Öykündüklerimin irsaliyesini tutuyorum ya da kavramsal bir açýlým bellediðim; yalnýzlaþma belki de yabancýlaþma kavramlarýna atýfta bulunan þiirler derliyorum.

Mekân özürlü kim ise ya da zamandan ýrak bir var oluþ sancýsý iken heba olan gençlik yýllarý belki de çocukluðumla örtüþen ya da aklýmýn kayýtlarýnda gün yüzüne çýkmasýný pek de dilemediklerim.

Bir romanýn sayfalarýna dokunur gibi iþliyorum yürek sesimi sonra da yürek sesi haricinde ne ise kopan gürültü, içimin öfkesi sükûta dönüþüyor ve rahmet bellediklerim bir bir avucuma dökülüyor.

Bu aralar fazla bozuntuya vermesem de Kerem misali döneniyorum aþkýmý nakþedip de boyumdan büyük girdaplara hapsolma isteminden bile çok öte ne ise.

Aykýrý aþklarýn nabzýný tutan aþk meleði.

Delice bir þüphe ile sevgilisinin peþine düþen paranoyak bir kadýn/adam aslýnda iklimlerinde hüznün, her nasýlsa mevsimler geçiþler önermediðim ama yükümlü olduklarýmla içselleþen iç sesimden yoksun olduðum onca zamaný yok sayýp ara sýra yolum düþtükçe yine yazdýðýn satýrlarda dokunaklý yüklemlere rast gelip ben ki; hangi kayýp özne ile rahvan bir birliktelik geliþtirip de geliþigüzel bitmesini istemediðim öykündüðüm o çizelge.

Fýtratýma uygun.

Kim ise yine mizacýn derinliklerinde muhabere edilesi bir özgeçmiþin kaydýný sunmaktan bihaber ya da haz duymanýn ötesinde çivit mavisi gömleðine þýk kaleminin dokunduðum satýr aralarýnda, çok de müptelasý olmasam da yazdýklarýnýn her nasýlsa aklýn kývrýmlarýnda geçit vermesine izin verdiðim kaderin tok ayak sesleri.

Hangi minvalse öykünmekle haþýr neþir.

Hangi rakým ise, boy ölçüþmek deðil de gizemin týnýsýnda serenat yapmayý dileyip de yapmacýk olmayý beceremediðim.

Gün de gece de torbaya girdi gireli, ben farklý aksanlar arýyorum ve mimliyorum dünümü ve günümü belki de geleceðin müphem karþýtlýðýnda hala geliþmeyen özgüven duygumdan bir resital vermeye hazýr ve nazýr bir kýstas iken debdebeli hayat hikâyelerinde yine yazan kalemlerin, kendimle bir tutma deðil de içinden ayýkladýðým üç beþ akis.

Gecenin nöbetini almak ise ayrý bir hoþluk ve ben mütemadiyen boþluklara döktüðüm kelimelerin bucaðýnda yine bihaber olmanýn verdiði o merak hele ki bir sonraki cümleye ne gibi bir sunum getireceðim ya da baþkalarýnca solup solmayacaðýnýn da netleþtiði bir pembe gül misali ve masamdan cama dönük baþýmda yine baþ döndürücü bir aþka kucak açtýðým garip bir tahayyül az sonra çalacak o dokunaklý þarkýnýn nakaratýnda saklandýðým ve sakladýklarýmý ifþa etmenin verdiði heyecan ile kendimi ispiyonlamaktan aldýðým o garip haz.

Deþtiklerim.

Deþtiklerin.

Makamý çalýntý, meramý yoksunluk ve yosun kokusu çalýnýrken burnumun direðine.

Ýstanbul aþkýmda vakýf olduðum eþsiz bir þüheda ruhu.

Kabrinde gölgelerin, sahibini aramak ve bulmakla mükellef kýlýndýðým nice hatýratýn da baþkahramaný iken ailelerimiz…

Öyle ya; öykündükçe birbirimize ve dünümüze sonra da öldüðümüz satýrlarda acý yüklü bir tonlama ile deðiþik bir duygudan nemalanýp yazdýklarýmýz bazen sürç-ü lisan etse de kaybolmanýn verdiði o hulasa tedirginlik ve ansýzýn bulduðumuz kayýp yarýmýz ve ayýp bellediðimiz bir mahrem kadar kutsal ama paylaþmak adýna da deli divane olduðum/uz.

Sayýlar geçit verdikçe, sayýn yazar…

Hani sýra sayýlardan garip bir birlikteliðe kayan rakamlarýn kanadýðý zaman dilimleri:

Týpký okul yýllarýmýz, týpký sevdiklerimizin doðum tarihleri ve ezberlemekten büyük keyif aldýðým sayýsýz telefon numarasý ki hala aklýmda kodlu ve hafýzamda diðer bilgileri de tetikleyen. Ve unuttuklarýmýz üstelik sebepli sebepsiz belki de bilinçaltýmýzýn ýsrarý ile unutmaya mahkûm býrakýldýðýmýz.

Baba yarýsý bir amcam olmasa da.

Anne yarým bir öz teyzem yaþamasa da ne dünümde ne günümde belki de esefle kýnadýðým ama kýskanmayý da zaman zaman ihmal etmediðim o büyük aile panoramalarýnda yer almak þöyle dursun kýyýsýndan geçmediðim ne de olsa nice evladý toprak olmuþ bir babaannenin ilk göz bebeðiyim belki de kaybettiði kýzýna duyduðu özlemle göbek adýmý onunla eþleþtirdiði yine de babamýn koyduðu ismi hep tercih etmem ve sýðýndýðým bir çiçekten hallice bir de soytarý bir ikramýný kaderin kabullenip baþ tacý yaptýðým.

Belki de senin gibi bir ikizimin baþka bir þehirde ama ayný minvalde ve gösteriþli bir yoksunluk namesi ile yaþadýðýna dair de asla bir inanç geliþtirmediðim.

Fýtratýmda olup biten.

Mizacýndan kaynaklanan tüm birikim belki de varlýðýmýn haiz olduðu deðil de sahip olmadýklarýma asla özenmeyi tercih etmediðim.

Zamansýz ölümlerden nasiplenen kayýplarýmýz belli ki mekân özürlü olan gerçek yanýmla her daim zamanda yolculuk yapmaya müsait ve de kadir o garip týnýsýnda hayal dünyamýn, ait olmadýðým dünyalarý ne kýskanmak ne de merak etmek gibi bir huy geliþtirmeyi beceremediðim.

Uyumsuz olduðum belli ki tek gerçeðim.

Uygar olduðum kadar duyarlý olmamý tetikleyen duygularýma zaman zaman ihanet etsem de son zamanlarda daha da þükrettiðim bir gerçek yine duygularýmla yaþadýðým aslýnda mantýðým da bir adým geriden ihlal etmiþken gerçeklerimi, tüm yakýnlarýmýn da bana serzeniþi:

‘’Aklýný kullanamadýn Gülüm.’’

Ýyi de o zaman nasýl zamaný dondurdum da dünümü maziden öte bir rahmet olarak biliyorum?

Hem akýl ya da mantýk tezgâha düþen bir mal da deðil ya da açýk arttýrma ile kýymete binen.

Seçimlerimden doðan hezeyan.

Hezeyan yüklü seçimlerim.

Kocaman bir sarmal aslýnda ben gibi ürettikçe türediðine kani üç beþ insana daha rastlama lüksüme þükredip yine özdeþleþmeyi de ruhumla etken bir zincirleme haline getirdiðim.

Özrüm kadar öykündüðüm belki de özür sunmaktan yorulup susmam gerekirken ben hala sebepler arýyorum insanlar beni affetsin diye hele ki babamýn hayallerine sahip çýkýp lakin kendi hayallerimi de çaldýrýp ve mütemadiyen serzeniþine tanýk olduðum koca bir kâinat ve eþrafýmla içli dýþlý olma kaygýmý yok sayýp her nasýlsa mizacýmýn da zaman zaman örselendiði ve ben insanlar hala neyin derdinde, demeyi de düzenli sorarken yakýnýmdakilere hatta uzaðýmdakilere de.

Zaman aþýmýna uðramayý dilediðim ve becerdiðim de muteber bir kabulleniþ aslýnda patavatsýz soru cümleleri iken peyda olan ben bilsem kimse yanýt vermeyecek, hala inanýlmaz bir saflýkla insanlardan bir þeyler beklediðim ve dilediðim ama asla dilenmediðim ve bazense dillendirmekten bitap düþüp içime kapandýðým ve kozamý yok etme amacý ile yeniden yollara düþtüðüm.

Biraz sarsýcý.

Biraz yanýltýcý.

Belki de isyan yüklü kimine göre.

Lakin Allah katýnda içim rahat zira tüm zararým kendime.

Ketum cümlelerinden damlayan çýðýrtkan hükümler þu birkaç gündür aklýmý kurcalayan ve þüphelerimi da yalanlayan bir sunumdu dün okuduðum cümlelerinde rast geldiðim demek ki aþkýn yorgunluðuna düþen bir kalbin varmýþ.

Muhafýz alayý imler salya sümük aðlarken ben için için mutluyum en azýndan farklý bir çerçeveden bakýyorum yazdýklarýna yine de çoðunda somurtkan bir doðurganlýðýn hâkim olduðunda da hala ýsrarcýyým.

Belki mevsimsel döngüden kaynaklý.

Belki de belirsizliðin izleðinde yine ben mizaçlý bir gün ve günler.

Yine de kayýtsýzlýðýna evrenin tepkisiz kalamadýðým ve sustukça budanan bir aðaç misali ben hala yeþilin ve çiçeklerin peþinde iken.

Ne de durgun bir seyirmiþ öncesinde hayatým ve gölgeleri ihbar etmek adýna perdeleri çektim de belki de içimin aydýnlýðý dýþa vurmuþ olacak ki; gecenin isinde gece gözlü þiirler de yazmak istiyorum deli gibi.

‘’Þehirle içinde yaþayanlarý birleþtiren o benzersiz hüzün duygusunu anlamaya çalýþmadan önce… Çýkýþ noktam, buðulu pencerelere bakarken bir çocuðun hissettiði duygu idi. Ve hüznü melankoliden ayýran þeye geldi sýra. Milyonlarca kiþinin ortaklaþa hissettiði o kara duyguya, hüzne yaklaþýyoruz. Bütün bir þehrin, Ýstanbul’un hüznünden bahsetmeye çalýþýyorum.’’ (Alýntý)

Yorgun tarihin yorgun þehri.

Yorgun padiþahlarýn sevgilisi.

Yorgun halkýnýn ise aþkla baðlý olduðu þehir.

Aslýnda tüm dünyanýn gözü yine bu güzel þehrin üzerindeyken.

Ve benim hüzünlerimin baþþehri.

Ve ortak noktamýz o hulasa devinimin mahremi þehr-i Ýstanbul.

Sen Avrupa yakasýnda gidip gelirken ben ise Anadolu yakasýnýn gizemli yollarýný arþýnlarken.

Aþka âþýk bir þehir Ýstanbul ve âþýklarýn da baþ þehri.

Çocukluðumun, gençliðimin kýsaca hayatýmýn rutini hüzünlü sevgilim hele ki bana ikram ettikleri yetmeyip ben hala yeni þehirler yaratma ihtiyacý ile yollara ve satýrlara düþmüþken baþým.

Baþýmýn derdi.

Vakýf olduðum hüzne ortak.

Mutluluðumun da mimarý hele ki baharý ve kýþýna müptela olduðum ve kanayan surlarýnda kanayan sureleri ile halkýnýn ve sevdalarýnýn, o dokunulmazlýðý ile tarihe þerh düþen bir güzellik.

Ýçselleþtirdiðim ne ise ve içime akýttýðým sonra da içimi bardak bardak boþalttýðým hem kelimelere yansýyan hem yaþlarýma eklediðim yasý avuç avuç sunduðum hayat ve derken Ýlahi Aþkýn mucizevî huzuruna vakýf olup da hazanýma da baharýma da toz konduramadýðým…

Gözle görülür bir yoksunluk olmasa gerek ve þakýyan bülbüllerin çektiði dilinin belasý yine gülümsemeden çýnlayan bir týný ile akseden þerrin lanetinden uzak olma dileðim ile huzuru ve sevgiyi kovalama isteðim sonra da kovalanan duygularýmýn handikabýnda, içim içime sýðmayý beceremezken için için yanýlsamalarýmý da evrene hediye ve hibe ettiðim.

Tutarsýz aþklarýna þairin; randýmaný düþük fabrikalarýn da sunumu iken prototip beyinler ve geliþen teknoloji saðanaðýndan asla da nemalanmak istemediðim bu denli aþikar iken nasýl oluyor da rahmeti ve aþký tutarsýz bir coþku ile sahiplenip sunuma hazýr hale getiriyorum yüreðin ve þehrin isini?

Saðalttýðým ve hala sað tuttuklarým: týpký deðiþimin ayak seslerinden muzdarip ama her nasýlsa deðiþmeyi fazla beceremediðim.

Maddi kaynaklarýn hesabýný asla yapmadýðým.

Ama sevginin kayýtlarýný anbean tuttuðum…

Tutulduðum þiirler ve þairler ve hicapla dokunduðum satýrlarda cafcaflý cümleler deðil de duygularýmýn boþalýmýna aþýk olduðum farklý bir týný yine Yaratanýn seyrinde ve sunumunda yaþadýðým nasýl ki aþikar nasýl da yoksunum zaaflarýndan diðerlerinin hele ki en büyük zaafý kifayetsizlik olarak nitelendirdiðim: benim bana yetemediðim.

Yetmeyi beceremediðim ne çok insan.

Belki de varlýðýma hicap duyanlarý rahatsýz etme kaygým iken sürekli sessizliðe bürünme isteðim.

Zaman da hayat da yorgunluklarýn vebali ve þiirlerin her dizesinde þaire ait bir yoksunluðu da dile getirmenin ötesinde þaire yakýþýr bir serzeniþi pek de hak etmediðim gerçeði.

Kýsaca sayýn yazar… biraz benden ama pek de senden yana olmayan kaygýlarým aslýnda öykünmek deðil de öldürme isteðim içimdeki acýyý yine de vazgeçemediðim o ýsrarcý yoksunluðu ifþa etmekten de geri duramadýðým…

Belki de Ýstanbul bize yaramýyor hele ki evveliyatýmýzdaki tüm acýlarýn bir no’lu tanýðý ve sanýðý iken þehr-i Ýstanbul…

Ýstanbul tadýnda bir ömür dilesem çýlgýnca mý olur yoksa bir özür daha mý sunmalýyým yorgun þehre ve yorgun insanlarýna belki de en baþta sana?

Sevebildiðin kadar sev, deðerli yazar ve bil ki sevmekten de zarar gelecektir.

Görüþmek üzere…