Dedelerimiz zamanýnda kalmýþ o saf aþklar. Hiçbir beklenti olmadan masumca ve sonsuza dek ayný yastýða baþ koyuþlar. Televizyonun bile olmadýðý bir yaþamda insanlarýn birbirlerinden baþka paylaþacak neyi vardý ki? Teknoloji mi yok etti bizim hayatýmýzý ve aþklarýmýzý? Yenilenen dünya mý uzaklaþtýrdý bizi birbirimizden.  Yoksa yaþam þartlarý mý zorlaþtýrdý bizim sevgilerimizi? Teknolojiye ayýrdýðýnýz zamaný bir insanla iletiþim kurmayý denediniz mi hiç? Yahut TV karþýsýnda oturup seyrettiðiniz programýna mý deðiþtiniz sevdiðinizi? Cevap vereyim; EVET, teknolojiyi seçtiniz ve kaybettiniz. Sevdiklerinizi unuttunuz. Deðer verdiklerinizi yok ettiniz? Harcadýðýnýz zaman ya internetin, ya da tv’nin karþýsýnda geçiyor. Facebook’ta saatlerce takýlýp bir duygu ve düþüncenizi yazýyor, eleþtiri ya da  beðenilmeyi bekliyorsunuz. Beðeniyorlar da. Ama sizi beðenin de sizin gibi beðenilmeyi beklenen bir kiþi olduðunu unutuyorsunuz. Televizyonun karþýsýna geçip saatlerce seyrettiðiniz tv programlarýnýn içinde kayboluyorsunuz.
Ýnternetten hayat arkadaþý arýyorsunuz, buluyorsunuz da. Kaybolduðunuz sanal alemin içinde, bir anda kaybolacak sanal bir arkadaþ. Sanal cümleler, dövize endeksli aþklar ve gerçek kimliðini yansýtmayan ama sizi kendine gerçekten aþýk eden güzelliklerle karþýlaþýyorsunuz. Ama bilgisayarýn ALT F4 tuþuna bastýðýnýz anda kaybettiðiniz bir hayatý seçiyorsunuz. Kablosunu çektiðiniz anda göremeyeceðiniz TV karakterlerine tutuluyorsunuz.
Sanal alemde görüþmemek üzere hoþça ve dostça kalýn..