Onlarla uçup da horlanma gönül.

Karda kardelenden baþkasý açmaz,

Duygunu anlamak iþlere gelmez,

Düþtüðü bataklýk altýný delmez,

Halini çekenden baþkasý bilmez,

Varsýn essin ala boranlý tufan,

Hoþ tut da dertlere karmasýn kafan,

Belini büküyor taþýnmaz küfen,

Üstatlarda yalnýz gelip geçmiþler,

Zehir badesini bilip seçmiþler,

Dilleriyle þaha kefen biçmiþler,

Gönül dostum diye girer koluna,

Derdini paylaþsan gider yoluna,

Eksiðini görse söyler duluna,

            Þeytaný geçse de dostum sandýðýn,

Sunanlar utansýn zehir bandýðýn,

            Yanýna kâr kalýr içten yandýðýn,

Aðaca kurt kökten, gövdeden girer;

Þairler toprakta murada erer,

Dursunî’yi gören defteri dürer,

Hasmýný görünce harlanma gönül.

Dursun Yeþil –2009