Online Üye
Online Ziyaretçi
Yürürken
Karanlık yolların tenhasında
Sonbaharda anladım;
Aslında bittiğini
Ve bırakıp gittiğini…
Kalbimdeki yangına
Dökülürken yağmurlar
Karışırken gözlerimdeki yaşlara;
Dokundum anılarıma
Anladım,
Aslında hiç olmadığını…
Çalıntı rüyalarla böldüğüm uykularımı
Sabahsız bıraktığın için
Yok saydım sensiz gecelerimi
Yokluğuna aldırmadan büyümüştüm ben!
Yüreğimin varlığı
Sende kayboluyorken mümkünmüş
Sen bende varmışsın
Ben sende yok olurken
Tıpkı az önce, tıpkı gece gibi
Her an şiirler yazılıyor içimde
‘duy’ diye
Oysa sana şiirler biriktirmiştim
Her birine ayrı ayrı resimler çizmiştim
İçinde aşk
İçinde özlem
İçinde ‘biz’ olan…
Şiirlerim yitirdi şimdi anlamlarını
Resimlerim adressiz kaldı
Çığlıklarım zamansız…
Hep gecede kaldı günlerim; sabahsız
Ses tonumdaki “ben” kaybolmuş artık
Anneme bile yabancılaşmışım doğum günümde
Kıble ne tarafa düşerdi
Seccademde
Dua hangi ellerde makbuldü
Unutmuşum…
Bir öfke var şimdi içimde
Küfürler haykıracak
Gökyüzümü kıracak
Ve korlar savuracak
Ömürlüğümken benim
Müebbedim, nefesim
Aydınlık hücremken
Kuru bir ayaza dönüştün şimdi
Dün tüm bedenimi kavuruyordun
Bugün yüreğimi donduruyorsun
Elimde kalan kuru bir serzeniş şimdi
Gül yüzümü, gülüşüne kurban ettiğim
Sözümü sazına ‘sol’ diye eklediğim
Yollarken beni sensizliğin diyarına
Söyle can söyle
Gelir misin imdadıma!
Ayşe Duran 2012