Sabah olup hava aydýnlandýðý zaman, kahvaltý yaparsýn ev iþleri… vs vakit her türlü geçmeye baþlar. Sonra vakit geçirmek ve birileriyle beraber olmak için gittiðin kurstaki arkadaþlarla konuþursun, içinden gelmese de þen kahkahalar atarsýn, hatta yanaklarýn acýr, attýðýn bu kahkahalar yüzünden... Ama içinde bir yerler acýr, hani bir yarana birisi dokunduðunda canýn nasýl yanarsa öyle yanar için, o yara nasýl kanarsa öyle içten içe kanar yavaþ yavaþ…

            Bazen duraksarsýn, gözlerin dalar içine dönersin ama birisinin sana seslenmesiyle uyanýrsýn, sanki rüyadan uyanýr gibi. Sersem sersem bakakalýrsýn ne söylüyorlar acaba diye! Sonra gene o neþeli þen þakrak ortama ayak uydurursun, bazen de arkadaþlarýnýn sana anlattýklarý dertleri dinleyip onlara çare olmak için debelenirsin, sanki kendine faydan varmýþ gibi…

              Bir ara sahile uzanýrsýn, kafandaki düþüncelerle ufka doðru bakarsýn, denizdeki dalgalara, sonra da martýlarý seyredersin… Onlar gibi uçup gidivermek gelir bu diyarlardan! Ama kanatlarýnýn kýrýk olduðunun, yaralý olduðunun farkýna varýverirsin bir anda. Uçamazsýn ki, kaçamazsýn ki baþka diyarlara, zaten gitsen de sanki içindeki sýkýntýlar seni býrakacak mý, ya da onlarý arkanda býrakabilecek misin? Soru iþaretleri dolanýr durur kafanýn içinde yoðun bir toz bulutu gibi…

           Ayaða kalkarsýn yürümeye baþlarsýn denizin kenarýnda, birkaç tanýdýk görür gülümsersin onlara, selam verirsin, bazen de nasýlsýn?  Ýyi misin?  Sorularýna her zamanki rutin cevaplarý verirsin! Teþekkür ederim iyiyim, sen nasýlsýn? Yürümeye devam edersin, yavaþ yavaþ, derinden düþüncelere dalarak… Artýk akþam olmaya baþlamýþtýr, havada kararýr usul usul hissettirmeden, týpký senin içinin kararmasý gibi! Eve dönme zamaný gelmiþtir artýk, o yalnýz kaldýðýn ve düþüncelerin seni çepeçevre sarmaladýðý yuvana!

         Aklýna bir zamanlar, çocuklarýnýn kahkahalarý, yaramazlýklarý ile çýnlayan, yeri geldiðinde tartýþmalarýn ayyuka çýktýðý, yeri geldiðinde mutlu, huzurlu yaþadýðýn! Evin kapýsýnýn açýldýðýnda sýcak ve güzel yemek kokularýnýn geldiði, kalabalýk akþam yemeklerine oturulan sofralar, pastalar, kurabiyeler yaparak, tavþan kaný çayla aðýrladýðýn misafirler… vs yuvanda yaþadýklarýn bir film þeridi gibi gözlerinin ününden geçiverir bir anda…

          Apartmandan içeri girersin, herkesin kendi haline yaþadýðý, asansörle çýkýldýðý için kimsenin kimseyi görmediði, sesini duymadýðý yaþamaya devam ettiðin apartmandan içeri girersin usulca… Sonra katýna çýkar duraklarsýn elin zile gider ama aklýna evde kimsenin olmadýðý gelir bir anda, baþýndan aþaðý kaynar sular dökülür, baka kalýrsýn kapýya doðru… Anahtarý kapýna takýp açarsýn sessiz yuvanýn kapýsýný… Seni kapýda karþýlayan kimse yoktur, sýcak, mis gibi kokan yemek kokularý da yoktur, hatta bir ýþýk bile görünmez içerilerden… Iþýðý yakar usulca sýzarsýn içeriye, bir hayalet misali, koridoru geçersin evin tüm ýþýklarýný yakarak! Üstündekileri çýkarýr askýya asar odana doðru ilerlersin, ama seni bomboþ, soðuk bir odada her zamanki yerlerinde duran eþyalarýn karþýlar! Öylece bakakalýrsýn bir an… Sonra her zaman yaptýðýn gibi televizyonun düðmesine basarsýn sana bir ses, bir nefes olsun, arkadaþlýk yapsýn diye… Fatmagül’e ne olduðunu, Feriha’nýn ne yaptýðýný izlemeye koyulursun, ne de olsa bir ses, bir nefestir senin için gene de onlarýn yaþamlarýný izlemek…

            Ýzler durursun ama gene de boþtur içinde bir yerler, gözlerin bakar seyreder ama, kafan, düþüncelerin baþka yerlere kaymýþtýr bile çoktan. Çocuklarýnýn resimlerinin asýlý olduðu yere doðru bakarsýn, için burkulur bir an! Sonra derin bir iç çekersin…’’ Olsun, uzakta olsalar da canlarý sað ya, varlar ya dersin,, Bazen seslerini duyup rahatlamak istersin, eline telefonu alýp bir deniz gözlünü, bir de yosun gözlünü ararsýn… Seslerini duyar ne yaptýklarýný öðrenirsin telefonu kapatmak zor olsa da, öptüm oðluþum, kendine iyi bak Allaha emanet ol der kapatýrsýn telefonu… Sonra hayat arkadaþýný ararsýn, nasýlsýn ne yapýyorsun diye sorarsýn? Tamam, iþte onunla da konuþtun öðrendin herkesin iyi olduðunu! Bazen anneni, babaný, kardeþlerini, yeðenlerini ararsýn ama çoðu zaman artýk eskisi gibi olmadýðýný ve kimseyle konuþmak istemediðini fark edersin, bazen de çalan telefona korkar gibi bakarsýn konuþmak istemediðin için…

Canýn sýkýlýr bazen meyve yersin, bazen kuru yemiþ ama onlarýn bile yalnýzken tadý olmuyor biliyor musunuz? Bazen isteksiz isteksiz el iþi yapmaya çalýþýrsýn, çünkü onlarýnda bir anlamý kalmamýþtýr artýk! Saatler ilerler durur, bazen 01.00 olur bazen 03.00-04.00 belli olmaz, çünkü yalnýz kaldýðýn odalara girip yataða yatmak istemez canýn… Kimi zaman koltuklarýn üzerine kývrýlýrsýn, kimi zaman uyku bastýrýr sersem sersem kalkar buz gibi yataðýna girer ve karmakarýþýk rüyalarýnýn baþladýðý uykuya dalarsýn…

BELKÝ SABAHA SAÐ OLARAK KALKABÝLECEÐÝN, BELKÝ DE SENÝN CESEDÝNÝ BULABÝLECEKLERÝ YENÝ BÝR GÜNÜN YOLCULUÐUNDA ÝLERLER GÝDERSÝN…

                                                                                                               08-04-2012