Belki de yazmamalýyým artýk.

Yazdýðým onca yýlýn ardýndan…

Yazgýma yandýðým yazgýmla yaðdýðým…

Minvaller var miadý dolmuþsa eðer ki yeniden derleyeceðim.

Ve de mizacý mevsimin:

Ah, meylettiðim aþkýn Ýlahi Duraðý ve edilesi her duayý bilirim ki tek duyandýr Tanrý.

Münferit bir hece ile iþtigal ve de müsebbibi iken hüznüm saf tuttuðum sevdanýn ulu ulvi Mertebesi.

Tutuþtu mu da etekleri bu imkânsýz çaðýltýnýn renginde saklý kâh özlemi kâh kývancý…

Resmedeceðim yeni bir gün daha eklendi bahtýma günü geçiþtirmekten de öte geçkin yüreklerin indinde safça saf tutmuþken de bu minvalde.

Sözcükler diken misali çiçeklendiðim ümidin veryansýn ettiði ve tüten dumaný ocaðýn mevsimler de þaþkýn aþkýn mizacý da.

Devrilesi putlar saklý önümde ve iþte devrik cümlelere meyledip aslýnda nabzýný tutuyorum ben hayatýn.

Düþkün bir renksin, ey yüreðim:

Ey, mintaným mizacým vazgeçemediðim

Bir iklimden de öte tutulan nutkuma

Kâh ses kâh öfke ektiðim

Yeþeren ruhuma sabýk sadýk bir minvalde

Endamlý bir hüzünle diktiðimsin

Dilemmasý yüreðimin

Dilaltý iken kelebek ömürlü þiirlerim…

Mahcup bir renk gibi öncemde beyaz…

Aþka dala bata çýka ve iþte yüzümdeki pembe duvak.

Göðün iniltisi az evvel dindi sözcüklerimi uyuttuðum anne mizaçlý her ninnide aslýnda kendimi bulduðum…

Pervasýzým severken.

Pervazýnda asýlýyým dinmeyen nazýmýn niyazýmýn.

Tutuklusu olduðum kadar da hayallerin.

Perçemime konan yavru serçe.

Peþrevi ve de sözcüklerin ve korunaklý dünyamýn geçiþ hakký tanýmadýðý nice insan nice aldatý.

Hükümsüz yine hükmeden sevdalý ve o kayýp ritminde günün sadece bir örüntüye denk düþmediði de aþikâr benliðimin.

Yitenlerin ardýndan.

Yataklýk edense hüzün urbam.

Yaðan mentollü saðanak kýblemde ardý ardýna çakan þimþek bense ýþýk hýzýyla sevdiðim kadar ýþýk hýzýna denk düþen bir aþkla yazmaya baþ koyduðum ve tüm kat izinde duygularýmýn, doðaçlama yazabilmenin ertesinde huzura erdiði kasvetli doðasýnda terk edilmiþliðin ve iþte medet umduðum kalemim ve de þairin dediði gibi:

Ýnatla yazýyorum.

Ýdamesi aþkýn ikamesi s/onsuzluðun.

Göðün rövanþý.

Cihanýn da yok iken kendinden geçmiþ sorgu suali.

Köpüren bir lahza gün ýþýðý ektiðim ve iþte yüreðimi de kalemimi de güncelliyorum.

Ezkaza sussun kalemim.

Varsýn bir enkaza dönüþsün yazýp da deðer görmediðinde kalemim:

Ne çýkar misal ölümlü bir þiiri daha gömüp de ben hazýr ol da beklerken yaz emrini ne de olsa bu sebil kalemin emir eriyim bir o kadar rahmeti sonlanmayan sebilin.

Hüzün reþittir hem.

Hazansa muktedir bahara.

Hüzzam makamýnda aþkýn yaðan rahmetin otaðýna da baðdaþ kurdum ve gel-geç sevdalara da çekmiþken restimi.

Bir saðaltýl mademki kalemin bu aþka suç ortaklýðý yaptýðý ve ben kýblemden sesleniyoruz azat edilmeyi bekleyen her sözcüðe yüreðimden gelen her cümleye de kefil iken.

Ýrdelemem gerekenler var gerekçe beyan etmesem de geçiþtirebildiðim duygularým var hem de geçimsiz addedilebilen bir ruh bir mizaç benimki.

Uyuya kalmýþken hem de bir ömür.

Uykuya olan düþkünlüðümden geride kalanlar ve uykulu gözlerimi yakan bir ateþ bir duman sihirli bir yolculuk iken rüyalar gecemi gündüz bildiðim seferisi hayatýn bazen bir ukde bazense umresi hayatýn kazaya kurban verdiðim hayallerim ve dünde takýlý kalmýþ en genç yaþýmda inzivaya çekildiðimden de bir adým sonrasý sunumu zanlarýn sancýlý bir varoluþta hiçliðimin ve patavatsýz insanlarýn kurbaný olduðum kadar kur yapan sözcüklerin kumsalýnda saklý bir istiridye gibi ya da bir çakýl taþý ve iþte sevdamýn suskun o lal alfabesi.

Çat pat konuþmaya çalýþan bir çocuk gibi ya da bir yabancý dili ilk kez telaffuz eden bir yabancý gibi þaþkýnlýðýn dibini gördüðüm ve dilimin dolandýðý bir ömrü heba etmenin ertesi.

Bomboþ bir sayfaya kör gözlerle b/aktýðým aþikâr.

Israrla yazmanýn ertesi ýslanan kalemim.

Ölümü irdeleyen bir boþluk bense hoþluk bilmiþken ve iþte o boþ kümenin en sadýk elemaný:

Boþa düþtüðüm.

Baþa geçtiðim.

Baþtan savma.

Ve baþat iklimin kabrindeyim.

Suretler yanýltan ve suskun ve deðiþken ve sancýlý.

Sureler yüreðimde uçuþan ve annemin dualarýnda hayat bulduðum ve anne ikliminde huzura erdiðim ve ölümün suretinde…

Kaskatý kesilmiþ bir beden.

Rengi kaçmýþ bir kazak.

Mermerden mezar taþým bile yok iken oysaki ben ölümü ýsmarladým Kara Meleðe ölüm iken ikame etme ihtimali ile sekerken de yaþarken kör topal haraç mezat uzandýðým yataðým ölümü çaðrýþtýran uykuda bile huzur bulamadýðým kadar ve iþte her gün ama her gün huzuruna çýkarken o beyaz boþ sayfanýn iniltilerinde nükseden sözcüklerle hemhal lakin…

Kalem sus pus oldu mu hele ki…

Kale duvarlarým yýkýk.

Kaile alýnmadýðým kadar kederin yolcusu.

Kaderin ihtiva ettiði o minval.

Kamuoyunda raðbet görmeyen bir aday gibi insanlarýn seçiminde iþaretledikleri o þýk:

Hiç biri.

Hiç birisi herkesin.

Hiçliðin kaputu.

Sözcüklerin tabutu.

Tabular.

Kýrýlan putlar ve de.

Kýrgýn göðün serkeþ bulutlarý bense sürüden ayrý düþmüþ bir göçmen kuþ ölüme yürüdüðüm hüzünle örtüþtüðüm ömrün güme gittiði.

Ýsyan doluyum bu gün ama kendime.

Ýbraz ediyorum her duyguyu kümülatif bir saðdýç iken lügatten sökün eden sözcükler.

Bulamadýðým bir kapý bulamazken kendimi.

Bünyemde sakladýðým zehri içine çekti mi de kalemim.

Sýr küpü.

Serlerden ibaret.

Þehrin surlarýnda yaþadýðýma delalet ve iþte þehrin tapusu üstüme ve iþte þiirlerin hicvinde saklýyým bol keseden sevdiðim kadar boþa düþen bir vatandaþ gibi hiçliðin dik kalesinde tevazu yüklü yüreðimin de sarkýtlarýnda gizlenmiþ bir çiy tanesi yaðan rahmete sevdalý ve ben Rabbime yürüyorum…

Öncemden farklý asla bir sonram olmayacaðýnýn da bilincinde ve anda saklý bir kör nokta kordan sözcüklerin inþa ettiði külliyesinde yalnýzlýðýn közündeki kor ve içindeki yangýnýn sonlanmayacaðýný bile bile deðil ki sönmek ve iþte büyüten kývýlcýmlar hele ki ilk gün daha dün gibi aklýmda: kalemi ilk kez elime aldýðým gecenin ertesinde yaþayacaðým bunca acýyý da kâðýda dökmekle iþtigal hayatý cennet bildiðim bir sekmede cehennemi yaþadýðým kadar kendinden bihaber…

Tren rayýndaki rolüm ve hýzýna âþýk olduðum aþkýn kaldýrma kuvvetinde seken bir kuþ gibi özgürlüðüm eðer ki çalýnmamýþ olsaydý ta çocuk yaþýmda ve özgüvenim ile saðaltmaya durduðum acýlarým.

Hangi rengin kefeninde saklý ise karanlýk.

Hangi minvalde yol alýyorsa insan.

Meclisten geçmeyen bir kanunu Karun bellediðim ve yüreðimle temyize gidip da meleklerden temiz kâðýdý almanýn verdiði huzur ile dalgalanýyorum ruhumun köstekli saatinde an geliyor daralýyor içim ve göðün en metruk köþesine otaðý kurup da yeryüzünde sýðýnacak bir liman bulamadýðým kadar da biliyorum artýk insanlarýn ne denli saðýr ve sevgi özürlü olduðunu…

Yine de kamaþýyor gözlerim.

Yine de kaynaþýyor yüreðim

Yedieminde unutulmuþ bir cüzdanda saklý tedavülden kalkmýþken pek çok duygularým.

Pekiþen bir hasretin g/izini sürüyorum.

Yorgun fýtratýmla ip atlýyorum kalemimse her kendi kaleme gol attýðýnda göðüslüyorum ipi ve yere göðe sýðamýyorum ne zaman kalemden ayrý düþsem ve ne zamanki kaile alýnmasam içimdeki çocuk defalarca ölüyor bense taziyelerimi kalemime sunuyorum çünkü insanlarýn aldýrmazlýðýnda biliyorum ki sergiledikleri her yalan duygu bir aldatýdýr ve iþte hüznümden yaptýðým bir alýntýdan daha yola düþüp baþ koyduðum o minvalde kýraðý çalan yüreðime d/okunuyor yazdýklarým…

Bir elmanýn iki yarýsýyýz kalemimle yaþadýðým aþkýn da þadýrvaný iken kâh gaipten gelen coþkum kâh gaipten gelen ilham perim ve idare lambasýnda geçen yýllarýmdan da arda kalan iken gözlük numarasý ilerlemiþken gözlerimin.

Gözümün neminde abdest alan kalemim.

Rabbin Dergâhýna sýðýnýp kulaðýmda iken de her ezan sesi.

Mýntýkam.

Rabýtam.

Rayici olmayan bir rüzgâr maðlup geldiðim.

Kumdan kalelerim ve kalemimle inþa ettiðim köprüler belki de yaktýðým gemiler bense kalemin c/esaretinde bir yankýya daha sahip çýkýp yangýn ertesi sadece kalemimi kurtarmakla mükellef olsam da görüntüde s/onsuzluða nail olmanýn da sergüzeþt bestesi iken yaþama sevincim ve piþekar güftesi ömrün kalemimle sektiðim ve kalem-kakan mizacýmda saklý tutulasý duygularý bir derviþ gibi fikrimle zikrettiðim…