Düþlerimi tartýyorum elbet gerçekler aðýr çekiyor elbet aðýr çekimde yaþýyor ve günden güne ufalýyorum, Hacer artýk muhtevasý neyse günümün ve ruhumun.

Ruhumda saklandýðým yetmez elbet:

Ah, bir de o mikado çöpleri yok mu elbet çubuk adamlar ve kadýnlar yaptýðým halýnýn deseninde de yaþadýðýna kani olduðum renk renk çile çeken hayaletler, Hacer.

Duvaðýný nerede unuttun?

Durduk yere somurtmazsýn sen hem.

Ah, ne evhamlýsýndýr, bilmez miyim?

Baþýný baðladýn mý kýzýnýn? Gerçi çok zaman geçti üstünden ama.

Hani, dershanede çalýþtýðým yýllar.

Hani ruhumun ütüsüzlüðü ile avunduðum ve de tüm kat izlerimle savunduðum mutluluk.

Mutluydum o yýllar elbet yanýmda sen, Hacer ve tüm öðretmen arkadaþlarým.

Mutluymuþum, be Hacer.

Hakkýn çoktur bende ama ben sana ihanet ettim ve mesleðime son noktayý koydum senden sonra ne de olsa dershane iflas ettikten sonra çalýþtýðým diðer özel kurumlar buradaki hazzý vermedi bana.

Seni ne çok severdim, Hacer ve o kalýn sesinle nasýl da otoriterdin anlayacaðým dünyanýn en tatlý serti sendin Hacer.

Dershanedeki ilk günüm adeta bir þölendi ne de olsa cývýl cývýl idi hem içim hem de onlarca öðrencim elbet bir gün sonraki dersime gelemedim. Bayaðý üþütmüþtüm o gün ve baþýmý dahi kaldýramazken sen çaldýrdýn telefonu.

Dersine zamanýnda ve gününde yetiþemeyen ben: hani, bana olan kýzgýnlýðýnýn ertesinde hasta olmama nasýl da üzülmüþtün ve bana bir þans tanýdýn o gün.

‘’Baþkasý olsaydý bu yaptýðýný yapan bir gün bile barýndýrmazdým dershanede ama… Neyse iyileþ ve yarýnki dersine de illa ki geleceksin.’’

Tolerans tanýdýðýn ne ilk ne de son insandým.

Sözcüklerim terliyor, Hacer ve ben seni o kadar çok aradým ki.

Ne bir adresin vardý elimde ne de telefon numaran ve kondurmak istemiyorum ama…

Yoksa sen de mi göçtün, Hacer?

Ama daha vakit vardý ve bence insanlarýn öç vaktidir bugün tüm yaþananlar ve yaþatýlanlar.

Kim kaldý ki dünden?

Bense dünümde saklý iken ve seni ve tüm kaybettiklerimi özlem ve hüzün ile anarken…

Sessizliðimi severek ve yazarak bozuyorum zaten sendin beni, kendime yaþattýðým bozgundan ilk çekip kurtaran.

Herkesin daha doðrusu tüm öðretmenlerin senin gibi bir müdürü olmalý.

O kadar inceydin ki.

Bense telaþla derslere girip çýkarken önümü keserdin nasýl da gülümserdin…

‘’Telaþa mahal yok. Sakin, sakin.’’

Biliyor musun hala telaþlýyým hatta o günlere oranla bir o kadar da panik.

Ne resmin var bende ne de sana ulaþabileceðim bir adres.

Acaba beni de anýyor mudur öðrencilerim týpký benim seni ve tüm öðretmenlerimi andýðým gibi?

Duayeni idin müdürlerin, öðretmenlerin ve sen de sýrra kadem bastýn tüm iyi ve özel insanlar gibi.

Siyah saçlarýnda saklanmýþ kelebekler ve her teneffüs içmeyi ihmal etmediðin sade kahven.

Sen hala býraktýðým yaþtasýn, Hacer bense senin yaþýnda demek oluyor ki ayný yaþtayýz.

Aðlýyor muyum sahi?

Þüphen olmasýn ve þüphe etmediðim insanlarýn baþýnda gelen sen.

Beni nerede bulacaðýný biliyorsun bu yüzden içim rahat.

Ola ki bu dünyada görüþemeyelim bir daha yerin hazýr yanýmda ve lütfen ders kitaplarýnla gel yanýma hem belli mi olur geçeriz de Sýrat Köprüsünden yeniden bir okul ya da dershane inþa ederiz cennette elbet öncesinde cehennem yolcusu olup da yanmazken.

Allah’a emanet ol, Hacer, caným müdürüm.