91- Oğlum Dedirtmek
Bir insan düşünün babasının oğlum diye hitap edişini tam 28 yıl beklesin.
Bu insan benim. Babamın yanlız bana değil hiç bir yavrusuna oğlum dediğini duymamıştım. Diyemezdi zaten. Adamın iki tane karısı vardı. Her birinden on ikişerden toplam yirmi dört çocuk. Bir tanesini bile kucağına almamıştır. Alamazdı. Sıkıysa alsın.
Babamın devrini, yaşantısını az çok bilirim. Anlatmaya kalksam çoğu insana ya tuhaf gelir ya da olmaz böyle şey dersiniz. Dedemin katı kurallarımı desem. Örf adet mi desem. Şimdi düşünüyorum da ben bile artık akıl erdiremiyorum.
Babam dedemden ayrılmadan önce her dediğini yapmaya mecbur idi. Babalarının yanında çocuk sevmeyi bırak karılarının yanına yaklaşmak bile yasaktı.Yaptıkları iş tekti. Herkes dedeme çalışacak. Babam da aynısını bize uygulamaya çalıştı.
Kardeşlerimin içinde hiç birisinin babama karşı geldiğini de hatırlamıyorum. Hiç kimse babamın sözünden çıkmazdı.
Babam karılarının evlerini ve mallarını ikiye ayırdı. Büyük anamın çocuklarıyla birlikte benim anamın evinde toplantı yaptılar. O zamanlar aklım eriyordu. Babam rahmetli en büyük ağabeyim Hasbi'ye "Bundan sonra sen kardeşlerine bakacaksın, kollayacaksın ben de küçük ananın uşaklarına bakacağım" talimatını vermişti.
Büyük anamın uşakları çoğu büyümüş idi. Evlenecek üç kardeş kalmıştı. Ama benim anamın uşakları hepsi küçük bir tane bile evli olan yoktu. Yine de kardeşlerini üvey olarak görmeyecek, birbirinizi kollayacaksınız derdi. Hele bir keresinde rahmetli büyük anamın Hasbi ağabeyime "oğlum sakın ha Abullah kızının uşaklarını üvey olarak görme, deli melidir ama ben onun hakkını ödeyemem" dedi.
Babam büyük anamın uşaklarını serbest bırakmış, onlar hayatlarını kendileri düzenleyecek, biz ise eski usul baba sözünden dışarı çıkmayacağız. Bu benim için büyük bir hata olarak beynime kazınmıştı. Hem arada üveylik olmayacak hem de sen bizi kardeşlerimizden ayıracaksın.Ayırımcılığı kafadan babam yapmıştı. Ama farkına varacak kadar düşünemezdi.
Erkek kardeşlerimin hepsinden bu zamana kadar yalnış bir durum görmedim. Ama babamın yaptığı büyük bir yalnıştı bu yüzden de babamın hiç bir dediğini yapmadım.
O zamanlar daha ilkokul 4. sınıfa gidiyordum. Kafaya koymuştum ben bu evden nasıl ayrılırım. Kardeşlerimi nasıl kurtarırım.
Buraya kadar kafanızda hep olumsuz fikirler oluştuğunu görüyorum. Öğle bir ortam vardı ki. Bir tarafta istediğini yapan kardeşler, onlara karışmayan baba. Bir tarafta baba sözünden çıkmayacak kardeşler, kötü bir şey yapıldığında bize karışılacak, dayağı yiyeceğiz.
Zor zahmet hayatın dönüm noktasına geldik. 25 yaşına girmişim ve Erzincan polis okuluna gideceğim. Herkesi küçük anamın evine çağırdım. Herkes sevinç içinde. Okula giiyoruz ya bana bakış açıları birden değişti milletin. Hatta hiç birisi inanamıyordu. Bu deli oğlandan polis mi olur. Ama ben kafaya koymuştum. Mutlaka bir meslek sahibi olacaktım ve ilk adımı atıyordum.
Babamın karşısına oturdum ve aldım sazı elime. "Baba ben evden ayrılıyorum, polis okuluna gidiyorum, hakkını helal et." dedim.Babam inanmadı şöyle biraz bakındı. Kestirmeden "Yolun açık olsun" dedi. "Baba beni iyi dinle bana yol verdin ama ben sağ olduğum sürece hiç bir kardeşim bu evde kalmayacak, bunu da biliyormusun" dediğim de gözümün içine baktı. Hadi ordan len dercesine bir tavırla yüzünü benden çevirdi. Cebinden tütün tabakasını çıkardı. Canını sıkmıştım, artık beni dinlemek istemiyordu. Ama ben fırsatı bulmuşum, nasıl olsa herkes burada, artık bana bir şey yapamaz düşüncesiyle ağzıma ne gelirse söyleyecektim.
Aslında biliyordum babamın da sevindiğini ama benim yaptıklarım ve de yapacaklarım ona hep ters geliyordu. Aklı ermiyordu. Hala bizi adam yerine koymuyor yapacaklarıma da inanmıyordu. "Baba bir gün gelecek bu evde kimse kalmayacak, o zaman diyeceksin kendi kendine bir zamanlar oğlum Necmi bana böyle demişti ama ben inanmadım, ben şimdi ne yapacağım diyeceksin, ne yapacaksın baba biliyormusun, ben neredeysem anamı yanına alacak doğru benim yanıma geleceksin, bana da diyeceksin oğlum..."
Yıllar geçti annemle babam Çorum'a yanıma geldiler. Evde kimse kalmamıştı. Evlenecek en ufaklık ta benim yanımda kalıyordu. Son numarayı okutuyordum.
Babam geçti karşıma " Eee oğlum...." dedi. Aynen yıllar önce dediklerimi bana tekrar etti ve " oğlum ben şimdi ne yapayım" demişti. Ben de babama " baba ne yapacağın çok basit esas olan bu deli oğluna oğlum dedin bunun farkındamısın" dedim.
Babamın hareket ve tavırlarından anladım. Fazla da üstüne gitmek istemedim. İşi biraz da şakaya vurdurarak "bak baba hiç kimse size bakmasa be size bakacağım merak etmeyin, şimdi elde bulunan tarım aletlerini, hayvanları hepsini sat, paraları da anamla birlikte çatır çatır ye, sana bir söz söyleyen olursa bana söylersin" dedim.
Tam 28 yaşımda babam bana oğlum demişti. Bundan sonrada hep benim dediklerimi yaptı. Çocuklarının içinde bir tek beni sevmeyen adam, bir tek babasına karşı gelen adam nerden nereye. Rahmetli ölene kadar sözümden çıkmadı. Babamın cahil oluşunun suçlusu babam değildi. Aslında babam cahil de değildi. Mecburiyetçilik vardı herhalde. Kendine göre bir şeyler yapmaya kalkışmış, onu da yüzüne bulaştırmış.
Daha sonraları çok muhabbetlerimiz oldu. Hele çok bildiğini zannettiği dini konularda bazı uydurma yalnış bilgilerini çürütmek için son numara Osman Hocayı devreye sokar güzel güzel dinlemesini sağladım.
Benim için burada önemli olan bir evladın babasına yalnış yaptığını öğretmesi ve bir de çocuklarına oğlum demesini öğretmek ti. Bunu başardığım için çok mutluyum. Zaten babamla helallaşarak güle oynaya ayrıldık....Yine de diyorum ki. Babam gibi adam bulunmaz...
03.02.2010
(
91- Oğlum Dedirtmek başlıklı yazı
Necmi Yaprak tarafından
4.02.2010 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
