Bugün Pazar. Beyaz örtü sokaklardan kalkmaya baþlamýþtý. Sokaklarý doya doya örtmüþ, veletlerin eðlencesine ortak olmuþtu. Lakin artýk gitme zamaný gelmiþti. Beyaz örtü, nöbeti güneþe devredecekti.

         Bugün güneþ daha canlý, daha sýcak, daha içtendi. Onu gören neþeleniyor, kimse beyaz örtünün gidiþine üzülmüyordu. Camý açtým. Pür dikkat bir duruþla etrafý dinledim; kuþlar adeta neþ’e ile sohbet ediyor, güneþin yeniden doðuþunu kutluyorlardý. Yapraklar beyaz örtü ile vedalaþýyor, rüzgâr ile buluþuyorlardý. Bu ne muhteþem bir ahenk, bu ne muhteþem bir nizamdý! Saatlerce orada durup, huþ’u ile kendimden geçmek istediysem de annem müsaade etmedi. “Sofra hazýr, haydi yemeðe.”

           Bugün nehir durgundu. Dün sýnýrlar zorlanmýþ, nehir adeta taþmýþtý! Kahvaltýmý yaptýktan sonra annemle birlikte bir kilometre ötede komþunun evine gittik. Evi gördüðümde þaþýrmýþtým; Evin çatýsýnda, önünde beyaz örtü dünkü gibi duruyordu. Korkmuþ ve anlam verememiþtim. Zira bizim mahallede çiçekler, böcekler þarký mýrýldanýrken, bu evin çevresinde sessizlik hâkimdi. “Oðlum hadi, ilk defa mý geliyorsun? Ne oldu sana?” dediðinde bir anda dalgýnlýðýmdan uyandým ve çekinerek evin kapýsýna doðru yol almýþtým.

          Evin kapýsýna geldiðimde kalbim daha da hýzlý atmaya baþlamýþtý. Anneme hak verdim. Ýlk defa mý geliyordum sanki. Gerçekten ne olmuþtu bana! Annem zile bastý. Biraz bekledik, açan olmadý. Tekrar bastý, bekledik, kimse açmadý. Annem þaþýrmýþ kendi kendine “Allah Allah bunlar evden dýþarý çýkmazlardý” derken tekrar bastý zile. Yine açan olmamýþtý. Ben “Hadi gidelim anne korkuyorum!” dediysem de, bu demem annemin merakýný daha da arttýrmýþtý. Bir üst kattaki komþunun ziline bastý. Annem “Fatma Haným, Hayriye hanýmlar nerede? Zile bas bas açan olmadý!” dediðinde, Komþudan “Hayriye hanýmlar bir hafta önce evden ayrýlmak zorunda kaldýlar. Kirayý ödeyemiyorlardý. Köyüne, Isparta’ya döndüler.” Cevabýný alýnca þaþkýnlýðý artmýþ birkaç dakika sonra da o þaþkýnlýk hüzne dönmüþtü. Annem de yardým etmek için gelmiþ, lakin geç kalmýþtý. Aslýnda gidecekleri aklýnýn ucundan bile geçmiyor, geçse bile haber vereceklerini tahmin ediyordu. Annem “Haydi eve dönelim” dediðinde sevinemediðimi anýmsadým, aksine esefle evin yolunu tuttum…

          Hayriye Haným’ýn küçük kýzý Zehra da yoktu artýk.

         Mahalleye döndüðümüzde, kuþlar susmuþ, yapraklar hýþýrdamýyordu. Gözlerime beyaz örtü inmiþ, güneþ ýsýtmýyor, tir tir titriyordum. Yorganýn altýna girdiðimde titremelerim azalmýþ, düþüncelerim çoðalmýþtý.

        “Ey nehir, ne oldu sana? Sessizliðe gömüldün.

         Sevgi ile coþar, aþk ile yanardýn, bugün söndün.

          Ýçinden taþ mý aldýlar? Neþ’en gitti, üzüldün.

         Ah nehir þelale çok mu yakýn? Küçüldükçe küçüldün!”

         Ýþte! O taþ ayrýlmýþtý mahalleden ve ben Per periþan bir halde onu bulacaðýma kendimi inandýrýp, nehri biraz olsun canlandýrmýþtým!