Tutuşur...

Bazen daldığımda  kuru göller tutuşur
Yer yüzü kararırken rehin kalır gözlerim
Oysa sonsuzluğun gözleridir yıldızlar.

Geceleri uyuyamam çoğu zaman,
Bozkırlara şiirler dikerim sabaha dek
Yeşermesini beklemeden ayrılırım
Benim o kadar vaktim yok
Daha dünyanın öbür başına gitmeliyim
Çıplak kalmamalı meçhul
Bir ananın elleridir dünya.

Beni yitik görenler oluyor
Bazen de uçmuş diyorlar
Desinler değişemem
Çünkü onlar yaşama telaşındalar
Benimse niyetim yok
Kaoslar öylesine çok.

Bazı zamanlar kartallar o kadar alçalır ki
Adım bile okunmaz hayat defterinde
Bir varsın bir yoksun şunun şurasında
Ama ruhun kanatlanınca
Doğuştan verilen hisler renk değiştirir.

Askıntı olmaya görsün kaygılar
Gaf yapmışım gibi başım
Vurmuşlar sırtıma günahı
Ne yalanlar beslenmiş
Boşluğun gölgesinde.

Yarım kalan yollar olacak elbet
Her yere ulaşamazsın
Arkamızdan gelenler gidecek.

Hasretin kaynağındayım bu gece
Yıkıntıların arasından geçiyorum
Ellerim tütüyor
Bir kalabalık var ilerde
Koşuyorum
İnsan, insana karışıp gidiyor işte...