Umudu kýrýk bir hafýzým ben…

Yapraklarý solmuþ, artýk dikenleri batmayacak kadar kendinden  vazgeçen bir gül…  Hafýzlar Gül’e benzetilir, dikenlerinden ötürü ulaþýlmazlardýr, ulaþýlmadýklarý için de çok deðerlidirler. Elinin acýsýný hiçe sayýp o gülü tutan nadide insanlar vardýr, ve bazý hafýzlar vardýr ki gönlü güzel insanlarda açarlar. Her zaman güler yüzlü olan insanlar “Beyaz Gül”e benzetilirler. Çünkü beyaz gül masumiyet demektir. Nadide zamanlar da asýk olursa yüzler, o zaman da “Sarý Karanfil" derler...Etrafa mutluluk getirdiðini bilse bile içine kapanan bir çiçek. 

Ben ise baþkalarýna derman olurken kendine yara olan bir kul.