Laf olsun torba dolsun mabadýmýz huzura ersin kývamýnda cümleler kurmak için bir hayli geç, ülkenin siyasi yelpazesi hakkýnda serzeniþlerde bulunmak için oldukça erken bir çaðda bulunduðumu ve yazmam gerektiðini, aksi takdirde mutlu olup olmama konusunda çeliþkili bir ruh haline bürüneceðimi anladýðýmda çoktan yazmaya baþlamýþtým bile. Yalnýzlýk hakkýnda yazý yazmayý alýþkanlýk haline getirmiþ kimi ahmaklarýn aksine, kalabalýklardan sýkýlmýþ yalnýzlýða muhtaç ruh halimi dökmek istiyordum satýrlara. Geçmiþ zamanýn içinde yitiriyordum þimdiki zamanýmýn tüm sevinçlerimi. Umutlarým gelecek zamanýn içinde ve þimdiki zamanda denk gelecek diye beklerken, beklemekten usandýðýmý ve bu konudaki sabrýmý sonuna kadar kullandýðýmý anladým. Anlamak beni mutsuz ediyordu en az her insan kadar.

Bahar geldi diye sevinecekken ben, saðanak yaðmurlarýn insan ruhunda açtýðý o derin hicran yaralarýnýn izlerine dokunuverdim gönlümün elleriyle. Gönlümün elleri olmadýðýndan mýdýr nedir bilemiyorum çok anlaþýlmaz buldum kendimi. Ama kendimi bulduðum içinde içten içe sevinmiyorum deseydim, kuþkusuz yalan söylemiþ olurdum. Çünkü ben hep kendimi aradým, ömrümün çýplak ayakla yürüdüðü o keskin taþlý yollarýnda. Tam da kendimi buldum derken yeniden yitirdim kendimi, herhangi bir hüzün anaforunda. Yalnýz olabilmek için, yalnýzlýktan þikâyet edebilmek için insanýn önce kendini bulmasý gerekmiyor muydu oysa? Ýnsanlar kendini kaybetmek için debelenirken alkol sofralarýnda birer birer, ben kendimi arýyordum mayhoþ meylerin hoþ loþluðunda.
 
Kim oldurmuþ ki ben oldurayým bu hayatta makamýnda bir pay çýkarma çabasý içerisine girmeden yaþarken hicaz tonlarýmý kendi içimde bir de bakmýþým uyuyakalmýþým iþte. Ömrümden insanlar gelip geçmiþ, zihnimden yontulmamýþ duygular. Bir heykeltýraþ maharetiyle yontarken duygularý ben, Rodin kadar yeteneksiz olduðumu anladým birden ve Mikelanjelo kadar çaresiz. Uyuyakalmýþlýðýmdan muzdarip tüm kýrdýðým kalpler ve uyku abnesi hastalýðý kadar acýklý bir var olma çabasý düþlerim.
 
Aslýnda ‘’aslýnda’’ ile cümleye baþlayacak kadar anlaþýlmaz olduðumu düþünmemekle beraber, kelimelerin zihnimdeki dansýný satýrlara aktarmadan edemediðimi belirtmekten kývanç duymadýðýmý söylemeden edemeyeceðim. Ruhuma akseden sizin gölgeleriniz insafsýzlar, daha ne diyeyim?