‘’Ne soracaksan iþte sor

Bir çalgý: fayton

Bir içki: raký hayýr votka

Bir tabanca: tabii dolu

Bir haber: ölümüm yakýn

Bir imza: okunmuyor.’’(C. Süreya)

Düþlerimi avladý zaman bense avcýnýn pençesinde solan bir çiçektim ve ansýzýn yaðmaya baþladým: yaðdýransa Mevla’m ve yandýðýma þahit devran.

Hüznümle çektim kürekleri ve çilemi ve çileleri ör ör bitmeyen kilimler ve üstüme yorgan çektiðim gecede saklý bir isyan elbet yüz görümü sevinçlerden düþen payýma fi tarihinde ve o trajedi.

Aþkýn kulvarýydý duygularýn sürüklendiði ve soldum.

Sondum.

Baþý asla olmayan bir masaldan saklý firari kahraman ve kýrmýzý þapkam belki de cadýsüpürgem gel gör ki tozunu attýrdým ben hayallerimin nihayetinde gerçekleþen ikbalim ve elimden ansýzýn kayýp izini býrakan köhne sevinçler ve piþmanlýk ve iþte efkârý giyindiðim sergüzeþt düþlerde o hayali fener siluetim sinen siren sesleri elbet gaza da bastým mý kalem denen feleði.

Gönlümdeki kopça.

Ruhumdaki fýrtýna.

Kemale ermiþ zaman ve kaný donmuþ mevsimin ve iþte kürediðim yaz güneþi yaz bahçesi süt þiþesi su küresi.

Endamlý zamanlardan geliyordum hem ve içebildiðim kadar içmiþtim hayalleri ve mutluluðu ve çocuksu bir aþk bir coþku bir figan…

Nazenin gölgem beli bükülesi öfkem.

Elini öptüðüm kimse mademki bileðini bükememiþtim derken el ele tokalaþtýk içimdeki zemberekle ne de olsa bendim bana yenik düþen ve bendim zaferi üstlenen elbet içimdeki saksý dýþýmdaki sarkaç saçýmdaki ölü ve sefil kelebek.

Göðün muhtýrasýný veren þimþek ve iþte yaðmura yakalandýðýmýn güncesi…

Bir ileri bir geri giden ayaklarým elbet asker adýmlarýnda yalnýzlýðýn içimde ansýzýn nükseden o tünel.

Karanlýðýn cilvesi beyazýn güncesi ve pembenin mahcubiyeti…

Ah, uyuya kaldýðým her gece sabahýnda firar ettiðim sýnýflar, amfiler: hem öðrenci hem öðretmen kimliðimle sýrnaþan iç sesim ve dýþ sesin ihbarý ve altýna imzamý da atmýþtým hani ne de olsa yüreðim idi zimmetli olan derken feragat ettiðim hayat ve hayallerim ve þair ikazýný vermiþti bir kere:

‘’Bir imza mý? Okunmuyor.’’

Tünediðim her sýra türediðim her deste tümlenen varlýðým bazen turkuaz renginde göðün sancaðýmla adýmladýðým hayal tüneli.

Bir varmýþým bir yokmuþum, dercesine ve yüreðimden tüten hayallerin izini sürdüðüm nihayetinde kendimi kaybettiðim bu sefer sil baþtan ve yine atmýþtým imzamý hayattan istifa dilekçesine.

Ve bir ikaz yine gelen göðün bulutlarýndan…

Hala önümü göremedim hala mazimde kaykýldýðým ve yarýnlarýn bildirgesi belki de yosun yeþili bir düþ’ün arka penceresinde:

Düþün babam düþün.

Düþünmediðim kadar düþürdüðüm cebimden belki de içine düþtüðüm çukurdan ansýzýn kurtulup damgamý vurduðum hayatý ve öncemde saklý her hayali masaya yatýrýp ruhumla fink attýðým kâinatýn devasa bahçesinde bazen bir çiçek olup açtýðým bazen güneþ olup doðduðum ve þairin peþine düþtüðüm ve altýna attýðým her imzadan sonra boykot edildiðim hayat belki de cami avlusunda terk edilmiþ bir bebek gibi emeklediðim hayal dünyam elbet gerçekleþecek umuduyla yanýp tutuþtuðum.

Dünümü gömüp.

Günü de öldürüp.

Yarýna çýkacak mý sahi bu þiir… demenin tek yolu iken yolum illa ki yazmaktan ve umuttan geçerken ve okunmayan imzamla þerh düþtüðüm hayal teknesi belki de küreklerine asýlýp ömrün kayýtsýzca yazýp sevdiðim belki asla gerçek olmadýðýma ben bile inanmýþken ve evet:

Attýðým o imza onca imza…

Sadece bir imza: okunmuyor.

Ya, okuduklarýnýz…