Mahzun bir gülüþün tam da ortasýndaydým ve de terk ediliþimin:

Göðün münferit bulutlarýna konma kaygýsý ve arzusu güdüyorum ve çalýnmýþ gülüm/sememe konan kelebeði ellerimle içime sokuyorum bilsem de kelebek mizaçlý bir mutluluðun yazdýklarýma tekabül ettiðini kozamdan kâh firar ettiðim kâh daha da içime kapandýðým mazimin tecelli etme ihtimalini yok sayýp yazdýklarýmla teselli buluyorum…

Elimi sallasam elli þiir düþüyor peþime ama ben yetinmiyorum.

El nasýl ki el üstünde ve boþ ellerimi kalemle bir de çay bardaðý ile dolduruyorum her hüznün deminde sayaç baþtan çalýþmaya baþlýyor ve biliyorum ki; umudun penceresi doðan güneþte saklý.

Pervazýndayým hayallerimin ve pervanesiyim aþkýn:

Severken nasýl da pervasýz ve patavat/sýzým.

Göðün metruk noktalarý var nokta atýþý yaptýðým o kör noktada saklýyým bu yüzden görünmediðim kadar da biliyorum insanlarýn beni görmezden geldiklerini bense onlarý görmezden gelemediðim kadar ilham perimle el sýkýþýyorum kah bir þiirin hikayesinde kah yazýlasý bir romanýn ön sözünde.

Biteviye tartaklanan mahzun kalbim ki aþkýn çýtasý yüksek acýnýn da rabýtasý özlemle yol alan…

Yol aldýðým kadar baþ koyduðum yazýn/edebiyat yolculuðunda duygularýn neferi olmakla övünüyorum ve sevdiðim kadar da yakýným ölüme çünkü ölümüne sevmenin aruz vezninde saklý bir arzuyum ben adý sevgi olan adý umut olan yolculuðun hem müdavimi hem de yol aldýðým geminin kaptaný.

Rotama eþlik eden duygular misal öncemden farklý andaki mevcudiyetimle de sýký sýký sarýldýðým ve kýrýk gönyemle acý-ölçerimle resmediyorum kâinatý yaþadýðým dört duvarý cennete dönüþtüren bir meþkle bir þevkle dev/asa parantezle açýyorum içine sýðmayacaðýný bilsem bile ne çok gönle ne çok aydýnlýða kucak açýp yolculuðumu saklý tutuyorum ve Þems’in rüzgârýnda dalgalanan bayraðýmla aþka âþýk derviþ yüreðimle kâh koþuyorum kâh eksenimde döneniyorum:

Mademki aþkýn pervanesi sýrdaþ bir kelimeyim ben adýmla deðil iki ismimle müsemma ve iþte gaipten gelen sesi ile yazma coþkumun meyvesini topluyorum her attýðým geri adým bana önce þiir olarak dönüyor derken bir nesre denk düþüyorum neþreden duygularýn imha gücünde önce karanlýðý deliyorum sonra surdan ve de kumdan yaptýðým kalelerle inþa ediyorum yaralý yüreðimi ve deliþmen kalemimi.

Sýfatlar isli.

Þehir ise ben gibi.

Þiirler nemli.

Ruhum ve bedenimse anne kokuyor:

Anne ikliminde açan çiçeðiyim annemin ve baþat duygular deðil sadece bir kelebek ömrüne denk düþen þiirlerim de deðil sadece:

Ben varsa yoksa aþkýn resmini çiziyorum Rabbime dönük yüzümde sýnandýðým kadar da sývayýp da kollarýmý sýðýndýðým O Ýlahi Daðýn sevdiðim Ýlahi Dergâhýn derviþi devþirmen kalemimle ve Þems’e öykünen yüreðimle alabildiðine ayaklarým da yerden kesilmiþken ve de asla minnet etmeden bir Allah’ýn kuluna ve iþte arka fonda çalarken aþkýn bestesini o kâinat orkestrasý sonsuzluðu diliyorum semadan ve Rabbimden ve ufacýk bir zerreye tekabül edip de kâinatý tavaf ediyorum ölümlü dikenli bedenimle…

Ön sözü olmalý iken illa ki günün…

Son söz ise henüz söylenmemiþken…

Ve iþte içimdeki devasa boþluðu kalemin hoþluðu ile aþkýn hoþbeþ sohbeti dolduruyorum ve hýz kesmeyen arayýþýmda hani olur da bir gün kendime rastlar kendimle uzlaþýrým diye yürüdüðüm mayýn tarlasýnda biliyorum ki; yazmadýðým takdirde infilak edecek olandýr çocuk ve masum yüreðim…