Yavaþ yavaþ sonbaharýn burukluðu ve aðýrlýðý oturmaya baþladý yüreklerimize ve beyinlerimize. Her mevsimin kendine göre bir özelliði ve güzelliði var ise de, sonbahar da tabiatýn nazlý nazlý aðýrlýklarýný býrakýr olmasý, havalarýn daha ýlýman bir vaziyette seyir almasý ister istemez bizlere hüzün veriyor. Zaman kulvarýnda nasýl koþarsak koþalým ipi na zaman göðüsleyeceðiz belli deðil? Tarihi de gizli. Gizli olmasý bir yerde yaþama sevincimizi de eksiltmiyor...

Beþ on yýl öncesinde sevdiklerime, büyüklerime bakýyorum hep de sonbaharda ve kýþýn dünyalarýný deðiþtirmiþler. Boþuna yaprak dökümü denmiyor demek ki bu sonbahara. Sonbahar ve kýþ ölümü, ilkbahar ve yaz ise canlýlýðý hayatý anýmsatýyor biz insanlara.

Cemreler sýrasý ile düþtükten sonra tabiat ana ister istemez ilahi emirlerin doðrultusunda canlýlýk ve hayat buluyor. Doðarken aðlýyor insan, ciðerlerine oksijeni çektiði zaman; sadece oksijen deðil tabi ki onu aðlatan. Dünyanýn alçaklýklarý ile zalimlikleri ile çýkarcýlarý ile diþe diþ göze göz mücadele edeceðini mi hesap ediyor belki de... Yoksulluklarý, fakirlikleri, açlýklarý, atom bombasýný, kimyasal silahlarý, dikta rejimlerini bir bir gözünün önünden geçirtiyor Yüce Yaradan. ''Baþtan söyleseydi ya Rabb'im dünyada bunlarýn olduðunu hiç gelmek istemezdin ey insanoðlu oralardan buralara''

Baharýn ruhumuza verdiði tazeliði ve canlýlýðý herhalde þimdiye kadar hiç bir mevsim vermemiþtir, bundan sonrada kolay kolay veremez. Çoðu zaman isim olarak da çocuklara bahar adýný verirler. Eskilerden çok sevdiðim bir þarkýdýr ''Baharý bekleyen kumrular gibi sen de beni bekle, sakýn unutma'' diye devam eder gider. Delikanlý çaðlarýmda bir ilkbahar günü sevmiþtim, ilkbahar günü yüreðime düþmüþtü ateþler. Sonradan öðrendim ki o da beni sevmiþ. Kader yollarýmýzý ayrý çizmiþ elden bir þey gelmiyor. Bazen fazla açýldýn mý boðulursun, bazen de benim gibi açýlamadan boðulursun. Gözyaþlarýmý saklýyorum otuz yýl önceki mendillerde. Yüreðimi sergilediðim zaman, o sergide onlarda olur belki yýllar ve yýllar sonra...

Kýþýn kasvetli ve uzun geceleri aheste aheste kapýmýzý çalmaya baþlamak üzere. Eskiden sobalý evlerde kestane piþirirlerdi, þimdilerde sobalý ev de pek kalmadý, nerede ise yok denecek kadar azaldý. Soba deyip de geçmeyin, çoðunlukla bir yerde kurulduðu için, aile bireylerini bir arada tutar, samimi bir ortama olanak saðlar. Þimdiki kaloriferli evlerde herkes kendi derdinde, kendi odasýnda, müthiþ iletiþim kopukluðu olan bir ortam. Arada su içmeye, tuvalete odalarýndan çýkarsa vatandaþlar, bilgisayar ya da televizyon baþýndan kalkýp, salonda karþýlaþýp merhabalaþýyorlar aile bireyleri, bütün olay bu dostlar. ''Buyurun bizim dizimize de bekleriz, benim dizim daha güzel filan muhabbetleri.''

Çoðu zaman sonbaharda çekilmiþ sanat eseri fotoðraflara baktýðýnýz zaman en çok gördüðünüz varlýk, yere düþmüþ sararmýþ yapraklardýr. Alabildiðine ölümü ve zamanýmýzýn kýsýtlý olduðunu, bizim de bir gün hayat dalýndan kopup ahret yurduna düþeceðimizi hatýrlatýr. Ýþte böyle dostlar mevsimler ile iyi geçinmeli, o soðukmuþ, bu sýcakmýþ diye sevmemek olmaz. Her þey zýttý ile var olmuþtur. Düþünsenize sürekli ayný mevsimde yaþýyor olsaydýk hayat ne kadar monoton olurdu deðil mi? Hepinize en derin sevgi ve saygýlar yine...