Sessizliðimi mazur gör ne de olsa ilk öðretilendi kabullenmek ve ben baþýmýn tepesinde saklamakla yükümlüydüm artýk neyse önüme konan, kusana kadar yemek yeri geldi mi içimde boðulmak.

Ýþtahsýz bir çocuk ne kadar mýzmýzsa sevgiyle doyan bir çocuk da o kadar mutlu olur: yaratýlýþ meselesi.

Konumuz bu deðil, dostum belki de konusuz bir güne uyanma arzusu ile kollarýmý iki yana açýp gerinmek ve yüzümde kocaman bir gülümseme eþliðinde güne baþlamak mý?

Güldürme beni.

Aðlatabilirsin ama ve ben ansýzýn koyuveririm gözümün yaþlarýný.

Gözümden düþen sadece yaþ olsa keþke, bir de yüreðimin ýrmaðýnda yýkanan arzularým ve ket vurulan sevincim yok mu?

Yokluðun kýyýsýnda selama duruyorum varlýk addedilen hangi duyguysa ya da hangi iklimse içimde yeþeren.

Miladýmý sonlandýrdýlar ve ben mecburen üstüme geçirdim bu hüzün urbasýný.

Saklayamam duygularýmý.

Saklanýrým ama.

Ama bulurlar da beni saklandýðým yerde en de olsa hak ihlali ve sýnýr ihlali ile geçiyor insanlarýn ömrü.

Gasp edilen þu son bir ayým sözüm ona bir güneþ olarak doðmuþtum Ekimde ve adýmlarken Kasýmýn ortasýný bir baktým ki herkes ve her þey biçim deðiþtirmiþ bense kimsesizliðim son buldu diye sevinirken bana sunulan bir avuç acý ile baþ baþa kaldým.

Acýmla baþ baþa, dostum ve dostum dediðim onca insan ansýzýn firar ettiler yüreðimin balta girmemiþ ormanlarýndan ve geride kalan sadece kuþ cývýltýlarý ve ben þaþýrmýþ bir halde çekip gidenlerin ardýndan baka kalmýþken.

Yetinmek çok kolay nezdimde ama yetmediðim bir dünya ahalisi ile karþý karþýya gelmek yine beni olduðum yere mýhladý ve derken baþýma gelen talihsizlikler ve ben bunca sýkýntýyý birileri ile paylaþmaya bir yeltendim bir de baktým ki geri püskürtülmüþüm üstelik kalemimle dokunduðum þu boþ beyaz sayfa nasýl da çamura bulanmýþ.

Bir inilti ile uyandým dün gece ve aðýtlar yakan bir kadýn sesi derken deli gibi gülmeye baþlayýp duvarlarý yumruklayan.

Baþa çýkamadýðým deðil evrenin dahi baþ edemedikleri.

Artýk deliliðin kaçýncý evresinde ise insanlar bir de yüzüme gülmezler mi hele ki arkamý döneyim…

Konumuz bu da deðil, dostum aslýnda senden bile emin deðilken ne de olsa dostum bildiðim bunca insan bir anda diþlerini gösterip de yüreðimi ve kalemimi kemirdikleri bunca zaman nasýl da beni kandýrmýþlar ama vazgeçmeyeceðim sana ve geride kalanlara ‘’dostum’’ diye seslenmekten ve paye vermeyeceðim ikiyüzlülüðü mesken ve cibilliyet bilenlere.

Ortak paydada buluþtuðum onca insan.

Sonra ondalýk kesre denk düþtüðüm derken sýfýra yuvarlandýðým nihayetinde ‘’yutan eleman’’ olarak görevimi ifa etmeye devam ettiðim üstelik bir kere bile sorgulamadým ben görevlerimi ve hep gönüllü olarak ilk sýrada sundum benliðimi ve belleðimi ve adeta bir rüyaydý yaþadýðým hayat üstelik yaþatýlan bunca kâbusa raðmen.

Ne sitemin sireni.

Ne de sýkýntýnýn frene bastýðý…

Acýlar ve acýtanlar öylesine gaz veriyorlar ki ve gaz sýkýþmasý ile kendi içimde infilak ediyorum elbet bir yere kadar.

Sözcüklerim ne terli ne temkinli: sadece olmasý gerektiði gibi.

Ben de olmasý gerektiði gibiyim: içi dýþý bir ve iç sesimle yol aldýðým derken baskýn dýþ sesin ithamlarý ve isyaný ile iç sesimin kale alýnmadýðý ve dostum kimse dostumun da zan altýnda kaldýðý çünkü ben sessizce ve derinden yaþýyorum duygularýmý ve yazýyorum ne de olsa yazarken hâsýl olan bir özgürlük benimki haricinde konuþmam ya da þikâyette bulunmak olacak iþ mi?

Sadece bu güne özel de deðil: hep olan dünümde.

Ne de olsa ailemden ve büyüklerimden tembihli ve temkinliyim:

‘’Aman, ses etme kýzým yoksa ne derler?’’

Ve ben bunu koca ömür uygulamýþ olsam bile demedikleri kalmadý insanlarýn hani yüreðime aldýðým ve yüreðimle sevdiðim kim gelirse aklýna.

Aklýna gelmeyenleri dahi sevdim üstelik emindim de her birinden.

Ölümün yakýn durduðu bir gece kaç gece.

Geceyi gündüz bildiðim, tatlýyý zehir.

Üstüne bir de üzüntüden hasta oldu mu insan…

Aman acýmasýn bana hiç kimse merhamet de etmesin sonuçta merhametlilerin en merhametlisi biliyor ve yapýyor da her þeyi yoksa an itibari ile ayakta ve baþým dik kalemimle nazire etmezdim dünyaya.

Nazik bir reverans benimki çünkü hayata ve insanlara duyduðum saygý ayný hýzla yol almakta sonuçta çok þey kazandým elbet bunu anlatmak ve detaylardan bahsetmek gereksiz ama gereken bir þey var ki, dostum…

Gerekli olan üstelik ilk günden beri; eksik ettiðim o sevgi ve sýcaklýk elbet kendime olan nefretimi ve öfkemi sonlandýrýp ve bu kadar yenilgi alýp da hayatta ansýzýn gerçek olan o mucize: hiç olmadýðý kadar seviyorum kendimi üstelik sayýsýz insanýn nefretini hissedip tam da her þey bitmiþ dediðim anda ben coþkuyla ve kývançla ve neþeyle hayata bir anda týrnaklarýmý geçirip de kendimi koþulsuz sarýp sarmalarken…

Sevginin doz aþýmý, dostum ve buna sen de dâhilsin çünkü aþýrý sevgi ve aþýrý samimiyet ve içtenlik insanlarý zehirliyor adeta oksijen ve açýk hava çarpmýþ gibi oluyor artýk kimse kucakladýðým ve baþýmý yasladýðým ve biliyorum ki; elimi uzattýðýmda artýk hiçbir Allah’ýn kulunun tutmayacaðýný yine de onlardan yana bir istek oldu mu ben koþa koþa uzatýrým elimi.

Dostluðun sönmek üzere olan feri ve elimdeki meþale ve ben hala yanmasý ve sönmemesi için elimden geleni ardýma koymayacaðým.

Her þey olmasý gerektiði gibi týpký dünümde de gerçek olan ve ben sessizce sevip, yaþamaya ve yazmaya devam edeceðim yeter ki; O, ‘’ol’’ desin.

Can benim caným.

Canýmdan can gitmiþken sýkýntýlý dönemlerimde bana ‘’caným’’ diyenlerin de ‘’canýn çýksýn’’ demeleri daha dün gibi hatýrýmda.

Hani hapþýrdýðýmda, ‘’çabuk öl’’ dedikleri gibi.

Kimse bilemez kimin ne kadar ömrü olduðunu ya da suç ve günah addedilen, bakalým onlarýn tespitlerindeki kadar doðru mu?

Doðrularýmdan taviz vermediðim gün gibi ortada ve herkesin doðrusu da kendine sadece ben doðru zamanda doðru yerde olmayý baþaramadým bir ömür gerçi her yaptýðým ve her bulunduðum konum, anamýn ak sütü gibi helaldi ama…

Konumuz bu da deðildi, dostum.

Konumuz konu çokluðundan aþka uzanýrken ve ben aþkýn varlýðýna ve iyi insanlarýn da mevcudiyetine inanýrken…

Bir düþüm gerçek oldu bu gün.

Aslýnda öncesinde de hayal ettiðim ne varsa gerçek kýldý Rabbim.

Hayal kurmayý eskisi kadar sürdürmesem de hayallerimi de ýskartaya çýkarmalarýna vermeyeceðim ve ben sadece iþimi yapýp önüme bakarken de elbet sadece O’ndan istemeye devam edeceðim.

Konumuz ne miydi?

Konumuz elbet insan ve sevgi.

Konumuz elbet hayat.

Konumuz edebiyatýn þiarý ve mahcup yüreðimle sektiðim birçok yürek üstelik asýlý kaldýðým bir kanca ucu ise meleklerimin korumasýnda.

Konumuz yalnýzlýk.

Ýzafi olan her duygunun da açýlýmý.

Sana hala dostum diyorum çünkü ben seni karþýlýksýz sevdim ve beni sevip sevmemen asla umurumda deðil.

Hele ki nihayetinde kendimi bu kadar yoðun duygularla sevebilmiþken…

Þerit deðiþtiriyorum þimdi ve baþka bir dala atlayacaðým elbet hayatýn neþrinde tükenmez iken coþkum ve özgürlüðüme kavuþtuðum bunca zaman sonra edebiyat sayesinde aþtýðým onlarca sýkýntýnýn verdiði huzurla huzuruna çýkmam gereken baþkalarý var elbet hayatýmýn bana sunduðu imkânlarla imkânsýz addedilen her þey için sadece O’na dönük iken yüzüm ve yine sadece O’ndan isterken…