‘’Biz niye kendi zamanlarýmýzý yaþamýyoruz, niye hep baþka zamanlar ve hep baþka kendimiz?’’ (Nilgün Marmara)

Bir g/örüntüden çýkýp da yola varmayý erteleyen mücbir sebepler.

Doðasýnda katýksýz yalnýzlýðýn o aymaz tanýsý ve týnýsý.                  

Göðün marmelada benzeyen iç kýyýmýnda rü

Kendini arayan her mahlukat aslýnda hiçliðin asasýna dayalý vücudu ile karamel tadýnda bir sevdaya banýp da iksirli varlýðýný.

Þiirlerin bel kemiðinde hep mi hüzün ve katýksýz ön görüler ve de asla deðiþmeyen ön yargýlar silsilesi.

Kývamýný tutturamadýðým duygularýn günlük muhasebesi ve þahit olduðum ne ise tadamadýðým bir iç dökümünde aslýnda kendimi þerh düþtüðüm her beynamaz satýr.

Aþkýn inkýlabý ve de insanýn doðasý yine ölümle örtüþen yüzünde özlemin, ben olma ritmine karþý gelen üçüncü þahsýlar.

Mavi bir alfabe ve eksilen harfler.

Maviyle tanýþýklýðým ise çok yeni, demenin meali eðer ki diðer renklere hakaretse affola ve dumura uðrayan gök kuþaðýnda asýlý kaldýðým sadece mavi’nin hoþ görüsü, sevgili Nilgün Marmara.

Dün sana yazdýðým mektubun üzerinden henüz saatler geçti ama bir gün içerisinde ruhum bir asýr yaþlandý.

Açýklamasý olmayan bir þeyler var bazý insanlarýn doðasýnda ve temel bir ön yargý ya da kendini üstün gören canlý varlýklar adý insan olsa da insanlýðýmý sunup canýmýn yanmasýna vesile olanlar…

Öfkeli bile deðilim hatta bu gün-henüz-aðlamadým tabii ki bir varsayým benimki ne de olsa tek suretten ibaretim.

Yankýsý olmayan nidalar saklý boþlukta sadece Tanrýnýn duyduðu.

Bir de yüreðin resmi kayýtlý evrende yine sadece O’nun hissettiði belki de hissetmenin yoðunluðu ve yorgunluðudur beni bu denli yoran ve bezdiren yine de geceye devrildi mi gün ben sadece yazmaya duruyorum dualarýmdan hem önce hem de sonra belki de Allah katýnda anlaþýlýyor olmanýn verdiði huzurla yazýyorum ola ki bir yüreðe denk düþerim yeniden ve yeniden gülümsenin tadýna nail olurum diye.

Tembihliyim dünden ve de annemden yine de ruhumun çýrpýnýþlarýna dindirmek adýna tepki vermemeyi görev edinmiþim üstelik çocukluðumdan beri: ya kýrarsam, ya yanlýþ anlaþýlýrsam, demenin meali olsa olsa tüm sükûnum ya da Allah katýnda biliniyor olmasý içimdeki iyi niyetin beni koruyor gürültü ve kavgadan bu anlamda sessizliðimle yaþayýp zarar vermemek adýna niyaz ediyorum.

Nereye gittiðim…

Anlamýný bulup bulamayacaðým…

Aslýnda her gidiþin bir de dönüþü varken ve de anlamýn anlamsýzlýðýný rüþtünü ispatlamýþ olmasý…

‘’Anlamak nasýl bir þeydir, bu dokusundan bal rengi bir acý sýzdýran yerküredeki kusurlu var oluþumuzu…’’(Nilgün Marmara)

Anlamak adýna kayýt açtýðým binlerce gün yaþadýðým ve bir bu kadar yaþayýp da hala anlayacak olabilmenin varlýðýna inanamadýðým üstüne üstük anlaþýlmak kaygýsýný da ekledik mi buna…

Anlam bulmaktansa anlam olmaya çabalýyorum artýk ve bu yüzden yazýyorum ben, sevgili Nilgün aslýnda içimdeki emir erini hizaya getirmek ve içimdeki düzensizliði disipline etmek adýna gel gör ki evren disipline olma yetisinden uzak sadece birbirine zulmetmeyi marifet sanýrken…

Yazarken kalemi ile tanýþtýðým sayýsýz yazar oldu ve kimine sayýsýz mektup yazdým üstelik onlar bihaber iken cevaplarý da onlar yerine yine kendim verdim ta ki senle tanýþana kadar ve ben yazdýðým anda sana malum olduðuna inanýyor ve gönül gözümle ruhuna eþlik ediyorum, sevgili Nilgün.

Ýbaresi sakýn yanlýþ anlaþýlmasýn ne de olsa seni kendime çok yakýn görüyorum. Ayný yollarda yürümüþ olmamýz ve ayný okulda geçen senelerimiz gerçi sen benden evvel okumuþ ve doðmuþ olsan da ben yaþ denen mefhuma inanmýyorum ve seni bir gönüldeþ olarak görüyorum ve samimiyetimi yanlýþ anlamayacaðýna inanýyorum.

Hayatýn ve ölümün kesin çizgilerle ayrýlmasýnýn mümkün olmadýðý lakin kimi zaman yaþayan insanlarýn da gerçek bir ölüden farklý olmadýðý sakýn yaþayan biri bunu hakaret olarak almasýn ya da sen bunu asýlsýz bir sunum olarak tanýmlama ne de olsa günün birinde herkes bir araya gelecek ve döngü bir þekilde tekrarlayacak.

Acýlarýn sonsuzluðuna vakýfým ve belli bir zamandan sonra daha da derin tezahür ediyor çoðu duygu hele ki varlýk örselenmiþ ve uzak kýlýnmýþken.

Hayatýn hitabý açýk uçlu bir soru ve mutlak bir cevabý da yok sadece acýyan yerini göstermeyeceksin insanlara ya da tamamen uzak duracaksýn daha da ilginç olaný içinden taþan sevgiyi kimi armaðan edeceksin? Sanýrým adýna uzaktan sevmek diyorlar. Hayýr, hayýr, bunu asla platonik bir aþk gibi algýlayýp kimse de dar kalýplara sokmasýn hani sadece sevgini teþhir ettin mi insanýn caný daha çok yanýyor.

Týpký senin þu cümlen gibi:

‘’Anýmsamadýðým tüm sözcükler anýmsayabildiðim tek bir sözcüktü: Yara!’’ (Nilgün Marmara)

Bak, kesiþti yolumuz bir kez daha.

Yara.

Aslýnda ara vermemiz gereken ne de olsa yara, yara üstünde daha yoðun bir acýya sebebiyet veriyor.

Açýk ara farkla izahý da yok hani sadece insan ve duygularý illa ki inceldiði yerden kopuyor ve yeniden inceliyorsun sonra da tamamen yok oluyorsun.

Ýçten içe çürüyen ve kanayan bir yara ve de muadili…

Gücümüz nereye kadar?

Aslýnda insan günbegün güçlenebilmekte de. Kendimiz olduðumuz sürece ve de inanarak varlýðýmýza bir þeyleri aþmak bir þekilde olasý gerçi çok zor ama imkânsýz da deðil hani.

Tükenen bir þeyler var iken ve de tükenen bizler… Yine de tüketme eðilimine yenik düþmemek adýna vereceðimiz mücadele ile bir þeyleri bir þekilde aþýyoruz belki de son bir gayret ama illa ki…

Dinen rüzgâr.

Soluklanan insan.

Ve geride kalan o kahkaha derken bir diðerinin sürdürdüðü ve umudu da elden býrakmadan yoksa karanlýða ve boþluða teslim olmak kaçýnýlmaz bir de geride kalan acý anýlar eðer ki mücadeleyi elden býrakýrsak…

‘’…Çocukluðun kendini saf bir biçimde akýþa býrakmasý ne güzeldi! Yiten bu iþte!...’’ (Nilgün Marmara)

Belki de seninle sürtüþme ihtimalinin olduðu bir cümle bir varsayým gerçi kendimi ne denli akýþa býraktýðým tartýþýlýr ama en azýndan hala saf addedildiðimi yüzüme söylemekten kaçýnmayan bir sürü insan var.

Yeniden görüþeceðiz, sevgili Nilgün.

Rahat uyu.

Dualarým seninle.