Adý Cahitti yanlýþ hatýrlamýyorsam...Ama bu anýda ismin çok da önemi yok. Onunla öðretmenlik hayatýmýn onyedinci senesinde Kocaeli’nin çok güzel bir köyü olan Akmeþe’de tanýþtým. Okulumuzdaki pek çok öðrenci gibi o da 1930 larýn mübadelesi ile Yunanistan’dan bu topraklara gelmiþ olan soydaþlarýmýzýn torunlarýndan biriydi ve onlarýn tüm genetik özelliklerini taþýyordu. Sapsarý saçlarý ve masmavi gözleriyle oralarýn þivesiyle tam bir macýr ( Yani muhacir ) çocuðuydu. Batman’da tanýdýðým esmer tenli insanlardan çok farklýydý Akmeþe’liler ve civarýndaki köylüler. 

Cahit Akmeþe’ye biraz uzak olan Belenören köyündendi. Okulumuzda Devlet Parasýz yatýlý öðrenci olarak okuyordu. Akmeþeliler dýþýndaki tüm öðrencilerimiz yatýlý öðrencilerdi zaten...Daha yedi yaþýnda atýlýyorlardý bu çileli hayatýn tam ortasýna. Çileli diyorum çünkü bizim okulumuz ( Akmeþe Yatýlý Ýlköðretim Bölge Okulu ) gerçekten de tam bir çilehaneydi. Okulun yatakhane binasý taa 1610 lardan ( yanlýþ okumuyorsunuz yazýyla yazayým: Bin altýyüz on ) kalma bir binaydý. aþaðý yukarý 1920 lere kadar Ermeni Ruhban Okulu olarak kullanýlmýþ, 1920 lerden sonra ( Oranýn yaþlýlarýnýn anlattýklarýna göre ) O bölgede oldukça etkili olan Çerkez Ethem’in korkusundan Ermeniler köyü terketmiþler, 1930 dan sonra da Yeni Türk devleti öncelikle Yunanistan’dan mübadele ile daha sonra da Bulgaristan, Yugoslavya ve Romanya’dan gelen bazý aileleri bu köye yerleþtirmiþ.

O köyde görev yaptýðým altý sene zarfýnda beni en çok üzen þey neydi bilir misiniz ? 1610 larda o köye gelen Ermenilerin 1640 larda bir matbaasý varmýþ ve gazete çýkarýyorlarmýþ. O matbaa binasý ufacýk bir kümbetti benim zamanýmda ve köyün çöplüðü olarak kullanýlýyordu. Ben böyle tarihi bir yapýnýn çöplük olarak kullanýlmasýna üzülüyordum ama ondan daha da üzüldüðüm husus Osmanlý Devleti’nin bir tebaasý olan Ermenilerin 1640 larda bir matbaasý varken müslüman Türklerin ancak 1726 dan sonra matbaayý kullanmaya baþlayabilmeleriydi. Neyse biz yine okula ve özellikle yatakhaneye dönelim...

Yatakhanemiz oldukça kalýn duvarlarý olan içi ahþap, dýþý taþ, zeminle birlikte üç katlý bir binaydý. Döþemeler ahþap olduðu için her sene yazýn -pireye karþý önlem olmak üzere - mazotlanýrdý. Yani en ufak bir kývýlcýmda yanacak durumdaydý. O bakýmdan kýþýn yatakhanede soba yakýlmazdý. Kalorifer ise hak getire. Öyle bir lüksümüz hiç olmadý. 1999 depreminde o bina büyük ölçüde yýkýlýncaya kadar da olmamýþ daha sonralarý. Tek kalorifer tesisatý hamamda vardý ve odunla ýsýnan kalorifer kazaný ancak hamam suyunu ýsýtabiliyordu. Haftada bir pazar günleri topluca banyo yapýlýrdý. Tabii ki en az 150 kiþi birden girdiðin hamamda yarým satte yýkanma baþarýsýný gösterebilirsen..Yarým saatten sonra su soður; hele bir saati bulmuþsa banyo sýranýz soðuk suya talim..Bu sebepledir ki bizim okulda bit salgýný, uyuz, soðuk algýnlýðý, zatürre vaka-i adiyedendi.

Okulun eðitim öðretime ayrýlmýþ diðer binasýný ise soba ile ýsýtýyorduk. Köy bir orman köyü olduðu için odun sýkýntýmýz olmuyordu. Ýlle valakin o kýsýmda da kýþýn sert rüzgarlar estiðnde iþimiz felaketti çünkü berbat þekilde tüterdi sobalar hep ve Karadeniz ile Marmara ikliminin geçiþ bölgesi olan köyümüzde kýþýn rüzgar hiç eksik olmazdý. 

Ýþte bu okulda 1995 senesinde bendeniz Müdür baþyardýmcýsý ve Sosyal bilgiler öðretmeni olarak görev yapýyordum ve ben öðretmenlik hayatýmýn onbeþinci, Cahit ise öðrencilik hayatýnýn ilk yýlýný doldurmak üzereydi. Bütün öðrencilerimi çok sevdiðim gibi Cahit’i de çok seviyordum. Pek çok öðrencim gibi o da ne zaman kollarýmý açsam koþarak gelir ve bacaklarýma sarýlýrdý. Nöbetçi olayým ya da olmayayým çoðu kez gece yarýsý kalkar yatakhaneye girer üstleri açýlmýþsa sýkýca örterdim... Sabah yoklamasýnda Cahit de dahil bazý öðrenciler yataktan kalkmak istemezlerdi çünkü altlarýný ýslatmýþ olurlardý. Kuru çamaþýrlarý varsa ne ala..Yoksa artýk öncelikle kendimden o da olmadý öðretmen arkadaþlardan temin ederdik bir kaç parça giyim kuþam..( Tüm öðretmenler okulun bitiþiðindeki lojmanlarda kalýrdýk ) 

1995 senesinin güzel bir nisan sabahý ve günlerden pazardý. Öðrenciler o hafta izinli olmadýklarý için hepsi okuldaydý. Ortaokul öðrencileri ya top oynuyor ya da ders çalýþýyorlardý..Ýlkokulun en ufaklarý genelde seyirciydiler. Ya da aralarýnda koþmaca, saklambaç filan oynarlardý. O gün Cahit de Saklambaç oynayanlara katýlmýþtý. Öðle oldu. Yemek vakti nöbetçi öðretmenle birlikte topladýk öðrencileri bahçede. Sýnýf sýrasýna soktuk..’’Önce birler’’ diyerek içeri almaya baþladýk..Her yemek öncesinde mutlaka sayardýk öðrencileri. Baktýk 1. sýnýfta bir eksik var...’’ Kim yok çocuklar’ dedim..Birler etraflarýna baktýlar. ’ Cahit yok öðretmenim ’ dediler..Çýkar bir yerlerden kerata diyerek diðer sýnýflarý almaya baþladým. Bütün sýnýflar girdi yemekhaneye. Yemek neredeyse bitecek Cahit ortada yok..Yatakhane binasýna girmiþtir düþüncesiyle yatakhaneye gittim. Bütün koðuþlara baktým yok. Telaþlanmaya baþlamýþtým. Öyle ya bu çocuklar bize emanet ve üstelik ben idareciyim, daha da katmerlisi günün nöbetçi idarecisi benim. Diðer binaya geçtik. Tüm sýnýflarý aradýk yine yok. Bütün öðrencileri topladým bahçeye. Tam bir yoklama yaptým evet Cahit yok...’’Çocuklar sanýrým fýndýk bahçelerine gitti , þimdi bütün ortaokul öðrencileri onarlý gruplar halinde fýndýk bahçelerine daðýlacak ve Cahit’i arayacaksýnýz’’ diye talimat verdim...Nerdeyse hava kararmak üzereydi lakin Cahitten ne bir ses ne bir iþaret var... Telaþým iyice arttý. Her halde köyüne kaçtý diye düþündüm. Çünkü bazý büyük öðrenciler yapardý bunu... Son bir umutla babasýna telefon ettik . Adamdan ’’ hayýr hocam buraya gelmedi ’’ cevabýný alýnca benim ameliyatlý mide alarm vermeye baþladý. 

Akþam üzeri babasý geldi. Allahtan bize en ufak bir sitemde dahi bulunmadý. Yoksa iyice yerin dibine geçeceðim ’’ emanete ihanet ettim ’’ diye..Son çare durumu köydeki jandarma karakol komutanýna bildirdim. Saðolsun komutan kendisi de dahil olmak üzere karakolda sadece bir nöbetçi er býrakýp tüm askerler ve araç ile aramaya katýldý. Bu arada köylüler de katýldý aramaya... Cahiiittt Cahiiiitt sesleri tüm köyü kapladý...Fýndýklýklar, orman, yakýn köyler, aranmadýk yer kalmadý. Cahit yok yok yok...

Öðrencilerin yatma saati çoktaaannn geçmiþti ama hiç bir öðrenci yatakhaneye yönelmiyordu. Her gün akþam saat sekizde yatýrdýðýmýz öðrenciler saat 11 olduðu halde hala saðda solda Cahit arýyorlardý. Baktým olacak gibi deðil bari onlarý yatýrayým dedim hepsini birden yine yoklama yaparak yatakhaneye soktum. Keþke bunu öðlen yemeðinden hemen sonra yapýp öðrencilere ’’ Haydi çocuklar bu gün biraz öðle uykusu yapýn bakalým ’’ deseymiþim. Cahit Bulundu. Nerede mi?

Meðer bizimki öðleden önce arkadaþlarýyla saklambaç oynarken yatakhaneye girmiþ. Kimse kendisini bulamasýn diye de bir dolabýn içine girip kapýyý üzerine kapatmýþ...Tabiiki kimse bulamamýþ onu. Ama bizimki bulunamamanýn tadýný yaþayýp arkadaþlarýyla ’ beni bulamadýnýz kii ’ diyerek dalga geçeyim derken uykusu gelmiþ. Dolabýn içinde uyumuþ kalmýþ...Arkadaþlarý dolabý açtýðýnda ise hala uyuyormuþ. Uyandýrýldýðýnda ise ne dese iyi ’’’Ya , ben bu oyundan býktým gelin uçtu uçtu kuþ uçtu oynayalým ’’

Cahit, her zaman ciddi bir insan olarak tanýdýðý Sami öðretmeninin o gün neden ceketi beline sarýp ’ Mastika ’ yaptýðýný sanýrým þimdi anlýyordur...Mutlaka anlýyordur çünkü 28 yaþýnda koca bir delikanlý artýk.

RESÝM OKULUMUZUN YATAKHANESÝNDEN AMA  BENDEN  ÖNCEKÝ  BÝR  DÖNEME  AÝT ( 1983-1984 YILLARI)  BEN 1989 DA  BAÞLAMIÞTIM  O OKULDA...

NOT. 1- BU YAZI BÝR KURGU YA DA HÝKAYE DEÐÝLDÝR AYNIYLA VAKÝ BÝR OLAYDIR.
2- BU YAZI HOÞUNUZA GÝTTÝYSE EMÝNÝM BUNDAN SONRA YAZACAÐIM ’ CAHÝT UÇAR DA SAMÝ UÇAMAZ MI?’ BAÞLIKLI YAZIM DA HOÞUNUZA GÝDECEKTÝR.