Arkadaşlarıma veda etmek için daha bir adım atar atmaz, Hakimin başıyla bana kapıyı
işaret etmesi üzerine, sadece Sinan'la göz temasım oldu. Arkadaşım sağlam görünüyordu.
Ardından kapıya yönelip dışarı çıktım. Bizi kapıda bekleyen Hayri ve diğer dört arkadaş
hemen etrafımı sardılar. Daha bana neler oldu demelerine kalmadan, diğer altı arkadaşın
cezaevine götürülmek üzere elleri kelepçeli vaziyette mahkeme salonundan çıkarıldığını
gördük. Kapıda bekleyenlerden bir ikisi slogan atmaya davranınca. Hayri onları susturdu.
Tutuklanan arkadaşlar ceza evinin yolunu tutarken, Hayri koluma girdi ve Adliyenin
merdivenlerini birlikte indik.
-Seni nasıl serbest bıraktı Hakim
-Sanırım verdiğim savunmadan
-Ne dedin ki
Kısaca savunmamı anlattım
-İyi çok güzel savunma vermişsin gerçekten. Yalnız senin söylediklerin diğer arkadaşlar
içinde geçerli. Neden bunu göz önüne almadı acaba?
-Bilmem, arkadaşlar biraz kızdırdı Hakimi, belki onun içindir.
-Olabilir, yorgun görünüyorsun, ne yapmayı düşünüyorsun şimdi? Çok sayıda arkadaş bizi
çevrede bekliyorlar, yanlarına gitmek ister misin?
-Hayır bir an önce eve gidip uyumak istiyorum.
-Peki sen bilirsin, yalnız çevrede karşıt gruptan öğrencilerde gruplar halinde bekliyorlar.
Seni evine kadar götürelim ister misin?
-Yok sadece otobüs durağına kadar gelseniz yeter, otobüse binince gidersiniz.
O arada Adliyenin bahçesi yeniden dolmaya başlamıştı ki, Hayri yanıma iki arkadaş katarak
beni oradan uzaklaştırdı.
Tam evin önüne gelmiştim ki, sokağın başından giren Bolu plakalı bir taksi bir an beni
tedirgin etti. Taksi bizim evin önünde durdu. İçinden orta boylu bir adam indi.
Ben umursamaz görünüp bahçe kapısından içeri girmeye yeltendim. Ama adam seslenince mecburen
durdum.
-Oğlum baksana Fikret burada mı oturuyor?
-Buyurun benim
-Yok oğlum ben oğlum Fikret'den söz ediyorum. Sen İzmitli Fikret misin?
-Evet
-Tamam bizim oğlan bahsetmişti senden.
-Siz
-Evet Bolulu Fikret'in babasıyım. Buradaki akrabalarımız haber verdi, bir olaya karışmış galiba
mecburen bir taksi tutup geldim.
-Hoş geldiniz yalnız
-Yalnız ne?
-Fikret tutuklandı amca üzgünüm.
Adamcağız birden yere çöktü, ağzından sadece eyvah kelimesi çıktı.
Koluna girip kaldırmak istedim. Ama öyle yorgundum ki, yere doğru eğildim, ben de yanına çöktüm.
Taksici ise şaşkın vaziyette bizi izliyordu.
-Ağabey geçmiş olsun, ben ne yapayım, bekleyeyim mi?
Adamcağızdan hiç ses çıkmayınca müdahale etmek zorunda kaldım. Amca sen kal bu gece Fikret'in
yatağında yatarsın. Bu saatten sonra bir şey yapamazsın zaten.
Peki dedi ve zorla ayağa kalkıp, taksiciyi parasını vererek uğurladı. Birlikte içeri girdik
birer sandalye çekip oturduk.
Bir müddet sessizlikten sonra sordu
-Ne oldu, gerçekten otobüs mü taşlamışlar, sen de orada mıydın?
-Evet otobüs taşlandı ama ben taşlamadım, Fikret'in de taşlayanlar arasında olduğunu sanmıyorum.
Beni de almışlardı ama Hakim serbest bıraktı.
-O halde onu neden tutukladı.
-Sadece onu değil toplam altı kişi tutuklandı. Onlar benden daha aktifler bu işlerde.
-Yani bizim oğlan da o yolun yolcusu öğle mi?
-Pek öyle sayılmaz aslında ama, işte biraz daha aktif.
Şey size bir çay demlemek isterdim ama, çayımız şekerimiz kalmamış.
-Tamam sen yat istirahat et biraz, yalnız bana bir anahtar ver şöyle bir dolaşıp geleyim canım
çok sıkıldı.
Öyle yorgundum ki bu teklifi hemen kabul edip, anahtarı vererek yatağa uzandım. Uyuyamam
sanıyordum ama hemen uyumuşum.
On ikinci bölümün sonu
Mehmet Fikret ÜNALAN
