gün
hüznün kara kirpiklerinden indi bugün
öyle adamlar gördüm ki
gövdeleri buluta çarpýyordu
bulutlarla aðlýyordum
fýsýltýlarý
yaþamda yarým kalmýþ
ölüler oluyordu
yorgun bedenimde



aynaya baktýðýmda
gözlerimi görmüyorum artýk
ay durgunluðundaki ihtiyar acýlarý hiç
binersem
geçmiþin gemilerine
yalnýzlýk kokuyorlar üzerimde
binersem
bir sabah ruhumu alacaklar
korkuyorum



sus kelimelerin ucunda uykusuzluðum
mor ýþýða yatarken gölgeleri dinliyorum
kaç kez dilim yaralanýyor
rüzgarýnýz nefesimi uçurdukça
size benzemekten gelemiyorum
mavisiz denize
sýyrýlýp tenimden nereye gittiniz umutlarým
çocuk gülüþlerim hangi dala astýnýz
ellerimle yaptýðým çiçekleri


-mýsralarým yavaþ yavaþ bezginleþirken seferinde-



hissi düþüncede yitiriyorum
koynumda emzirdiðim kaderi
oysa duvar dibine dökülen kuþlar
mýrýldanýrken þarkýlarýmý
güzeldi biliyorum



uzak yakýn ne farkeder ki
yüzünden maskesi çýkarýlmýþ
alabildiince þehirdim ben
yosun kokuyordu ellerim
ve üstelik su sýzýyordu topraðýmdan
kamburu çýkmýþ serseri acýlara


'hayata takma çelme yersin'
demiþti þair.
o zaman söndürün ýþýklarýný odamýn
cehennemde cenneti göreyim


uzun gecenin ardýndan
dev geceye asmýþtým keyfi saatleri
boþaldýkça aklýnýzdan tarihler
tanýmýþtýnýz güneþi/
güneþin saçlarý uzundu
ve gizli bir melekti sessizlik
sesini yüreðimden alan


söz
seni bir daha yazmayacaðým sýzlanmalarým
sakýn erkenden bahar açma

seyrine daldýðým masalda
önce öleceðim
sonra santim santim doðacaðým
atlas bir yüze

söz