‘’Bütün bu karýþýklýðýn üstesinden gelmek için þiir yazýyorum. Benim gibi saðý solu belli olmayan biri için ve bir göçebe için þiir iyi bir yol arkadaþýdýr. Yerin yedi kat dibine de gitsen, göðün yedi kat üstüne de çýksan seninle gelir. Þiir imkânsýz bir þeydir, mümkün deðildir, çaresizdir. Bunu hissediyorum ben hep onda kendi umutsuzluðumu buluyorum.’’(Alýntý)

Her þiirin yalnýzlýðý kendine...

Acýnýn racon kestiði gecenin de ilacý iken içimde saklý rakýmý yüksek bir dað. Bazen kapaklandýðým yere genelde kapandýðým içime.

Neþri mi sözcüklerin yoksa kulaklarýmdan gitmeyen binlerce nasihat mi artýk beynimin de midemin de kabul etmediði bir baþ aðrýsý ya da kramp giren sözcüklerime ne de olsa hücre hapsindeyim þehrin ve sözcüklerin üstelik dokunulmazlýðým var benim ezelden kolaysa dokunun bana kolaysa konun omzuma kolaysa sahip çýkýn acýlarýma.

Hüzünde yeni nesil kerrat cetvelim.

Ben günü de ömrü de b/öldüm hece hece bazense eksik olmayan bir kaos belli ki mutluluk da bir rivayet.

Esiri olduðum çok þey var çok da insan.

Esefle dikiyorum yakamý, esefle söyleniyorum için için yine de tek kelime etmiyorum bir Allah’ýn kuluna.

Meðerse baþým kelmiþ benim yetmedi baþýmýn etini yiyenler adeta devasa bir tabak dolusu pirzola ne zamanki musallat olsalar varlýðýma.

Duygularým hepten üþütük. Ah, baþýný baðlayamadým ya günün artýk ne olacaksa.

Gecede saklý çözüm adeta ve iþte pekiþen dirayetim bense duygularýn mafyasýyým ve merdiven altý hüzünlerden de düþen payýma az buz deðil hani.

Tekeri kýrýkmýþ düzenin bense bileðimi iki defa ayný yerden kýrdým üstelik sevdiklerim sýrf üzülmesin diye kafamý da kýrdým yine de beyin hücrelerim isyan etmedi yetmezmiþ gibi kullanýlmayan tüm nöronlarýmla savýyorum insanlarýn sýrasýný ve sývalýyorum kafatasýmý yetmedi sýnanýyorum ve insan olmanýn hakkýný veriyorum ama hak ettiklerime de nail olamýyorum ve hakkaniyetin yittiði dünyada cirit atýyorum bu duygu benim o duygu senin.

Hücremse hayli havadar elbet beyin denen bellekte de saklý sýrça köþküm ve gün bitiminde acele ile taþýnýyorum beynimin çatý katýna ve ýþýklarý kapatýyorum ve aðzýmý da dikiyorum ve yeni baþtan yazýyorum hikâyemi elbet kimsenin umurunda olmadýðýnýn bilincinde belki de ben çalýyorum ben söylüyorum.

Hoyrat bir rüzgârdý az evvel evi alt üst eden.

Üstelik ne alt katýmýzda insan var ne de üst katýmýzda adeta süper-ego sözcüklerin diskalifiye olduðu ve umudum yeniden depara kalksýn diye yapýyorum da elimden geleni ve peþimden gelenleri saymýyorum bile peþkeþ çektiðim bunca duygunun üstüne ek olarak onlar ne söyleyebilir ki?

Elbette çok þey söyleyebilirler yetmedi içlerini okuyorum elbet ayarým kayýyor ve kaç ayarsa altýn bileziðim biliyorum da bilginin yuvasýnda geçen okul yýllarýma bir atýfta bulunuyorum ne zaman kalemi elime alsam ama bunun bir hata olduðunun da bilincinde sadece önüme bakýp kendime odaklanýyorum elbet deðiþen bir þey yok hali hazýrda.

Deðiþmeyen ne mi kaldý haricinde?

Daðýnýk ruhum ve pejmürde yüreðim elbet.

Kolaysa çýk iþin içinden bense çivileme atlýyorum yürek denen havuza ve tüm havuz problemlerini baþarýyla çözmüþ analitik zekam da yetmiyor gündelik ve ömürlük problemleri çözmeye.

En çözülmez olansa elbet benim.

Gitmem gerektiðini hissediyorum ama gidemiyorum.

Gidemiyorum kendimden ara sýra firar edecek gibi oluyorum ama kapýdaki koruma geçiþ hakký tanýmýyor üstelik ek hücre hapsine çarptýrýlýyorum ve çarpýk düzene dâhil olmadýðým kadar da mutluyum bir o kadar hüzünlü belki de en sakar dönemimdeyim ve çarptýðým yerlerin haddi hesabý yok bu yüzden aralýksýz çarpýyorum sayýlarý tam da çözüme ulaþacakken…

Hayýr, kapý çalmýyor.

Ne de zaman sonlanýyor.

Bitmeyen bir gerilim ve had safhada kaygý eþiðim ve eþeledikçe eþeliyorum ruhumu beynime yol verdikten sonra bu sefer acýlarýma terapi yapýyorum ve terapist koltuðuna kendim oturup sözüm ona davranýþsal yaklaþýmla ve de sistematik duyarsýzlaþtýrma yöntemiyle ruhumu ihya ediyorum.

Bir o kadar da imha etmek isterken.

Bu sefer kapý çalýyor ama ve posta kutuma býrakýyor posta güvecini tüm mektuplarý.

Sözcük ýrkýnýn aralýksýz postaladýðý yüzlerce sayfa mektup ve þiir bir o kadar yazýlmayý bekleyen.

Ne yankýsý ne yazmasý aþkýn ne de tolerans gösterdiðim bir o kadar tolerans göstermeyen kim varsa…

Yalnýzlýðýn meyvelerini topluyorum ve acý denen soy aðacýmda özlemle anýyorum eski mutlu günleri bir o kadar bunun bir aldatý olduðunu biliyorum. Neden mi?

Sadece mutlu olduðuma dair kendimi kandýrmýþken ve ardý arkasý kesilmiyor mektuplarýn ve okunmayacaðýný bile bile ekleyip duruyorum her gün.

Hoþ bir reverans iken sevmek…

Benimse referans vereceðim sadece ruhum ve beynim ve yüreðin dolaylarýna dökülüyor gözyaþlarým ve acýnýn ýrmaðýnda soyutlanýyorum dünyadan ve tüm insanlardan üstelik sonlanmayan da bir insan sevgim var asla onay almayacaðýmý bilsem de baþvurumu yapýyorum insan kaynaklarýna hani olur da…