Kâh gözlerimi yumduðum kâh esaretinde

Gürültülü bir yoksunluk kadar yüreðe dokunan,

Kayýp da giden bir sanrýnýn ardýndan akan

Kanlý saðanaklar bilumum gölgelere yýðýp da

En sefil tezahüratý yer kürenin

Çatlamýþ ar damarý bir kez,

Ne eylesem de dur desem bu gidiþe?

Soluk bir tenden ibaret gökyüzü,

En sesli sessizlik, notalar tokalaþýrken

Adsýz bir güfteyle.

Hadi boþalt sen de içindeki öfkeyi, demek

Nasýl da beyhude bir ikrar:

Yüzü olmayan izbelerde kaybolan onca imgeye

Olur da denk düþerim ve seðirtirim en asýlsýz o tekil heceye:

Aþk kadar doðurgan alabildiðine buyurgan,

Ýndinde gönül telinin en kýrýk sesi,

Duymazlar birilim, bir Allah’ýn kulu.

Sen deme bana sadece yum gözlerini

En demli sýzýda kayýp vermiþim de bir kez

Hem de nazarýnda kaybolmaktan asla imtina etmediðim

Bir çetelede, soldan saða üç kelime:

Ben seni sevdim, demek mi yoksa akla zarar

Hem de en asil pervasýzlýðýný görmezden gelindiðim evrenin:

Sol yanýmda damýttýðým üç beþ nida kadar sýra dýþý

Bir kisvede yok sayýldýðým ümmetin bedel ödediði

Bir niyaz kadar sitem mi yüklüsün yoksa?

Yoksa bu da mý bir hezeyan,

Ant içtiðim tek bir cümle kadar deðersiz

Yeri geldi mi, gömdüðüm mazinin ýssýzlýðýndan arda kalan…

Bir ümmet, bir kefaret;

Saðanaklarýn alýngan týnýsýnda

Kala kaldýðým bir esaret.

Gölgeli bir mihrak, bir yok oluþ, bir hezeyan:

En derin kuyuda sýð kaldýðým bir devran kadar buyurgan,

Gözlerimi alamadýðým ýþýðý nasýl da yakýcý bir hüsran,

Aþkýn çetelesini tuttuðum ve ölüme çeyrek kala,

Damýttýðým ömrün tekerinde ince bir nidanýn

Maruzatý bilinmezliðin indinde:

Tümden gelen bir ömre ettiðim bedduadan

Milim milim yüreðe sýzan.

Ýmgeler seðirtirken aklýn indinde,

Olmazýn oluru bir müebbedin hýrçýn efkârýnda

Toz kütlesi rahvan satýlmýþlýðý

Gönülsüz mabedimin yanýk teninde kavrulduðum

Kaderin en gizil seyri:

Devingen bir gölgenin ucu kýrýk sarnýcýnda,

Aþkýn garip mizacýnda

Belki de terk edilmiþliðin en densiz tezahürü:

Bin bir geceden kayan bir yýldýzýn kayýp ruhu kadar da

Yalýn ve vazgeçemediðim bir tutku.

Hanidir, pervazýnda baþýboþ bulutun

En sakil yine de en rezil;

Zevkine varamadýðým keyfe keder bir yalýtýlmýþlýk,

Sondan bir evvel ölüsüne duyduðum zafiyet

Þu benliðin metruk yalnýzlýðýna delalet.

Yine de doyamazken seyrine,

Tökezlemek olsa da vebali,

Bencileyin, deyip de çýktýðým yolda;

En silik ruhu okunmamýþ menkýbenin

Dört duvarda kýsýlý kalmýþlýðýndan damlayan.

Atlas yorganým, sýðýndýðým,

Gölgeli ve revnak bir aðaç iken dibine kývrýldýðým,

Yine de baþa alýp doyamadýðým gözyaþým

Karýþýrken toza dumana

Ve sus payý bir söylenceden doðan rehavet.

Hanidir asýlý kaldýðým o devrik gök kubbe,

Devindiðim her bir katresi maðlup bir düþ’ün,

Düþünüp de içerken yýldýzlý ve boyalý iksirini

Berduþ aþkýmýn

Ve son, demekle yükümlü kýlýndýðým

En aykýrý mizacý batýl ikrarýn

Gözünden kaçan en pervasýz izlek:

Bir elimde sükûtu yâd edip,

Devrildiðim son tümsek.

Bir coðrafyada;

Adlanmayan korkular izdüþümü, o zifiri karanlýk.

Eskimeyen mektuplarýn yalnýz kaldýðý o köþeden sesleniyorum.

Gölgelere emanet býraktým seni ve hiç de yakýnmadým gidiþinin tesellisinde aðarýrken gök kubbe.