Zoruma giden güdümleri ömrün…

Kayýtsýzlýðýn þiar edindiði zulüm benzeri, ölümü kucaklamak aslýnda ölümü tek hak eden benliðimin yazmaktan son anda çekindiði titrek itiraf ve istifa dilekçesi.

Mahþerin kapýsýnda bir beyit kadar kapýsýna sýklýkla uðradýðým.

Hastane güzergâhýnda aslýnda edebiyatýn simsarlýðýný yapan hurafeler.

Gölgemle kavgalýydým madem bir zamanlar… derdimin eleme olan düþkünlüðü ve Yaradan nezdinde düþkün kimliðimle sadece O’na ulaþmak iken ýsrarcýlýðým.

Belki’lerimi öldürdüðüm dünümün sonrasý belli ki belli deyiþimde bile titrek bir sitayiþ var.

Zamanla büyümek iken derdim küçülen egom ve satýrlara kezzap döküp aslýnda iç sesimi öldürme istemim.

Nöbete kaldýðým her þiir ve þehirde kayýtsýz þartsýz tek maruzat sahibi benim.

Gün içerisinde nerede ise yirmi milyona yaklaþan nüfusunda nasýl oluyor da kapladýðým hacim itibarý ile bu denli nefret çalým atýyor saðýmdan solundan.

Ömür boyu okul yolu gözledim.

Þimdi hastane yolu gözlüyorum.

Sanrýlarýmý uyutmayý dilediðim bir zaman aralýðý ve koridorlardan geçip morga uzanan yolculuðu çoðu hastanýn.

Ötenazi yapmayý dilediðim bir duygu silsilesi.

Maruzatým ne ise dillendirmek deðil dinlendirmek istediðim iç sesim hatta ölümüne sevip de varlýðýmý lav etmek isteyenlere asla kin beslemediðim.

Tanýdýðým bir yolculuk… dün gibi.

Yüksündüðüm… ben gibi.

Aþýnan tabanlarým… yük gibi.

Solan reçinesi mevsimin…

Kuþlarýn albenisinde ben kuþ bakýþý ölüyorum ve ruhumun surete dönmüþ halini resmediyorum durduk yere oysaki bilincindeyim iþe yaramadýðýnýn ve yaramayacaðýný da yine de nükseden siyahý beyaza boyamak aslýnda kayýplarýn tarhýnda göðe bir çivi de ben çakmak istiyorum.

Çakmak çakmak gözleri kardeþimin aslýnda görüntü itibari ile ben yoðum.

Zamanýn alaveresi dalaveresi þükürler olsun ki hayatýmda yalana yer yok.

Zaman zarflarý bir yanýmda ve izlek bildiðim bir kuytuya yer ediyor izafi ve yorgun öðeleri edebiyatýn.

Ýmgeler sýra dýþý kayýtsýzlýðýn da izdüþümü her günü geceye böldüðüm sonra katladýðým hayatýn kaplarý ve etiket yapýþtýrýp ismimi yazdýðým günleri düþünüyorum okul çatýsý altýnda ben pembe beyaz ellerimde yumuk yumuk seyrindeyim hangi öðretmense baþýmý okþayan ve ben bir fino köpeði gibi mutluyum.

Zaman zarflarý… zafiyetlerim.

Öðrenme açlýðým.

Nakþeden dualar. Annem sýrtýmý sývazlarken soruyor bana:

Ýmtihanýn nasýl geçti?

Somurtuk mizacýmla söyleniyorum:

Kötü.

Akabinde en yüksek notu alan ve baþka bir sýfata nail olan mutlu çehrem yine de dokunmuyor sýfatlar.

Dokunmuyor henüz acýlar.

Göðün metanetinden bihaberim ve acýlardan ve henüz bilmediðim bir duygu; ölünün arkasýndan gözyaþý dökmek.

Ýplere sarýlý vücudum ne de olsa neþriyatýmda baðýmlýlýk var ve zaman özürlü bir çocuk olma hakkým elimden alýnmýþ.

Evle okul arasý mademki on dakika; demek oluyor on birinci dakikada polis sirenleri çalacak ve en yakýn hastaneler kolaçan edilecek.

Sevgi… sýcaðým.

Sevgi… bucaðýmda saklý.

Ýnanç… zaten ilk öðreti.

Dualarýmda O’nunlayým ama yakýndan tanýmýyorum derken caným yanýyor ve anlýyorum ki; O’nun yeri çok ayrý.

Ýçimin þebekesinde henüz elem yok ve düþ kýrýklýðý da ve yalanlar saf tutsa da bilip bilmeden inanýp bu sefer yeni sýfatlara nail oluyorum.

Oysaki… duymuyorum hiç birini ve gücüme de gitmiyor doðal olarak.

Zamanda yalýnayak koþuyorum.

Muhitimin dýþýna çýkma hakkým mademki elimden alýnmýþ…

Soyut bir rahle þimdilerin duasýna eþlik eden ruhumu serdiðim.

Gönülsüz bir musalla taþýndayým sanýrým en çok rüyalarýmda mutlu ve özgürüm.

Þimþek çakan anlarda teyit ediyorum acýlarýmý sanýyorum ki mahþer kapýda oysaki kapýda soluklayan sadece bir evsiz ve benden istediði yýrtýk battaniyeyi bir türlü bulamýyorum rüyalarýmda.

Ve bir meczup rast geldiðim.

Ayaðýna taþ dokunsa sanýyorlar ki benim beylik bir zulüm ile ruhlarýna kiracý ve musallat.

Kayýplarýn zikrinden ben bir þifreyim.

Göðün tentesinde konan küçük bir serçeyim.

Yüreðin merhalesinde kayýtlarým var kimselerin bilmediði ve sevinçlerim var/dý madem bir zamanlar…

Bazen reþit bir acý konaklayan.

Bazen þirret bir þarký kulaklarýmý mesken tutan.

Belki hiçliðin imlerine takýlý aklýmla varlýk katsayýnda oynamalar yapýyorum.

Bir varým bir yok…

Bir vardým bir…

Arkasý gelmiyor ne de olsa tükenmiþ bir sayýnýn sýfýra yuvarlanmýþ küsuratýyým.

Eksi ile artýnýn birbirini götürdüðü… sýfýrdan muzdarip bir sayýdan bile küçüðüm.

Küçümen öykülerine sýðýnan bir kahramaným aslýnda kendi hikâyemi bir türlü yazmayý beceremezken ve solan gün ýþýðýnda solmayý bekleyen ne de olsa tetikleyicim hep o suçlu mevsim.

Suçlu benim aslýnda.

Suçumu itiraf ediyorum.