Uykular bölük pörçük, kan ter içinde gece,

Böyle bir hal içinde, hayaller  görüyorum,

Baktým ki   bedenimi,  asýyorlar     öylece,

Þu ölümlü dünyada, ömrümü  sürüyorum.

Bir figür  söylenmekte, anlaþýlmaz sözlerle,

Çekilip   bir  köþeye,  sessizce   duruyorum,

Boþluðu delmekteyim,  rücu  etmiþ gözlerle,

Yine hayrolsun deyip, hep hayra yoruyorum.

Sonra  düþtü   perdeler,  gözlerimin  önüne,

Yüreðimi   ortadan,    bölüverdi    karanlýk,

Bir     imdat  çýðlýðýný,  býrakarak    yanýna,

Sanki meçhule düþtüm, hepi topu bir anlýk.

Heyhat korkunç heyula, eþeliyor baðrýmý,

Ayaklarým  takýlýp,   girdaba  düþüyorum,

Ellerim    telaþ    ile   sarmalýyor   aðrýmý,

Titriyor dudaklarým, korkuyla üþüyorum.

Son   anda    gözlerime,   doluþuyor   bir    ýþýk,

Nasýl korktuysam öyle, burnumdan soluyorum,

Dünya, hayal ve gerçek, her þey  karmakarýþýk,

Ta! Âdem’den   buyana,    her  gece  ölüyorum.

Adem Efiloðlu