Tabiatý seviyorum gerçekten, biliyorum ki benim gibi birçok insanda seviyor. O kadar ruhunuza dinginlik veriyor ki tabiat inanamazsýnýz. Denemesi bedava. Hafta sonu çýkýn çayýr çimene de þöyle serilin yatýn sonrada o haftayý nasýl geçirdiðinize/geçireceðinize bir bakýn.



Her ne kadar tabiat insaný dinginleþtiriyor ise de tabiatta insaný sinirlendiren ruhsuz dengesiz, maganda tiplerde çýkýyor karþýnýza. Magandalýk derken kýsa bir tarifini de yapalým. ''Görgüsüz, kaba, anlayýþsýz, terbiyesiz ve uyumsuz kimse.'' olarak geçiyor... Her yerde rastlarsýnýz böyle tiplere. Otobüs duraklarýnda, seçim meydanlarýnda, bankada sýranýzý beklerken, askerde daha baþka aklýnýza gelebilecek her yerde. Ne kadar itici ve kabadýrlar. Hem konuþtuklarýnda hem de hal ve hareketlerinde... Örnek mi istiyorsunuz davranýþlarýna, dolu dolu yurdumda. Arabayla giderken dýþarýya sigara paketi ya da kola kutusu atanlar. Aðzýnda balgamý biriktirip dýþarýya boca edenler. Cep telefonu ile þehirlerarasý otobüslerinde baðýra çaðýra konuþanlar. Trafikte ki ufak tatsýzlýklardan dolayý aðýr küfürleþip iþi kavgaya kadar götürenler vs...



Biraz da çocuklardan bahsedelim. Çocuklar ah bu çocuklar onlar üzerine o kadar çok þey yazýlmýþ çizilmiþtir, daha ne kadar çok yazýlacak çizilecek konu ve materyaller var. Hayatýn en önemli kesimlerinden birisidir çocukluk. Eðer ki buluð çaðýna kadar olan çocukluk günleriniz çok mutlu ve verimli, sevecen bir þekilde geçmiþ ise ileri ki yaþamýnýzýn da çok baþarýlý geçmesi kuvvetle olasýdýr. Sizi yürekten seven bir anne ve baba, bir kardeþ, onun yanýnda sevecen bir dede ile anneanne babaanne, ya da bir dayý teyze, amca bu yakýn akrabalarýn hepsi ileri ki yaþamýnýzda en azýndan bir kaçý size rol model olacaklardýr...



Seksenli yýllarda çok pikniklere giderdik yakýn akrabalar ile ne güzeldi o pazar hafta sonlarý gittiðimiz piknikler. Kaynaþýr hasret giderirdik. Ankara'nýn otuz kýrk kilometre dýþarýsýnda güzel çayýrlýk çimenlik yerler vardý. O pazar günü piknikleri önümüzde ki bir haftayý daha moralli geçirmemize vesile olurdu. Ýlk araba kullanmayý on iki on üç yaþlarýnda o pikniklerde, çayýr çimenlerde öðrendik. Þimdi bakýyorum çoðu yerlere binalar dikiliyor. Böyle nefes alabileceðimiz alanlarda git gide daralýyor. Ýnsan nüfusu hýzla artýyor, kaynaklar da nispeten azalýyor. Herkes eþit derecede dünyanýn nimetlerinden yararlanamýyor. Yoksulluðu ve sömürüyü yeryüzünden kaldýramadýðýmýz müddetçe çatýþmalar her zaman için olacaktýr insanlar arasýnda. Ne diyelim Allah zalimlere ve bazý zenginlere, insaf versin de paylaþmayý becere bilsinler. Hepinize en derin sevgi ve saygýlar yine...