Cehalet çaðýna hoþ geldiniz baylar, bayanlar. Lütfen bilgisayarlarýmýzý kapatalým, cep telefonlarýmýzý da. (Kitaplarýmýzý zaten cep telefonlarýyla deðiþmedik mi?)

Bilgiye bu kadar çok kolay ulaþýlabilen ve bu kadar çok kara cahilin olduðu bir çað sanýrým yeryüzünde yaþanmamýþtýr. Hepimiz her þeyi biliyoruz, bu olabilir mi sizce? Ya hepimiz süper zeki yaratýklarýz ya da hepimiz yalancýlýkta zirvedeyiz. Ýnsan hissettiði deðildir, bu büyük bir yanýlgý. Cahil cesareti ve cehalet huzuru hissettiðimiz.

Ýki satýr yazý yazan herkes kendini yazar zannediyor, iki mýsra þiir yazmaya çalýþan herkes kendini þair zannediyor. Bu büyüklenme aslýnda insanýn cehaletinden kaynak almýyor mu? Dünyanýn en kötü þiirlerini yazan kiþi, kendini þair sanýyor bir de utanmadan, sýkýlmadan kendinde eleþtiri yapacak hakký buluyor. (Birisi þu tetiðe basabilir mi lütfen?)

Bizim milletin karakteristik özelliðidir gerçi ama bu kadarý da fazla deðil mi sizce? Bizde bir film yapýlýr herkes film eleþtirmeni olur, bir tiyatro oyunu oynanýr herkes tiyatrocu olur, bir deprem olur herkes jeofizikçi olur, bir ekonomik dalga yayýlýr herkes ekonomist olur, bir futbol maçý yayýnlanýr herkes teknik direktör olur, bir kitap yayýnlanýr herkes edebiyat eleþtirmeni olur.  Bu ne hadsizliktir böyle? Hadsizlik bir davranýþ biçimi halini aldý maalesef.

Önceleri herhangi birisine kitap okuyor musun diye sorulduðunda eðer okumuyorsa utana, sýkýla bir bahane uydurmaya çalýþýrdý. Ama þimdi insanlar kitap okumadýklarýyla övünür hale geldiler. Bilgisayar, internet, cep telefonu, televizyon dururken kitap mý okunur? Diye kendilerini savunuyorlar. Hatta bazý hadsizler bu devirde kitap okuyanlarý suçlar hale geldiler, lakap takýyorlar. ( Ýþte cehalet bu yüzden savaþýlmasý gereken bir þeydir.) kitap okumayýp kitap yazmaya çalýþan cahiller sürüsü, þiir okumayýp þiir yazmaya çalýþan hadsizler sürüsü. Bunun adý özgürlük mü? (Popüler kültürün koyunlarýna merhaba)

Bu yazýyý rahatsýz olduðum için yazýyorum. Bu durumdan rahatsýz olmayanlarý ise bu durumun içerisindeki kiþiler olarak sýnýflandýrýyorum. Çünkü hiç kimse kendinden rahatsýz olmaz, hiç kimse yoðurdum ekþi demez. Kargaya yavrusu þahin görünürmüþ derler ya hani. Rant peþindeki bir grup var, bu durumun farkýnda olmalarýna raðmen iþlerine geldiði için ses etmiyorlar.

Neden Bizim jenerasyonumuzun Yaþar Kemal’leri, Fakir Baykurt’larý, Aziz Nesin’leri, Peyami Safa’larý, Orhan Kemal’leri, Attila Ýlhan’larý, Ümit Yaþar’larý, Haldun Taner’leri yok? Neden üretim kabýzý edebiyatçýlarýmýz var? Neden yazýlanlarýn tamamýna yakýn bir kýsmý aþkla, sevgiyle alakalý? Toplumcu gerçekçi yazar ve þairlere ne oldu? Nerede realizm?

Çalýþmayan üretemez elbette. Hiçbir iþte emek harcamaksýzýn kazanç elde edilemez. Hele hele edebiyat gibi ciddi bir konuda bunun imkâný yoktur. Ama þimdi edebiyat siteleri, edebiyat dergileri, çalýþmadan, yorulmadan, emek harcamadan kazanç elde etmek isteyen sözde edebiyatçýlar tarafýndan istila edilmiþ. Arsýzlýk, hadsizlik almýþ yürümüþ.

Böyle durumlarda en iyi ölçüm zaman tarafýndan yapýlýr, zaman tüm bu hadsizlikleri siler süpürür. Zamanýn cehalete tahammülü yoktur, asla hafýzasýnda tutmaz. Zamanýn eninde sonunda insanlarý ve yapýlanlarý yargýlayacaðýný biliyorum. Benim üzüldüðüm adaletin yerini bulmamasý deðil, benim üzüldüðüm böyle bir cehalet çaðýnda zihnimin ve düþüncelerimin harcanýp gitmesi maalesef.