O günlerde İzmit'in bir ilçesinde fabrika işçileri tarafından yapılmış, site içinde tek katlı
bahçeli bir evde kiracı olarak oturuyorduk. Erkek kardeşimle birlikte kaldığımız kendimize ait
bir odamız vardı. Dönemin gençlerine göre bu konuda şanslıydık. Babamız asabi bir mizaca sahip
olmasına rağmen, öğrenimimizi tamamlamamız için elinden gelen gayreti gösterirdi.
Büyük ablam öğrenimini tamamlamış ilçemizde öğretmen olarak görev yaparken, küçük ablamda yine
aynı yerdeki fabrikalardan birinde sekreter olarak görev yapıyordu. Erkek kardeşim henüz orta
son öğrencisiydi. Yani kimimiz meslek sahibi olsa da, halen annemiz ve babamızla dört kardeş
birlikte aynı evde yaşıyorduk.
Eve geldiğimizde kızılca kıyametin kopacağını düşünmüştüm. Oysa hiç öyle olmadı. İçeri girer
girmez hemen odama kapandım. Biraz sonra babam beni çağırır diye bekliyordum. O da olmadı.
Benim dışımda tüm ailenin bulunduğu salonda tam bir sessizlik hakimdi.
Bir müddet sonra alçak sesle konuşmalar gelmeye başladı. Öğretmen olan büyükk ablam babama
bir şeyler anlatıyor, küçük ablam da onu destekliyordu.
Annemin ve erkek kardeşimin ise hiç sesleri gelmiyordu. Babamız özellikle annemize karşı çok
sertti. O nedenle inşallah annem beni savunmaya kalkmaz diye dua ediyordum.
İki ablamın da haklarını kesinlikle ödeyemem. Maddi manevi her konuda olduğu gibi yine beni
desteklemişler. Nasılsa babamı ikna etmişlerdi.
Hele büyük ablamın aynı gün içinde yetmiş seksen kilometrelik yolu sırf bana haber vermek için
gelip geri dönmesini hiç unutamam.
"Kardeliğin ne demek olduğunu o güne kadar biliyordum elbette. Ama o günden sonra kardeşliği,
kardeş sevgisini çok daha iyi anladım. Kardeşlik altı harfe sığdırılması mümkün olmayacak
kadar önemli ve haz duyulması gereken bir şey. Biliyorum ki ayağım taşa takılsa iki ablam ve
erkek kardeşim asla düşmeme izin vermeyeceklerdir. Biliyorum ki her zaman gözümden akan yaşa
ortak olacaklardır. Biliyorum ki gerçek Kardeşlik herzaman Birbirini Kolluyan Kardeşliktir.
Belki şimdi onlarla kilometrelerce uzağım, ama mümkün olduğu sürece bir birimizi görüyoruz.
Ve uzakta olsak hiç değilse haberleşip halimizi hatırımızı soruyoruz."
Bir kaç saat sonra büyük ablam yanıma geldi. Babamla neler konuştuklarını anlattı. Beni
affedemediğini ama epeyce yumuşadığını söyledi. Benden olayların nasıl olduğunu doğru şekliyle
anlatmamı istedi. Aslında hiç konuşacak psikolojide değildim. Ama ablamın hatrı için ona
her şeyi anlattım. Evet inandığım yolunda yürüdüğüm bir dava vardı. Ama ben bu dava uğruna
Ne kimseyi öldürmeyi, ne kimseyi yaralamayı, hatta incitmeyi bile düşünemezdim. Ablam da
zaten yapımı en iyi bilenlerdendi. Bana inandığını, güvendiğini söyledi. Babamın da kendine
göre haklı olduğunu söyledi.
Biraz sonra ablam yanımdan ayrıldı, ama beş on dakika sonra yine geldi ve akşam yemeği için
çağırdı. Canım hiç bir şey istemiyordu. Gelmeyeyim abla dedim. O buna babamın kızabileceğini
bu nedenle gelmem gerektiğini söyledi. Uyuyor, uyandıramadım dersin diyerek zorla ikna ettim.
Bir kaç gün yemekler dışında odamdan dışarı çıkmadım. Sofraya oturduğumuzda arada bir göz
ucuyla babama bakıyordum, o ise benden tarafa hiç bakmıyordu. Zaten sofralarımız genellikle
sessiz geçerdi. O günlerde iyice sessizleşmişti. Neredeyse çatal, kaşık sesinden başka çıt
çıkmıyordu.
Yine de her sofraya oturuşumda, şimdi babam bir şeyler söyleyecek diye bekledim. Ama günlerce
babamın ağzından tek bir laf bile çıkmadı.
On beşinci bölümün sonu
Mehmet Fikret ÜNALAN
(
Bin Dokuz Yüz Seksene Doğru (On Beşinci Bölüm) başlıklı yazı
MehmetFikret tarafından
6.12.2016 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
