Zemheri soðuk 3 yaþýndaki kýz çocuðun içine iþliyordu. Diþleri birbirine vururken titriyor, annesine daha sýkýca sarýlýyordu.
Her ikisinin de günlerce tek bir lokma bile girmemiþti midelerine. Küçülen mideleri açlýktan karýnlarýna yapýþmýþtý.
Havada bolca barut kokusu vardý. Göz gözü görmüyordu. Hava yýkýlan binalarýn tozlarýyla grileþmiþti. Ýnsanlar çýðlýk çýðlýða Tanrý'ya yalvarýyordu.
Küçük kýz annesinin kuru dudaklarýna dokunup sordu:

" Anne babamla abim nereye gittiler?"

Anne aðýtýný dudak uçlarýnda donduruyor:

" Onlar gitti kýzým, onlar gittiiii..."

" Nereye gittiler anne?"

Anne yutkunuyor. Nasýl dese yavrusuna da onu ikna etse? Kendince en mantýklý yanýtý seçiyor aklýnýn havuzundan:

" Onlar cennete gittiler yavrum."

Çocuk bu iþte... Dur durak yok; merakla sorar:

" Anne babamla abim cennetten ne zaman gelecekler?"

Annenin yüzü acýyla gerilir; zira yavrusunun sözcükleri yüreðindeki kýrýlma noktasýna deðmiþtir. Zavallý kadýn çaresizce inler:

" Onlar öldüler yavrum. Gelmeyecekler!"

Çocuk dayanamaz, ýsrarla annesine sorar:

" Anne cennette yemek var mýdýr?"

" Olmaz mý, kuþ sütü bile vardýr, cennette."

Çocuk ellerini sevinçle çýrpar:

"...O halde bizde hemen ölelim anne."

Anne aðýtýna bir öncesinden daha sesli devam eder.
*

///Barýþ için savaþ gereklidir, diyen vicdansýz kan emicilere ithafýmdýr ...///

Emine Piþiren/ Kocaeli