Hayatýn doðal manasý zýtlarýn ve benzemezlerin yasaksýz iliþkisiyle biçimlenir. Hayat, zýtlarýn ve benzemezlerin iliþkisiyle mana yapar ve mananýn biçiminde yasaksýzdýr. Hayatý yasaklý biçimlere sokan insan uygarlýðýdýr. 

Ne söz, ne düþünce ne de bir eylem olgusu hayatý anlamaya yeterlidir; aþk bile yetmez. “Hayat hem hiçliðin hem varlýðýn anlamýdýr”, dense bile anlaþýlmýþ sayýlmaz; çünkü hayat anlamsýzlýðýn manasýný da içerir.

Hayatla tanýþtým tanýþmasýna da, kendimi anlamlandýran bilgisinden ötesini bir türlü çözemedim… Kendi var oluþ amacýma verdiðim anlama “hayatým” diyebilirim. Benden ötesi de hayattýr elbette; ancak benden öte kalan anlam beni deðil tanrýlarý ilgilendirir... 

Bir anlam versem hayata

Bilemem hangi manada

Kendim olmaktan baþka…

Yaþamak, hayattan sorumlu baþarýyla mana kazanýr.

Hayatýn anlamýný aramaya gerek yoktur; insan kendine bir anlam yapsýn yeter.

“Kendine bir anlam arayan tek varlýk insandýr” demiþ Albert Camus. Ben de böyle düþünüyorum. Ýnsan ayný zamanda kendinden baþka varlýklarý da anlamlandýran tek varlýktýr. Evrende kendi kaderini hayatýn varoluþ bilgisiyle yapabilir olan tek varlýðýn henüz insan olduðu gerçeðinden bakýnca, insanýn hayatý anlamlandýrmak için yaratýlmýþ çok özel bir varlýk olduðu görülür. Hayat kendiliðinden belirgin nitelikte bir amaca yönelik anlam ifade etmiyor olsa da, hayata anlam kazandýracak olan insandýr. Ve insan bunu ancak kendine biçtiði anlam ile yapabilir.

Hayatý genel olarak bir manaya sýkýþtýrmak haddime deðil. Çünkü bana göre hayat herkesin kendi varoluþuna verdiði anlam kadar gerçeklik sunar. Eðer insan kendi varoluþunu bir kelebek kanadýnda, þiirde, dünyanýn bir ucunda açlýk çeken çocuða yardýmda anlamlandýrmýþsa, bunlarýn hepsi onun hayat gerçekliðidir artýk. Aslýnda ne ve nasýl olduðumuz hayatýn umurunda deðildir. O seçmez güzel çirkin. Bir mucize gibi gelir geçeriz hayattan; mucize biterken ölüm duraðýnda, ister soðuk ister sýcak içsen üstüne bir son yudum hayat suyundan ne fark eder? Hayatý yaþarken umursamak gerek. Hayatýn umurunda olmasak da, hayatý umursamak bizim kadersel varlýk nedenimiz olmuþtur. Bardaðýmýzdaki suyu onu içemeyenlerin ellerinden içmeyelim; kendi ellerimizle doldurduðumuz bardaðýn dibini olsun içemeyenlere ayýralým. Belki bir gün hayatýn da umursadýðý bir gerçekliðe anlam olur kendi kaderimize biçtiðimiz anlam...

"Her þeyi çok ciddiye alýyordum; sanki ölümsüz müþüm gibi" der, Jean Paul Sartre. (Bense ölümlü olduðumu hatýrladýkça her þeyi daha ciddiye alýyorum; ne de olsa bilirim, ölümlü yaþamak ölümsüz düþünmek kadar ciddi bir iþtir.)

*

Muharrem Soyek