Etrafýma bakýndým. Beni bu durumdan kurtaracak birileri var mý, diye. Uzaktan evlerin ýþýklarý görünmekteydi. En yakýn ev ile aramda tam yüz metre mesafe vardý. Beni çekiþtiren kafadan sakat olduðunu düþündüðüm yaþlý kadýna öfkeyle kýzarak ;

" Allah aþkýna siz ne yapmaya çalýþýyorsunuz? Þaka mý bu yaptýðýnýz sizin. Býrakýn kolumu…"

Sözlerimi daha bitirmemiþtim ki, kadýndaki deðiþimi fark etmiþtim. Gözlerim yuvalarýndan çýkacakmýþ gibi açýlmýþtý.
Kadýnýn baþörtüsü baþýndan geriye doðru kaymýþtý, o birden erkek olmuþtu. Dilim tutulmuþtu. Motor sesi duydum. O anda nerden çýktýðýný anlayamadýðým bir araç hýzla bize doðru gelmekteydi. Hem koluma mengene gibi yapýþmýþ kadýna, hem de kurtuluþum olacaðýný düþündüðüm uzun farlarý açýk bize doðru yaklaþmakta olan araca bakýþlarým gidip gelmekteydi.

-

Araç yanýmýza yaklaþtýkça beni sýkýca tutan kiþi kolumdaki baskýsýný daha da arttýrmýþtý. O anda tek düþündüðüm þey kaçýrýlacaðým duygusuydu. Hýzlý düþünmeliydim. Ya yaklaþmakta olan aracýn önüne kendimi atmalý, ya da elimde ne var ne yok beni mengene gibi sýkan yaþlý kadýn sandýðým þu adama fýrlatmalýydým. Ama ne fotoðraf makineme, ne de kemanýma kýyamýyordum. Kýrýldýklarý anda, onlarla bir daha geri dönüþü olmayan bir vedalaþmaya hazýr olmalýydým. Öyle de yaptým.
“Allahýn cezasý sapýk seni! Al sana al…Pislik seni…”
Diyerek pata küte giriþmiþtim. Araç yanýmýzda durduðunda ön kapýsý açýldý. Uzun boylu bir adam bize doðru koþturdu. Araca göz ucuyla baktýðýmda anladým ki, gelen kiþiler birlikteydi. Çünkü araçta üç kiþi daha vardý, üstelik biri camdan bana diþlerini göstererek sýrýtmaktaydý.
Kemanýmla fotoðraf makinem iþe yaramýþlardý. Kolumdaki baskýdan kurtulur kurtulmaz. Tabana kuvvet koþmaya baþladým. Bir yandan yüksek sesle baðýrmaktaydým.
“…Ýmdatttt…Kimse yok muuu! Kurtarýn beniii… Ýmdaattt…!”
Bana yakýn olan eve doðru koþturmaya devam ettim. Arkamdaki ayak sesleri fazlalaþmýþtý. Ciðerlerim patlayacak gibiydi. Kesik kesik solurken baðýrmayý kestim. Kaçabildiðim kadar kaçacaktým.
Koþtum…Koþtum…Koþtum…
Beni takip eden ayak sesleri kesilmiþti. Ama ben yine de hýzýmý kesmeden ýþýklarý yanan eve doðru canhýraþ koþturmaktaydým. Eve yaklaþýr yaklaþmaz, baþýmý çevirip arkama baktýðýmda kimseyi görememiþtim. Soluk soluða kalmýþtým. Sýk sýk nefes alýyordum. Ellerimi iki dizime dayayýp destek aldým. Sýk sýk anfizemliler gibi kesik kesik soluðumu dýþa veriyordum. Eve seslenecektim, sesim kýsýktý! Boðazým kurumuþtu. Konuþamadým.
Hiç düþünmeden hýzla bahçeye girdim. Dýþ merdivenleri týrmanmaya baþladým. Dýþ kapýya ulaþtýðýmda zili aradý titreyen parmaklarým. Zili bulamamýþtým. Kapýyý yumrukladým.
“Kimse yok mu? Ne olur açýn kapýyý!”
Sesim fýsýltýyla çýkmýþtý. Genzime yapýþtý sözcüklerim. Týrtýklý sesimi yutkunarak düzeltmek istedim nafileydi!
Ýþte o an merdivenlere iliþti gözüm. Beni takip eden iki adam merdivenleri çýkmaktaydýlar. Allahým ya kalbim duracak gibi olmuþtu. Kapýyý son bir kez daha yumrukladým. Açýlmayýnca, umudun söndüðünü anlamýþtým. Çaresiz kalmýþtým; sýrtýmý dayayýp olduðum yere çökmüþtüm. Týpký içi boþ bir çuval gibi…

Devam Edecek

Emine Piþiren-Kocaeli