Hangi düþ’ ün özeti idi gece ve hangi ulvi yoksunluktu aþk?

Bitap düþen gece ve hayali sýrlarýný vakitli vakitsiz gezindiðim evren ve tevazu yüklü yüreðimle recim edildiðim zamanlarýn halen dinmezken acýsý.

Satýrlarým aðlamaklý.

Yer gök ateþ içinde.

Sevdam, sevdalý yüreðimde saklý figaným Rabbime dönük yüzüm ve yâd edilesi mazinin repertuarýnda saklý insanýmýn gücü ve niyazý.

Hýrsýz imgeler var satýr aralarýna gizlenen.

Ah, merdiven altý sevgiler var yanýk türkülere benzin döken.

Aþk var ve umut ve…

Sancýlandýðý günden beri yurdum aþkýn hýrkasý buruþuk ve nemli ve tensiye ediyorum güzel insanlarý ve iyi dilekleri ama içim de el vermiyor sessiz kalmaya ve akýþýna býraksam da hayatý dualarýma aralýksýz sýðýnýyorum ve benken yere göðe sýðmayan ah, ufacýk yüreðime cennet ülkemi sýðdýrýyorum.

Bu gün güneþim.

Yarýnsa mehtap.

Ve üþüyorum bu kavurucu yaz sýcaðýnda nabzýný tutuyorum ülkemin.

Ben Ýstanbul’um bu gün ve her gün ve Ýstanbul olup ç/aðlýyorum tüm þehirlere ve içimdeki yangýný bir türlü kontrol edemiyorum.

‘’Þimdi gökler mecnun rüzgâr yolcu bulutlar

Þimdi yürek sarhoþ kâðýt sarhoþ kalem sarhoþ

Ýstanbul þehri aðlýyor.’’(Alýntý)

Günün hicvi mi?

Dünün nemi mi?

Rahmet diliyorum Rabbimden yaðdýrsýn diye yaðmuru ve lanet okuyorum vatan hainlerine yüreðin ýzgarasýnda küle dönmüþ sevincim küle dönmüþ muradým ama küllerimden doðup devasa rahmeti kucaklýyorum yetmiyor pay ediyorum yetmiyor koþuyorum telaþla ve Nisan tasýnda biriktirdiðim yaþlarýmý döküyorum yanan aðaçlarýn üstüne niyazým bitimsiz ve sýrtým ürperiyor için için yanarken ülkem içi dýþý yanarken ve d/okunmaya dahi kýyamadýðým bir çiçeðe taziyelerini sunuyorum yanan kardeþlerinin.

Ben insaným.

Ben çiçeðim.

Ülkeme sevdalý hamt ettiðim her günüm için þimdi sabýrla örüyorum hayatý ve rengim kaçýyor aklým firar ediyor yakamdan düþmüyor acýlar ve tutarsýz söylenceler ve tuhaf meziyetli insanlar…

Kurþun döküyor gölgeler.

Kuþkulanýyorum.

Ýçimdeki yeis yanýmdaki beis.

Demir attým kaç gündür acýya hicrana ben yansam ne ki ben ölsem ne ki ben uzanýp da dokunamazken ateþe eksik olduðumu hissediyorum ve eksiliyor varlýðým aslýnda artýda saklý bir enerji ile pompalýyorum umudu ve inancý ve kurunun yanýnda yaþ da yanarken gözümden düþen yaþýn tarifi yok ve telafisi yok iþte yok olup giden canlýnýn ve bunca ormanýn ve bunca insanýn acýsý gelip de oturuyor yüreðime.

Acýmla açýyorum acýmla kapatýyorum yüreðimi ve yaþardýðým kadar da yeþersin istiyorum çöle dönmüþ topraklarda çorak yüreklere tek laf etmeden yâd ediyorum dünümü yarenlik ediyor kalem lanet okuyorum münafýklara ve içimdeki iskele çöküyor.

Yeniden ve yeniden dikmekse umudu ve fidaný ve sevgiyi sadece alaþaðý etmekle de kalmýyor bunca sýkýntýyý giderecek ve yatýþtýracak bir kurtuluþ için de içimdeki rüzgârýn verdiði ve de vereceði ferahlýðý gönderiyorum yanan her aðacýn köküne dokunmak ve onu korumak ve kurtarmak isterken biliyorum da yetemeyeceðimi ama bir olmanýn meali iken ellerimizle yüreklerimizle kurduðumuz köprü hele ki dalýn çatýrdamasý dahi yürekleri d/aðlarken…

Çalkantýlý düþlerin mavisinde saklý gece ve gecede saklý gözün iris’ inden damlayan nice hece ve lehçe.

Günü kovduk kapýdan ve meylettik rüzgâra ve meyan köküydü gecesiz þiiri neyleyim hem ve neyden ibaret isem ah, içimdeki ney’ in sesinde saklýdýr türkülerim ve söyleyemediklerim.

Aþkýn ilahýdýr sözcüklerin þeceresine sýðýnýr ve sýnanýrým da ve ah dahi etmeden eften püften öfkelerine insanlarýn yenik düþmeden ucu yanýk mektuplar ve þiirler yazarým.

Azami aþk.

Asgari özlem.

Ýzafi bir mutluluk.

Elbet endamlý yalnýzlýk yokuþu.

Göðün muhtýrasýný verdiði her þafak atar da þafaðým ve gizimden firar eder de karýþýrým insan içine lakin çýplak gözle göremezler beni ne de olsa çýplak gözden utanýrým ve sarýnýrým içimdeki yetime ve yetemediðim kimse yatýya kalýrým gecenin ertesinde.

Hüznümse peþkeþ çekerken mýsralarý.

Bense beylik bir söylenceden fazlasýnda yatar kalkarým bazen ýssýzlýðýmda yazar ve yaþarken telaþla elbet kendime yenik düþerim.

Bir girdapsa içimdeki.

Bir esefse rüzgârýn kült sesi.

Bir renkse aþikâr aþkýn pembesi ve peçesi…

Ýhya olurum sevdalý sözcüklerin semazen hýçkýrýðýnda bir güler bir aðlarým ve firkateyn misali coþarým ve sakilce susarým ve eserim ve asarým daraðacýna yalnýzlýðýmý ve çocukluðuma dönerim ne zamanki annemin koynuna sokulsam ve anne duasý ile yaþar yazarým ve yasarým da.

Ýklimdir kibrine yenik düþtüðüm.

Ah, ikilem yüklendiðim mazim ve atim.

Fýsýltýlar büyür de büyür ve insanlarýn sesi ayyuka çýkar ve yer gök çalkalanýr onlarýn isyanýyla ve tövbe ederim onlar adýna tövbe ederim yarýnlar da yanýp kül olmasýn diye.

Bir yapraðým bu gün.

Bir ömürse çiçekliðime zarar gelmesin diye saksýmdan firar etmedim asla ama þimdi yanarým da yanarým ülkem gibi insaným gibi aðacým gibi ormaným gibi…

Kurunun yanýnda yandýðým ne ki günlerdir yanan coðrafyamda saklýdýr efkâr ve adalet ve aþikâr olandýr bizi bize küstüren bizi bize düþman kýlan oysaki iki nefes arasý bir yaþamdýr bahþedilen ve topraðýn türküsü çok yanýk bu aralar.

Týpký yanan.

Týpký yakaran.

Týpkýsýnýn aynýsý iken bu gün benim yarýn sizin içinizden geçenler.

Bir alfabe ise insanlýk nerede harfler?

Nerede insanlýk?

Nerede adalet?

Nerede doðruluk?

Hakkýn gücüne giden bu ihanet ve aþkýn þerefesinde saklý iken sözcükler ve iki dudaðýn arasýndan dökülen ne ki sessizce dua eden bizlerden birbirimize zarar da gelmeyecek iken nedir insanlarýn öfkesi ve vahþeti ve haþmetli kinleri vatanýna düþman kâfirler, münafýklar ve bir aðacý kendine düþman yüreðine uzak kýlan asla da nasibini almamýþtýr insanlýktan.

Bir çiçektim madem bir ömür.

Dikenimle dahi barýþýkken ve içimdeki cennet bahçesinde uçan kuþa böceðe sevdalý iken ötesinde vatanýna sevdalý ben bizler ve sizler…

Hüzün rüzgârýmla büyüyor yüreðimdeki yüreðimizdeki ateþ ve rahmetin ýþýðýna ve serinliðine öylesine ihtiyacým/ýz var ki…