, düþünenleri yargýlayacaklardý. Buna ne haklarý ve ne de yetkileri vardý. Raþe bir tek, bu yabancý ülkede baþarmak için özgür ve iyi düþünen bir beyin, insanca sevmek icin korkudan titremeyen bir yürek istiyordu. Bunu kimse ona çok görmemeliydi. Fakat bu yeni ülkede Raþe’nin korkularýna bir yenisi daha eklenmiþti. Bu korku ona kabuslar yaþatýyordu. “ Bir gün yardýma gereksinim duyarsam, bana kim yardým edecek; konuþtuðum her iki dili de anlayan o kadar az insan varki”..