Ýhanet edebilirim aslýnda ettim de. Etme bulma dünyasý sonunda bana da ihanet ettiler aslýnda baþýnda ihanete uðradým ve geç fark ettim.

Geç kâðýdýmý istedim Tanrý’dan ve konum attý bana bu sefer de Tanrý’ya geç kaldým.

Geçkin imge tadýndaydý þiir dolu yüreðim ve gel-geç aþklara meyyal kim ise geçip gittiler yüreðimden.

Kendimden geçmekse iþtigal ettiðim, ilk vasýfsýzlýðýmdý bu yüzden yeni vasýflar edinmeliydim iþ iþten geçmeden.

Zaman týrsak bir yanýlgý olabilirdi belki de boyutsuzluðun boyutlarýný kýrparken Tanrý ve peþine düþen kalabalýk.

Her mahrem aslýnda genelin özetiydi belki de genelden süzülen cümlelerin kursaðýna takýlý imgelerdi hayatýn özeti.

Dar kefeninde benliðin; geniþ mezhebinde münafýðýn ve kayýp rotasýnda ayýp bir kelamýn…

Örnekler çoðaltýlabilirdi ne de olsa beyin denen mekanizma haybeden istiflemekte saçma da olsa ne varsa hayatýn rüþtünü ispatlama gayretinde, bir gaye deðil de bir gerekçe olmazýn oluru bir cevabýn soru mahiyetinde tensiye ettiði iç sesi.

Kalabalýðý ortadan biçen bir depremdi belki de: ya da küçük gruplarý bir arada tutan ölüm korkusu buydu iþte dünyanýn akýbeti: önce bölünen bir nüfus sonra da çarpýlan insanlýk en sonunda eksilip sýfýra erecekken akýbeti, derleyip toparlandýklarý kadarýyla yetiþebilme kaygýsý.

Ismarladýðým hiçbir cümle ulaþmadý adresine postacýnýn. Önce kuru sýký bir yürek, eksik etmeden tebessümünü palazlanacak içinin kýrýntýlarýnda insanýn.

Düþlerim de ulaþmadý yan odadaki kâhinin burnunun dibindeki iskambil kâðýtlarýna. Tarot mu yoksa mezarýn dibinde uluyan siyah köpek mi ölümün habercisi? Sormadým evveliyatýný, önceden ne iþ yaptýðýný varsýn kendi tahmin etsin.

Yanýtlamadý kimse küçük bir çocukken aklýma takýlan ilk ayýp soruyu:

Anneme sormuþtum iki lafýn arasý zaten geçiþtirmiþti. Aþkýn mahiyetine sýðýnan mademki bizdik bizden bir sunum beklemiþtim tüm saflýðýmla.

Aþk nedir, diyen titrek sesinde o bacak kadar boyumla, aklýmýn ermediðine neden dokunacaktým ki çatýk kaþlarýnda babamýn bir kelam niyetine, sahiplendiðim huzursuzluðun da kifayetsizliði idi pabuç kadar dili olmayan iri gözlerime takýlan o soru iþareti.

Tehdit eden neydi de aklým karýþmýþtý belki de ilklerin heyecanýna kucak açan bir kinaye yine cahil aklýmýn ilk duraðýnda, beklemeye aldýðým iç sesim…

Biraz daha büyümeli mi, ne?

Belki de baþýmý soktuðum kumun dibinde

Denk geldiðim karýnca sürülerini

Yutmalýyým birer imge niyetine

Ve göreceðim elbette;

Gözümün korktuðu kadar olmadýðýný hayatýn:

Hatta karýncanýn vücudunda

Ýnce ve titrek ayaklarýný yolmadan saç niyetine,

Kirli ve düztaban nüfusu ile

Ýç gýcýklayýcý bir seremoni adeta

Bir düþten aþýrdýðým o hayali bulutun

Üzerine konan umut tanecikleri.

Kovuklarýnda uçurtmalar saklý,

Kayýp dehlizin mimarý yine

Demlenmekle iþtigal

Körelene deðil de körle yatan

Þaþý kalkar mý misali,

Bir þiire bandýðým ömrü

Ve dünün menziline

Ektiðim sükûneti

Çok görenlere inat

Kayýp eksenin düz bildiðim seyrine

Kanat takýp

Uçmaya hevesli

Bir karýnca niyetine.

Gölgelerin yetim kýzýyým. Acýlardan almaksa payýmý insaným ben de: acýrým bazen kendime bazen yetilerimde kayan eksenime sonra da yetim baþýný severim bir çocuðun hele ki gözleri delerken içimi aslýnda ben delerken sitemin ve kederin örtüsünü sonra da baþým yana düþer ama asla arkama bakmam da, dememenin verdiði maðfiret.

Bir gölet.

Bir esaret.

Sakýncalý bir yürek ne de olsa sevdikçe sevesi geliyor insanýn.

Kýrgýn hayallerimle büyüttüðüm dünyam aslýnda büyümeyen çocuk yanýmla teyakkuzda ve bin bir sakýnca yine elemin hazan yüklü tutanaðýnda bazense ýslak kaldýrýmlarý tekmelerken safça hüviyetime sahip çýktýðým.

Derviþin aklýyým, zikriyim, fikriyim.

Derviþin ta kendisi bir serkeþim belki de.

Sözcüklerin bombardýmanýna teslim olduðum aslýnda aþkýn hidayet sunduðu bir kelamdan torpilliyim.

Gittiðim kadarým.

Dönmeyi de en iyi beceren.

Hele ki baþlayýp bitiremediðim nice hikâye aslýnda hikâyenin ta kendisiyim.

Sinen evrenin siminde parlayan bir düþüm, alabildiðine pervazýnda hayatýn, bazen düþmeye niyetlenip, kibrine yenik düþtüðüm zaaflarý yine insanoðlunun.

Sevginin diri hücrelerinde yaþadýðým kadarým aslýnda yaþadýðým kadar hazaným.

Hazan yüklü mevsimlerden çaldýðým hüznü saðaltýyorum yine çocuk neþemle sonra da buselerimden nasipleniyor gece ve gökyüzü.

Aþkýn hidayeti kadar kutsanan varlýðým bir de.

Ölümden kaçmayý ihmal eden beþerin top yekûn sancýsýnda sancýlý bir doðum yine kaybettiðim her ümidi yerine koymak adýna umut saksýma ektiðim bakir ve tombul tohumlar.

Su yürürken topraða ve aþký kýyam bilen yürek kadar da kaygýlý aslýnda alaylý bir hüzün, derlediðim: belki de mektepli yýllarýmýn intikamýný alýyordum hayattan ne de olsa defalarca çaldýlar özgürlüðümü.

Yeknesak bir þiirden sýdkým sýyrýldýkça garip bir mevsime dönüyorum.

Yol almadýðým gün gibi aþikâr olsa da kim ise beni ötekileþtiren, fýtratýma uyup yüreðimdeki ekseni maðdur benliðimle lav ediyorum.

Fýrýnda duygular, gecenin indinde piþen zamandan kuyruklu yalanlarýna da inanmanýn verdiði o cahil cesareti yine gizemin aksanýnda bir kayýt belki de kayýt dýþý nüfusu duygularýn.

Keremden alacaklýyým. Leyla’nýn peþinde bir ilhamým aslýnda ilham özürlü yýllarýmýn özrüdür her yazdýðým satýr ve aralarda doðan bir imgeyi baðrýma bastýðým.

Þimdilerin mutlak mutluluðuna nokta koyuyorum aslýnda olmazýn oluru bir hayali peþkeþ çekiyorum hayata.

Hangi tufansa haydi ölelim, deme kaydýyla buyur ettim ne de olsa ilham perimi gönül soframa.

Þerefe, dediðim yýllarla acýlarýn kesiþme riski belki de bir ömür üç maymunun ne anlama geldiðini bilemediðim ya da bilmeyi reddettiðim.

Üçten çýkýp yola dörde varamadým madem.

Aslýnda sýfýrdan baðýmsýz bir asal sayýyým.

Kesirlere mademki özentim yarýda kestiðim bir hikâyeyi ne olur baðýþlasýn Yaratan.

Sözcükler cebimde, aþk hep rotamda aslýnda saklýyým ben hep evrenin ruhunda.

Bir edimde yoksunum.

Bir þaibeye sýðan acýlarý yok saydým ne de olsa sadece kendime inandým bir de sevginin pervazýnda kanat taktýðým melekelerime sonra da koruyucu meleklerimle iþ birliði yaptýðým sýrlarým hatta gölgeleri bile ihbar ettiðim ya da gölgeler masumiyeti yok sayýp iblise satarken nefsi ve aþký.

Sýzan bir satýrda boþ gözlerle tavaf ettiðim hayat yine rimeli akan þiirin azabýnda, ben kaynakça bellediðim aþký ve hüznü bir boyuta sýðdýrmakla bir yüreði de sýðýnak bilmek belli ki sevgi özürlü evrene restimdir aþký da hasreti de büyütmekle geçen ömrüm…

Ölümlü bir rabýtada gizli varlýðým…

Teyakkuzu dokunuþlarýn yine

Güleç yüzümde pembe bir öfke:

En derinden

En derinime.

Maðlup düþlerin pervazýnda

Sýtmasý ölümün

En bakir düþ

Yine çeperinde bilinmezin

Bir nimete

Bir de Rabbime þükrüm.

Dualarýmda hep yarým neþem

Aþkýmda perçinlenen özlem

Gözlerimde varla yok arasý bir nem

Kayýtsýz evrenin silik neferiyim

Ölümlü sevdalarýn bronz teninde

Beyaz bir lekeyim:

Yine kendimce sevdiðim

Rotamda düþüp kalktýðým

Kanýksadýklarýma delalet

Her acý her açý.