Kışa çizerken yönünü mevsim
Bakışlarından sıcak masallar düşüyor avuçlarıma
Gözlerime sürüyorum
Asi kirpiklerim aralanıyor dilindeki şarkıların
Nakaratıyla
Yoksa çoktan uyuyacağım hercai hayatın
Kulağıma fısıldadığı yalanlarıyla
Ben ne vakit gömülsem inzivaya
Ve saklasam mütebessim yanımı karanlığa
Bir çocuğun şen kahkahaları yırtıyor yosun tutan düşlerimi
Unutulmuş gülümseyişleri gamzenden içiyorum
Yanağımda boy veriyor mayıs gülleri
Savurduğunca saçlarını acılarıma
Çıplak ayakla soluksuz koşuyorum yüzümün ardında bıraktığım İstanbul'a
Kırmızı rugan papuçlarım ve babamla buluşuyorum
Yaşam çiçeği(m)sin
Çocukluğumun mavisi
Gençliğimin bahar kokulu neşesi
Anaçlığımın sessizce derinden kederli iç çekişi
Hazin bir hikâyenin tesellisisin Marilla
Küçüğüm
Bilmelisin ki en çok gözlerindeki umutla tutuşur yıldızlar
O zaman gecelerin aydınlık olacaktır
Ve hiçbir keder gözyaşlarını rehin almayacaktır
İşte o zaman sabahlarına reddedilmiş mısralar doğmayacaktır
Üşümeyecektir kimsesiz şiirler
(!)
Ve sakın unutma