Namzet ýssýzlýða þu boyutsuz güncenin satýrlarýna yýðdýðým günlük hezeyanlar.

Kýrýk ve kýrgýn alabildiðine, çatýsý olmayan yaralardaki o tüketilmiþlik kadar andan kopuk, dünden sýzan, yarýný olmayan belki de boyunduruðu mecalsiz, köhne zihniyetlerden vuran tokat misali, koynumda serkeþ bir bulut kadar aþikâr iken hepten uzanan hiçliðe; hiçliðin adsýz týnýsýnda sakladýðým bir düþ yarasý býrak gerçekleri, sorgulanan kýtalarca methiye, yazmaktan muzdarip kalem belki tek bir ünlem nazarýnda hibeli bir dokunuþ kadar muzaffer bir edayla sarýldýðým dostun uzanmayan eli, hanidir suskun hanidir cebbar hanidir sondan baþa seyreldiðim bir rakýmda, yoldan çýkmýþlýðý kadar zamansýz tufanlarýn belli ki baþýma bela þu söyleyemediðim yaramda saklý tuttuðum, adýný anarken ve uzaklaþýrken adým adým…

Dündeyim ve ansýzýn sýzan bir buhranda verdiðim kayýplarým kadar adsýz ve asýlsýz bir hikâyenin hangi boynu bükük kahramaný ise sorgulanan, uçan halýmda bir elim yaðda olsa da koruyamadýðým o çocuk yaným nasýl da yalpalarken, gözlerden ýrak bir coðrafyanýn safran sarýsý kaybolmuþluðunda ve elimdeki atlasta iþaretli bir nokta kadar ufacýðým belki de koca bir derya þu ruhum, kanarken ve anarken adýný usul usul.

Bir çocuk tek yoldaþým ve tek sýrdaþým: Küçük, öksüz ve çelimsiz.

Bir gölge belki de rahvan kýtalarýn girizgâhýnda, gýyabýnda kýrýk bir imgenin, kayýp ve soluk yapraðýnda solmuþ bir gül kadar kýrgýn bir yürek, imtihaný en derinde sefil bir derviþ, hayýflandýkça düzenden, düzen bir kez çýkmýþken yoldan, sorgulayan, sunuma altýn tepside körelmiþ bir vicdan kadar kayýtsýz olmadý sus pus yetmedi hele ki bir kez koymuþken son noktayý.

Ey çocuk, susma sakýn. Asla eðme baþýný öne ne de utan. Ýstifle öfkeni ve peyder pey at içindeki haykýrýþý uzak tepelere. Sen ki masum, sen ki en yalýn, sen ki gözümün nuru. Bir ana babanýn tek evladý, en kýymetlisi ve en aciz kulu adýna düzen denen þu baþýbozuk evrenin: Atlas yorganlarda serili zifiri karanlýk, asýlsýz öngörülerde yitip gitmiþ bir kez masumiyetin o ahenksiz týnýsý kadar yalýtýlmýþ olsan da evrenden, evrildikçe en dipte ve nasýl da hicap yüklü þu beþerin kayýp kimliði ve bir elinde neþter öldürürken aynadaki aksini yetmedi yýðýlý mahremiyet bildiði ve cafcaflý hayatlarýn tekeri kadar bilmez iken gideceði istikameti, bir gölgeden ibaret ne ise sakladýklarý ve çaðýrýrken adýný içinde kotarýlmýþ bir rivayet.

Dört baþý mamur, sivrildikçe dili, uzanamadýðý tüm ciðerlere sýzarken kansýz bir mecranýn en kanlý soykýrýmý: Çocuk aklýn ermez inan ki… Hele ki o kara gözlerinde göðün saflýðý sýzarken yürekten çehrene, uzanan elin kalsa da boþlukta, cevherisin tüm ölü vicdanlarýn çeperinde bir kez ölmüþken sanýr mýsýn ki erecek baþýn göðe.

Melekler korur seni çocuk ve bil ki Yaradan’ýn aþký çaðlar yüreðinde. Çýfýt çarþýsý olsa da mezat aþklar, sevmese de kimse içindeki kayýp ve bakir masumiyeti, korkma sakýn çocuk ve susma da hele ki anan baban kavuþmuþken rahmetine Hakk’ýn elbet vebali boynuna þu kâfirin. Yeter ki iste, yeter ki gözle, yeter ki dokun elime olmadý bak gözlerimin içine. Sakýn benzeme kimselere. Varsýn yolun da olmasýn yoldaþýn da, anlýk bir hüzün bile esaretinde þu körpe temennilerde saklý tuttuðun en mahrem düþ’ünün. Düþünme ötesini çocuk ve asla hýçkýrma. Dayanamam, dayanamaz gök kubbe, bulutlarda saf tutan melekler elbet verir el ele ve asla verme sýrrýný dost bellediklerine.

Dünden yorgunsun, bilirim nasýl da yoksun. Olmadýðýn hangi miraç ki sonsuzluðun pergel bildiði onca tahakkümü sýrtlanmýþken bir kez minicik bedenin.

Çocuk, aðlama görmez misin rahmeti engin Rabbimin, dilediðin yaðacak baþýndan aþaðý hele ki bir vakti zamaný vardýr bu çileli gönlün ereceði hidayetin.