Farkýndalýðýnýn en yüksek olduðu anlar,içindeki özü tekrardan gördüðün anlardýr.Ýnsan,her yeni güne yeni umutlarla,yeni hayallerle uyanýr.Daha doðrusu yeni güzellikler yaþamak ve bunlarla beraber huzurlu olmak,kiþinin en büyük isteðidir.Ancak bu standartta bir yaþama sahip olmak  pek görülen bir durum deðildir.Peki buna ne sebep olmaktadýr?Kiþinin iç dünyasýndan,kalbinden gelenler sebep olmaktadýr.Bunu açacak olursak,bunun asýl dayanak noktasý,kiþinin olaylara olan bakýþ açýsý ve deðerlendirme biçimidir.

            Hayat öyle bir süreç ki,ne zaman nelerle karþýlaþacaðýný insan bazen kestiremez.Ýþte tam bu zamanlar,insanýn þoka uðradýðý zamanlardýr.Ýnsanlarýn ihtimal dahi vermediði olaylarý yaþamasý,bir þok geçirmesine sebep olmaktadýr.Yaþanan bu þoklar,kiþinin tecrübe olarak adlandýrdýðý yaþantýlar olarak yerini alýr.Tecrübeler arttýkça,kiþinin tepkileri de normalleþmeye baþlar ve bir süre sonra ise kiþinin þaþkýnlýkla karþýlýyorum dediði olaylar,neredeyse hiç olmamaya doðru gitmeye baþlar.Kiþi eðer böyle bir seviyeye geldiyse içindeki iyiliðe ve güzelliðe ait olan düþünceleri de azalma noktasýna gelmiþtir.

            Erken deneyimlerin yaþandýðý ilk dönemlerde kiþi,olaylara ve gözlemlediði durumlara kendinden  güzellikler katarak  kendi öz benliðini de vererek dahil olmaya çalýþýr.Kiþi,böyle davrandýðý zamanlarda hem mutlu hem de huzurlu olmaktadýr.Çünkü  kiþi kendinin farkýnda ve neyi nasýl istediðinin ve ne yapmak istediðinin farkýndadýr.Kiþi kendini bilmekte ve görmektedir.Ve  böylece de mutlu ve huzurlu olmaktadýr.

            Bir insan,sayýsýzca kötü deneyim yaþamakla beraber;kendine ve dünyaya karþý pozitif bakýþýný büyük oranda kaybettiyse artýk sevgi ve umut ýþýðý almaya ihtiyaç duyar hale gelmiþtir.Ayný zamanda artýk daha somut ve gerçekçi veriler görmek ister.Bu durum da bize neyi gösteriyor?Umutla hayalle dünyaya bakýþ tarzýnýn yerini daha elle tutulur gözle görülür bir bakýþ açýsýna býraktýðýný gösteriyor.Yani kiþinin artýk kendi benliðine deðil de,hayatta var olanlara göre hareket ettiðini gözler önüne seriyor.Dolayýsýyla kiþi kendi iç sesini,kendi öz benliðinden ziyade,dýþ dünyada var olanlarý öncelik olarak görmeye baþlýyor.

            Ýnsaný bu hayatta ayakta tutan en önemli unsur nedir?Umudu ve yaþama sevincidir.Peki,bu iki unsuru kiþi için var edenler  nelerdir?Kiþinin bu dünyaya kendinden kattýklarý ve bunlarla yaþadýðý mutluluklardýr.

            Hepimiz biliyoruz ki gerek doðrudan,gerek dolaylý olarak yaþanan acýlara hiç kimse kayýtsýz kalýp  dünyayý toz pembe bir yer gibi görerek yaþamaya devam edemez.Etkilenmeme durumu da söz konusu olamaz.Tamam,insanýn dünyaya olan güzel bakýþý ve iyi niyeti zarar görmüþ olabilir.Bu da istenmeyen bir durumdur.Ancak  dünya  var oldukça,insanlar var oldukça dünya,umudunu ve yaþama dair sevincini diri tutan insanlara muhtaç bir yer olacak.Peki o kadar acý,o kadar hüzün,bir o kadar da kötülük varken bu nasýl olacak?Ýnsan,kendi öz benliðini,öz farkýndalýðýný  nasýl muhafaza edecek?Hayatta  hüzünler ve  acýlar sayýca fazla olsa da,odak noktasýný yaþanýlan ve kiþinin diðer insanlara yaþattýðý mutluluklara  yönlendirmesiyle olacaktýr.Hayat,dünyaya nereden ve nasýl baktýðýnla güzelleþir.