1. BÖLÜM

Bahtiyar baðýrýyordu. “Ey Amerika ey Amerika silleyi ilk vuran biz oluruz. Gerisini sen düþün.” Bütün kameralar zum olmuþtu ona. Bahtiyar’ýn sözleri bir baþlangýca aitti, gerilim ve dönülmez adýmlara.

Silah sesi duyuldu. Suriye tarafýndan sýkýlan birkaç el silah YPG den kaynaklýydý. Kameralar o yöne döndü. Az sonra Türk tanklarý birer birer sýnýrý aþtýlar. Kalabalýk heyecanlýydý , bu müthiþ manzara seyredenlerin bir tarihe tanýklýðýydý. O ara ne konuþan oldu ne hareket eden.

Tanklarýn motor gürültüsü ve ekzozlarýndan çýkan mazot kokusu þakanýn olmadýðý herkese gösteriyor ve ispatlýyordu. Bahtiyar tehlikenin olacaðýný bildiði halde sýnýra doðru hareket etti. Türk ordusunun geçiþini izleyen kalabalýk tanklarýn geçiþini heyecanla izlediler.

Bahtiyar o an henüz sýnýrý geçmemiþ bir Türk tankýnýn üzerine çýktý. “Ya Allah Yan Muhammet Allahu Ekber.” Demeye baþladý. Bahtiyar sýnýrý geçmek üzere olan tankýn üzerinden yere atladý. Sonra ayrýldýðý kalabalýða geri döndü.

Gece olmuþtu. Bahtiyar keyifli bir o kadar da heyecanlý bir masada arkadaþlarý ile hem çayýný yudumluyor hem yerel tv kanalýnýn haberini izliyordu. Bahtiyar “Bakýn þimdi ben çýkacaðým. Bak bak nasýl da baðýrýyorum.”

Bektaþ “Hakkaten bu sensin. Biz Suriyelilere iyilik yapýyoruz ama koca Amerika orada neidüðü belirsiz teröristlerle fink atýyor.”

Masada ki Bestami “Amerika’nýn planý yine iþe yaramayacak. Bir Kürt devleti kurulamaz. Üstelik Kürt dediklerinin tamamý terörist. Allamei cihan olsalar terörist iflah olmaz.”

Konuþmalar böyle sürüp gidiyordu. Gece saatleriydi. Kahvenin kapanmasý gerekiyordu. Ýçeride birkaç masa doluydu. Birinde de hala Bahtiyar ve iki arkadaþý oturuyordu.

Bahtiyar kahveci çýraðýný yanýna çaðýrdý. “Söyle bana bir düþman askeri ile karþýlaþtýn ne yaparsýn?”

Çýrak “Ben askere gitmedim bilmem.”

Bahtiyar Bir düþman askerine ne yaparsýn. Onu esir mi alýrsýn vurur musun?”

Çýrak “Ben askere gitmediðim için bir þey yapmam.”

Bahtiyar yine sordu. “Düþman karþýna çýktý sen de askersin.”

Çýrak “Savaþta olduðumuz için düþmanýn elinde silah varsa vururum. Silahý yoksa esir alýrým.”

Bahtiyar “cebinden on lira çýkardý çýraða verdi. “Senin doðru cevaplarýnýn ödülü. Düþmana gelince savaþta silahýn oyunu olmaz. Düþmanýnda silah varsa bu, bir anlýk bile hata kabul etmez. Sen benim nerede askerlik yaptýðýmý biliyor musun?”

Çýrak “Evet ustamdan duydum. Aðrý Eleþkirt’te yapmýþsýn”

Bahtiyar ayaða kalktý. Arkadaþlarýna “Bu gece uykumu öyle kaçýrdým ki uyursam piþman olacaðým. Gelin çýkalým.” Dedi yürüdü, arkadaþlarý da peþinden. Sonra dýþarýda daðýldýlar.

Bahtiyar sokakta duyduðu köpek seslerinden zevk ala ala evine vardý. “Bu gece köpekler bile savaþýn trafiðini hissediyorlar.” Diye söylendi. Kapý önünde söylenen bu cümle ile eve girdi.

Gözüne uyku girmiyordu. Annesi ve diðerleri gecenin sessizliðine çoktan katýlmýþlardý. Kendine ait odasýna girdi. Televizyonu açtý. Yerel tv canlý yayýný kesmiþti. Arada bir de olsa canlý yayýna geçtiði de oluyordu. Bunu beklemek Bahtiyarý sýktýðý için diðer kanallara geçti. Haber kanallarýna baktý. Tartýþma programlarý vardý. Televizyonu kapattý.

Aklýna birden bir þey geldi. “Neden programa twit atmýyorum. Hem uykum da yok. Eðlenirim yazdýklarýmla.” Diye düþündü. Televizyonu tekrar açtý. Bir haber kanalýna zapladý. Savaþ Mý Barýþ Mý yazýyordu.

Twitterin hashtagini gördü. Biraz izledi. Tartýþmanýn gidiþatýna vakýf olunca hemen bilgisayarýný açtý. Tiwittere girdi. Tv programýnýn hashtagine bastý. Uzun uzun düþündü sonra yazmaya baþladý.

“Araplar bizlersiz yapamaz. Savaþta bedel trafikte kalana kesilir. Bizler tüm medeniyetin boyunlarýnda ki ipleri ayaðýmýzýn altýna almýþ bir milletiz. Arabýn ayýn'ý Amerikanýn duble you'sundan üstündür.” Yazdý gönder tuþuna bastý.

Az sonra programý yöneten Bahtiyar’ýn mesajýný okudu. Bir iki dakika sonra bu mesaj üzerine bir gazeteci canlý yayýna baðlandý. Tebrik ve saygýlamadan sonra konuya girdi. “Bahtiyar isimli seyircimizi tebrik ederim. Arabýn ayýn’ý Amerika’ýn q’sundan üstündür. Savaþý biz baþlatmadýk ama biz savaþa yatýya gideriz. Ýnanç ve hakkýmýzda en sert inadý sergilemekten kaçýnmayýz.”

Gazeteci yirmi dakika boyunca sýcak olan gündemi konuþtu. Az sonra tv programý son dakika haberi ile bölündü. Spiker “Þu anda Amerika askerleri Türk askerine silah doðrulttu. Herhangi bir üzücü þey yaþanmadý. Türk askeri çok sabýrlý ki karþýlýk vermedi.” Dedi.

Bu son geliþme ile Bahtiyar’ýn uykusu uçtu gitti. “Demek Türk ordusu ile savaþmada mantýðýn zerresini bulamayan Amerika yapacaðýný yapmýþtý. Programda bu sefer Suudi petrol tesisini bombalayan faili meçhul güç konuþuluyordu.

Bahtiyar twitine tekrar yazdý. Türkiye ilgi duyan bir ülkedir, ilgi bekleyene deðil. Ýlgi beklemek zaman kaybýndan baþka bir þey deðil.” Gönder tuþuna bastý.

Program yöneticisi yine Bahtiyar’ýn mesajýný okudu. Bahtiyar programý ben mi sunuyorum acaba. Hep benim mesajlarýmý okuyorlar.” Diye söylendi.

Az sonra yeni bir heyecan daha yaþadý. Bu sefer Bahtiyar’ýn bu mesajý için baðlanan bir profesördü. “Programýnýzý ilgi duyarak takip ediyorum. Bu gönderme deðerli seyircimiz Bahtiyar’adýr. Ona teþekkür ediyorum. Ülkeler tek bir kiþi ile yönetilmez. Bu mümkün deðil. Yöneticiler sadece yönlendirir ve karar verirler. Bahtiyar gibi nice düþünenler ile yönetilir bu ülke. Konuya gelirsek çýkacak bir savaþta bize acýmayana bizde acýmayýz. Amerika’nýn atomundan da korkmuyoruz. Ýstiklal marþýmýz ne diyor. ‘sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.’”

Bahtiyar zevkten dört köþe oldu. Profesör ve gazeteci gibi Bahtiyar da bekliyordu. Türk askerine doðrultulan silahý sorgulama safhasý geçilmiþti. Profesör diplomasi kanallarýnýn açýk olmasýnýn yaratacaðý etkinin beklenmesi gerektiðini söylüyordu. Ekledi profesör.

“Savaþta en büyük strateji iyi niyettir. Alpaslan iyi niyeti uðruna giderken geri döndü koca Anadolu'ya sahip oldu.”

Sabaha doðruydu, Bahtiyar nihayet uykusuzluðuna son verdi. Televizyonu kapattý. Yataðýna girip yattýðýnda dua etti. “Ya Rab aklýmýzý baþýmýza devþir. Düþmandan önce biz uyanalým.” Gözlerini kapattý. Az sonra kulaðýna biri fýsýldar gibi oldu. “Savaþta trafik olma.” Bu ne demekti þimdi. “Evet savaþý seven deðil savaþmayý bilen olacaðýz. Böyle daha güçlü oluruz.” Diye söylendi.

 

2. BÖLÜM

Bahtiyar sabah huzursuz uyanmýþtý. O an içinde düþlediði güçlü ülkesinin üzerine titriyordu. “Ya Amerika gerçek bir savaþ pozisyonuna geçerse. Ýnatlaþma bir çatýþmaya dönüþürse. Hem insanlar maðdur olacak hem sýkýlan her kurþun ülkeyi hesapsýz ekonomik zararlara uðratacaktý istemeden.” Diye düþündü.

Çýðýrýndan çýkmýþtý trafik. Her an bir çarpýþma ile yön deðiþtirebilirdi. Amerika savaþýn macerasýný mý yaþamak istiyordu acaba.

Yerinden doðruldu, üzerinin giyindi. Ýþe gideceðini düþününce huzursuzluðu daðýldý. Alelacele kahvaltý etti. Eþi Büþra ile vedalaþtý, evden çýktý.

Hububat tüccarýydý Bahtiyar. Geniþ bir hangarý vardý. Müþterilerinden kuru fasulyeyi alýr onlarý, makine eleðinden geçirir, sonra bayan elemanlarýyla fasulye dolu çuvallar bir mekanizma ile aðýzlarý dikilirdi. Sonra perakende satýþý yapýlýrdý.

O gün kýrmýzý renkli Konya Çumra plakalý bir kamyon yanaþtý hangarýn önüne. Yükü kuru fasulyeyi  boþaltacaktý. Kamyon hangara geri geri girdi. Damper kalktý, milyonlarca kuru fasulye taneleri kendine has gürültü sesi ile boþaldý. Antep 

Kamyoncu “Antep’e gideceðim. Boþ gitmek istemiyorum. Buranýn yabancýsýyým. Nakliyat firmalarý nerede biliyor musunuz?”

Bahtiyar “Biliyorum þehrin merkezinde Dükkanlar yan yana sýralý. Hangisine girersen sana iþ çýkar.”

Müþteri irsaliyesini aldý, kamyonu ile çekti gitti. Bahtiyar küçücük bürosunda televizyon seyrediyordu. Haber kanallarýna bakýyordu. Yine kaza, yine cinayet. Bulvar haberleri vardý hep. Sýkýlmýþtý yine. Ustabaþýyý yanýna çaðýrdý.

“Kazým ben birkaç gün burada olmayacaðým. Buraya mukayyet ol.” Dedi usta baþýndan cevap alamadan hububat hangarýný terk etti.

Bahtiyar arabasý ile þehre girdi. Bir gazete bayisi önünde durdu. “Cilvegözü sýnýr kapýsýndan asker geçiþi var mý?” dedi bayiiye.

Bayii “Akýn akýn asker geliyor buraya. Haliyle Afrin bizim. Fýrat Kalkaný devriyeleri köþe kapmaca oldu. Ýnþallah köþeleri biz kapacaðýz.”

Bahtiyar “Türk ordusuna ýþýk bayraðýndan gelir. Gece de olsa ýþýr, askerine yolunu gösterir.”

Bayii “Türk askeri talimlidir. Ýþim zor kýsmý harp trafiði. Savaþta trafik olmayacaksýn.”

Bahtiyar irkildi. Bu söz gece kulaðýna fýsýldanmýþtý. Bayiiye tuhaf bir bakýþý oldu. “Tesadüftür.” Dedi içinden. Aklýna gelse bir þey demezdi ama fýsýltýnýn sesini duymuþtu. Bayiiye teþekkür edip gazetelerini aldý oradan uzaklaþtý.

Arabasýnýn rotasýný Ýskenderun’a çevirdi. Bu gün güzel baþlayacak devamý güzel gelecekti. Suriye de iþiyle ilgili bir ofis açacaktý. Tehlikeli bir ortamda olsa bunu baþarmaya niyet etmiþti. Geceye kalýrsa Ýskenderun da bir gece otelde kalacaktý.

Kýsa sürede Osmaniye’ye vardý. Oradan Toprakkale kavþaðýna geldi. Ýskenderun’a yöneldiðinde burnuna pis bir leþ kokusu geldi. Giderken soluna bakýnca yolun dýþýnda at leþi gördü. Arabasýný durdurdu. Aþaðý indi at leþine yaklaþtý. Atýn karnýnda kurtçuklar gördü.

“Büyük Ýskender bile bu leþten yemeye cesaret edemez.” Diye söylendi. Tekrar arabasýna yöneldi. Erzin’e geldiðinde yavaþladý. Tren istasyonu yakýnlarýnda ki otluk alanda durdu. Arabadan indi. Issos harabesini aramaya baþladý. Kitaplarda bahsedilen harabeyi bulmak için iyi bir arama yapmak gerekiyordu. Çünkü her tarafý uzun otlar kaplamýþtý.

Bahtiyar harabeyi gördü yaklaþtý. Harabeye elini tam deðdirecekti ki durdu. “Deðmek doðru olmaz, lanetlenirim.” Dedi. Bir süre harabeyi inceledi. Sonra oradan uzaklaþtý arabasýna bindi. Uzun süre hiç durmadý yolda.

Mola vermeye niyetlendiðinde hemen önünde ki petrol istasyonuna doðru yavaþladý. Ýstasyona girdi. Ama istasyon bomboþ  ve harabe görünümündeydi.  Yine de arabasýndan aþaðýya indi. Ýstasyon binasýnýn kapýsýna kadar geldi.

Kapýya birkaç kez vurdu. Ýçeriden bir genç belirdi. Kapý açýldý. Bahtiyar “Buraya ne olmuþ böyle. Bu istasyona defalarca geldim böyle deðildi.”

Genç “Buranýn ilk sahibi iflas etti. Bize de borcu vardý. Biz de burayý borca karþýlýk aldýk.”

Bahtiyar “Demek öyle. Burada yalnýzsýn, korkmuyor musun?”

Genç “Korksam ne yapabilirim. Ekmek parasý. Ekmek aslanýn aðzýnda.”

Bahtiyar “Haydi uðurlar olsun.” Dedi oradan ayrýldý arabasýna bindi. Payas’a gelmiþ Sarýseki’ye yaklaþýyordu. Demir çelik fabrikasýnýn yaydýðý koku genzini yakmaya baþladý. Sarýseki’ye girdiðinde hemen saðýnda ki binanýn yanýnda durdu. Burada ki polisleri iyi tanýyordu. Hamaþullah lakaplý polisle ahbaptý. O da ne bina polis istasyonu deðil bir þirketin ismiyle donatýlmýþtý. Bahtiyar içeriye girdi. Odanýn birinde görevliyi gördü.

Görevliye istasyonda ki deðiþikliði sordu. Binanýn sahibi otoriter bir tavýrla cevap verdi. “Emniyet Müdürlüðü burayý bize sattý. Bölge Trafik ise Payas’ta dört katlý yeni binalarýna taþýndý.”

Bahtiyar “Çok sýkýþtým wcnizi kullanabilir miyim?”

Görevli “Bu seferlik kullan ama bir daha olmasýn.” Dedi.

Bahtiyar istasyondan çýkýnca ormanýn alabildiðine sardýðý daðlara yine hayranlýkla baktý. Tren raylarýnýn içinden geçtiði kayalýðý gördü. Buranýn Yunus Emre ile bir menkýbesi olduðunu da biliyordu. Denizciler Mahallesi’nin önünde otoyolun kenarýna arabasýný park etti.

Denize girecekti. Deniz varken girmemek olmazdý. Þortunu aldý, kayalýklara yürüdü. Yoldan geçenlerin görmeyeceði bir kovukta þortunu giydi. Sonra bir kayanýn üzerine çýkýp denize atladý.

Kendisi gibi birkaç kiþi daha vardý orada. Bahtiyar denizden çýkýnca ayný yerde ki kiþilerle sohbet etti biraz.

Bahtiyar “Nereden geliyorsunuz. Ben Kilis’ten geliyorum.”

Söz alan kiþi “Ben Bektaþ tanýþalým önce. Ben Samandað’lýyým. Hatay’ýn sýnýrýnda yaþýyorum. Bazen Suriye’ye girdiðim de oluyor.  Ben çobaným, haliyle otlaðýn olduðu bölgeler ararým. Ama bu sýralar Suriye tehlikeli, mecburen kendi otlak alanlarýmýzý kullanýyorum. Diken üstündeyiz. Ýdlib’te askerimiz var ama bir füzenin buraya düþmesi an meselesi.”

Bahtiyar  “Ben Suriye’ye gitmek istiyorum ne tavsiye edersin bana?”””

Bektaþ “Aklýn varsa  geçme Suriye’ye. Gidecek yer mi yok. Antalya’ya git Mersin’e git.”

Bahtiyar “Ben tüccarým. Suriye’de baðlantýlarým ve iþim var.”

Bektaþ “O zaman deðiþir. Oraya gidince ne yapacaksýn?”

Bahtiyar “Savaþ malum halk gýda sýkýntýsý çekiyor. Yiyecek kara borsaya düþtü. Suriye’de bir ofis açacaðým. Zararýmý ancak böyle  karþýlayabilirim.”

 

3. BÖLÜM

Bahtiyar arabasý ile tekrar yoldaydý. Akçay Köprüsünü geçerken saðýna baktý. Petrol tesisi bütün görkemi ile duruyordu. Öðrenmiþti, buraya petrol Azerbaycan’dan geliyordu. Bir yetkiliydi konuþtuðu. O gün cesaret edip bu tesise korkusuzca girmiþ, kimselerin görünmediði anda, bina içinde düzgün giyimli ama her halinden emir alan bir müdür çýkmýþ, boþ gevezelikleriyle adama sorular sormuþtu.

Saðda küçük solda büyük bir askeri tesis vardý. Birinde nöbet bekleniyorlardý. “Karanlýk olsa, nöbetçinin yanýna gitse, saat sorsa, sorgusuz sualsiz silah doðrulturlardý.” Diye söylendi Bahtiyar. “O kadar güvenle korunuyor tesis.” Diye ekledi.

Þehre giriþ yaparken burnuna çürümüþ çamurlarýn küf kokusu geldi. Koku rahatsýz etmiyordu ama insaný farklý hislere götürüyordu. Palmiye aðaçlarý yolda saðlý solluydu. Orta þeritte öyle. Bir kebapçý dükkanýnýn önünde durdu. Arabadan indi, kebapçýyya girdi. Üç dürüm istediðini söyledi. Beklemeye koyuldu. 

Kebapçý “Birader nereden gelir nereye gidersin?” dedi.

Bahtiyar “Yolum uzun, Antakya’ya gidiyorum. Tahýl tüccarýyým.”

Kebapçý “Oranýn künefesi güzeldir tavsiye ederim. Buraya gelenleri buralý olanlarý bilirim. Az buçuk kendini belli ederler. Ýnsanlarla karþýlaþmak insan sarrafý yapýyor. Senin buralý olmadýðýný bildim de ondan sordum.”

Bahtiyar “Sen bildiðim insanlar gibi deðilsin. Sende kendini belli ediyorsun. Nereden anladým diyorsan ilim dolu insan muhabbet besler.”

Kebapçý “Halden anlýyorsun.” Dedi, dürümleri bir poþet içinde Bahtiyar’a verdi. Bahtiyar kebapçýdan çýktý arabasýna bindi. Þehri dikkat ve ve sakince çýktý.

Yokuþ yukarý daðlarýn üzerinden gidiyordu. Trafik seyrekti ama yol dikkat istiyordu. Bahtiyar dürümlerini yemek için az daha beklemesi gerekiyordu. O fýrsatý yakaladý. Belen’e girdi. Arabasýný park edecek müsait bir yer aradý. En uygun cami önünü gördü. Tarihi bir camiydi burasý. Kitabesine baktý, Kanuni Sultan Süleyman yaptýrmýþtý.

“Ulan insanlar siz ecnebi ülkelerine imrenirsiniz, onlar Türkiye’yi aþkla ziyaret ediyorlar. Siz Türkiye’den çýktýðýnýz an lanetlenirsiniz. Neden mi, pýrýl pýrýl kalpleriniz var. Bu pýrýltý yurt dýþýnda katrana bulanýr da ondan.” Bahtiyar bu düþüncelerle dürümüne niyetlendi yemeye baþladý. Doyduðunda “Þükür oh be acýkmýþým. Ev yemeði de kebap gibidir ama açlýk krizi çekerek yersen.” Diye söylendi.

Arabasýný çalýþtýrdý ilerledi. Bir kahvehanenin önünde durdu. Kahvehanede kimse yoktu, birkaç müþteri dýþarýda masadaydý. “Usta bir çay.” Diye seslendi Bahtiyar. Ýçinden “Hey gözünü sevdiðim trafik, bana dokunma Suriye’ye gireyim. Söz sana bir kilo nescafe potlacý yapacaðým.” Dedi.

Çayýný yudumluyordu. Keyfine diyecek yoktu ama bir sorunu vardý. “Ýdlib’te bombalar patlýyor ajaný,  tekinsizi cirit atýyor, ya beni kaçýrýrlarsa, fidye için  beni alý korlarsa.” Diye düþündü. Daeþ bitmiþti ama kansýz teröristlerle bu mümkündü. “Tövbe yarabbi tövbe” diye fýsýltý halinde söylendi. Yan masadaki iki kiþi Bahtiyar’a baktý. Bahtiyar bu bakýþlarý hissetti, ilgilenmiyormuþ gibi yaptý. Öyle yapmasý gerekiyordu, baþýný derde sokmak istemiyordu.

Çay parasýný çay tabaðýna koydu, içeriye seslendi. “Usta parayý býraktým.” Usta el kaldýrdý tamam der gibi.

Antakya semalarý görünmüþtü. Bütün þehir aþaðý platodaydý. Bahtiyar aðýr aðýr zikzaklý yolu inmeye baþladý. Aþaðýda trafik polisleri uygulama yapýyordu. Bahtiyar o polisleri hiç tanýmýyordu. Polisler Bahtiyar’a da durmasýný iþaret ettiler. Bahtiyar Topboðazý denen bu yerde on bir tane bekleyen araba saydý, az sonra sayý on beþe çýktý.

Bir polis Bahtiyar’a yaklaþtý. Bahtiyar’ýn verdiði evraklarý kontrol etmeye baþladý. Polis Bahtiyar’ýn pasaportunu görünce “Suriye’ye gireceksen üzerinde fazla para taþýmaný tavsiye etmem.” Dedi.

Bahtiyar “Teþekkür ederim memur bey. Allah razý olsun uyarýnýz için.”

Bahtiyar’ýn iþlemi bitince polisler onu saldý.

Antakya’ya doðru ilerliyordu. Gökyüzünde ki güneþ yakýcýydý. Bahtiyar arabanýn camlarýný açtý. Müzik dinleyecekti vaz geçti. Uzun süren bir seyirden sonra Antakya þehrine girdi. Habib-i Neccar’dan himmet duasý almak istedi. Hazreti Ýsa’nýn bu havarisini gayet iyi biliyordu. Ona Ýncil’de Yuhanna diyorlardý.

Heyecanlandý biraz. Habib-i Neccar havari de olsa ona hep Kuran’da ululanmýþ gözüyle bakardý. Caminin önünde heyecaný hat safhadaydý. Camide mahzene inen merdiveninde adýmlarý yavaþ ama kararlýydý. Bahtiyar’dan baþka cami hazresinde kimse yoktu.

Avucunu sarnýç suyuna daldýrdý, üç avuç içti. Olmadý bunu beþe tamamladý. Biraz durdu orada. Binlerce yýl beklemekten zehirlenmiþ sudan içmekle akýl rahatsýzlýðýna yakalanacaðýný biliyordu ama bunun da çaresini bulmuþtu. Bunda psikiyatrlara çok güveniyordu, çünkü birkaç kez bu zehirli sudan içmiþ þifayý psikiyatrlarda bulmuþtu.

Camiden çýktý arabasýna bindi. Antakya’yý çýkarken içindeki tüm korkular ve endiþeler gitti. Çünkü kendini Ýsa’nýn havarisi olarak görmeye baþladý. O zehirli sudan içmiþti, bu bile bu tür hayallemeye yeterdi.

Sýnýra yaklaþmýþtý. Yolda ki levhaya baktý. “Sýnýr 5 km” yazýyordu. Kýsa sürede o yolu da aþtý. Sýnýr kapýsýnda yoðunluk vardý, iltica edenlerle dolup taþmýþtý. Bahtiyar’ýn iþlemleri kýsa sürdü. Suriye topraklarýna girdi. Yönünü Ýdlib kentine çevirdi.

Evler harabe, savaþýn kalýntýsý bezmiþlik ve sýðýnmasýzlýk her yerde belli oluyor, kendini gösteriyordu. Bahtiyar’a baðýrýrcasýna ‘bizler deli deðiliz, bizi bölmeyin ve parçalamayýn’ diyorlardý. Ýnsanlar kendi içlerinde bölündü mü bir deliliðin yalnýzlýðýna sürüklenirlerdi. Bunun þifasý birlik ve beraberliðin aklý olan Türkiye’nin imdada yetiþmesiydi.

Yolda kontrol vardý. Eli silahlý kiþiler Bahtiyar’ýn arabasýný durdurdular. Evrak istediler. Bahtiyar cüzdanýný çýkarýr çýkarmaz asker giyimli görevli cüzdaný elinden aldý. Asker cüzdanýn içini dýþýný kontrol etti. “Bize yüz dolar verirsen geçebilirsin. Aksi halde seni istasyonumuzda misafir ederiz.” Dedi.

Görevli türkçe konuþuyordu. Bahtiyar çaresizdi, tüm parasýný Antakya’da bir bankaya yatýrmýþtý. Ýþler rayýnda gittiðinde parasýný Ýdlib’deki bir bankadan çekecekti.

Görevlinin biri “Beni takip et. Seni istasyona götürüyoruz.” Dedi. Az sonra Bahtiyar kuzu kuzu görevliyi takibe baþladý. Görevlinin onu getirdiði istasyon bir tesisten çok malikaneye benziyordu. Bahtiyar arabasýndan inip binaya girdiðinde þok oldu. Onu demir parmaklýklý bir odaya hapsettiler. Ýçeridekilerden biri “Buradan hemen çýkacaðým diye sevinme. Biz ne askeriz ne de akýllý uslu bir görevli. Bize federal terörist derler.” Dedi.

Bahtiyar o an, bundan sonra kendini ifþa etmemek için, zarf atanlara hep bilmez modunda cevap vermeye karar verdi. Çünkü zengindi bunun bilinmesi belki sonu olurdu.

 

4. BÖLÜM

Görevli Bahtiyara sordu. “Söyle bakalým, Kuran okumayý biliyor musun?”

Bahtiyar “Eve biliyorum, hatta Osmanlý medreselerinde okutulan emsile, bina, avamil, maksut kitaplarýnýn öðrenimini de aldým.”

Görevli “Demek öyle, yinde de bizden kurtulamazsýn.” Dedi ekledi. “Söyle bizimle iþ birliði yapacak mýsýn?”

Bahtiyar “Yapmayacaðým. Beni kirli iþlerinize bulaþtýramayacaksýnýz. Ve esarete razýyým.”

Görevli “Senden çekeceðimiz var. Al þunlarý ye de doy.” Bahtiyar’ýn önüne domatesli bulgur pilavý, tas içinde ayran ve biraz da dilimlenmiþ ekmek koydular. Bahtiyar hemen yemeðine yumuldu.

Görevlilerin sesleri geliyordu diðer odadan.

“Arsuz abi emir gelmeden tutukluyu nakil yapamayýz. Þef duyacak olursa yaþatmaz bizi. Hem dur bakalým tutuklunun ailesi fidye vermeye razý olur.”

Arsuz “Benim endiþem þu Türk istihbaratçýlar. Olaya dahil olmalarý an meselesi. Ne kadar kaçýrýlan olduysa bir þekilde elimizden uçtu gitti, avucumuzu yaladýk. Söyle Cemal altýmýzda araba var. Nakil mesafemiz kýrk iki kilo metre. Sorun çýkarsa o mesafeden tutukluyu geri getiremez miyiz?”

Cemal “Sorun mesafe deðil. Telefonumuz da çekmiyor. Reþit’e ulaþsaydýk çok güzel olurdu.”

Arsuz kýzdý. “Sana kaç defa dedim Reþit deme diye. O bizim liderimiz. Ona yakýþan bir ünvanla seslen. Kral de, emir de, padiþah de.”

Cemal “Doðru söylediklerin. Abi liderimiz Tarkan’ý çok seviyor. Ona benzemeye çalýþýyor. Tarkan’ýn ‘oynama þýkýdým’ þarkýsýný çok seviyor. Benim içimden liderimize mega star demek geliyor.”

Arsuz “Yanlýþ yaparsýn derim. Tepkisini öðrenmek için denemek gerekir. Kýzarsa bunu söylememek gerekir.”

Binaya hýzla biri girdi. “Abi çabuk toplanýn gidiyoruz. Kente Özgür Suriye Ordusu girdi.”

Arsuz “Ne dedin sen, bu bizim sonumuz. Hemen dökümanlarý ve cephaneleri yüklenin, acele edin.”

Binada bir telaþtýr baþladý. Beþ kiþi binaya girip çýkýyor arabalarýna, silah, mermi, doçka, mayýn, el bombasý taþýyorlardý. Yirmi dakika da iþlerini bitirdiler. Bahtiyar’ý zýrhlý araca bindirdiler. Beþ araçlýk konvoy henüz zapt edilmemiþ otoyol güzergahýnda hýzla ilerlediler.

Arsuz “Bestami söyle bize, kimden duydun ÖSO’nun þehre girdiðini. Yoksa bu Türk istihbaratçýlarýn bir düzeni olmasýn olmasýn?”

Bestami “Ben bizzat þahit oldum. ÖSO militanlarý konvoy halinde þehirde tur atýyorlardý. Beni görecekler diye ödüm koptu.”

Arsuz “Sana niye iliþsinler. Bizler federal bir örgütüz. Bizi bizden baþka kimse bilmez. Amacýmýz servet edinip hegemonya sürmek.”

Bestami “Abi öyle deme, savaþ sýrasýnda insanýn hep insan sarrafý olacaðý tutar. Haklý da olsan þüphelendikleri an insaný bir kaþýk suda boðarlar.”

Cemal araya girdi. “Konuþmanýz ismime nazire oldu. Allah rahmet etsin Cemal Kaþýkçý’ya. Ýyi adamdý ama bir trafiðe bilinçli olarak kurban gitti. Evet kurban hem de dünya devletlerinin ortak kararýyla.” Dedi.

Arsuz “Ýyi þeyler döktürüyorsun. Biraz bahset bundan, yolumuz uzun, konuþarak gideriz.”

Cemal “Þöyle baþlayayým. Balzac demiþtir ki ‘her büyük servetin ardýnda büyük bir suç yatar’ Kaþýkçý’nýn ölümünün paranormal arka planý þöyle geliþti diyebilirim. Bilgi için delirmenin ötesinde bir bilgi bu. Dünya liderlerinin tüm aklý, tüm ruhu, tüm vücudu, zerrelerine kadar, orta doðuda oynanan oyunun içinde. Bir görünmez dalga oluþuyor bu bölgede. Fýrsat o zaman doðuyor. Ve cinayette paranormal þekilde ehil olanlarýn bu gerilimden istifadesi oluyor. Ellerini deðdirmeden Cemal Kaþýkçý’nýn ölümünü saðlýyorlar. Dedim ya görünmez ve gizli hat çekildi mi en suçsuzu bile seri katile dönüþtürür. Bu bir insanýn iradesine hükmedebilmedir. Bu kanlý ve canlý yaþayan Ýblis denen varlýðýn iþiyle sonlanýyor.”

Arsuz “Anlat anlat güzel gidiyorsun. Þu görünmez ve gizli hattý açýklar mýsýn biraz?”

Cemal “Hat dediysem cep telefonu hattý deðil. Gerçi telefon radyo dalgalarý ile çalýþýyor. Bir elektronik dalga da görünmez ve gizlidir. Size þunu söyleyeyim, düþüncenin oluþturduðu görünmez ve gizli düþünce dalgasý doðal bir dalga. Hayat dalgalarýnýn hepsi doðaldýr. Bunu geliþtirmiþ birinin yapamayacaðý þey yoktur. Hatta ben Suriye’den Amerika’da falan ünlü birinin düþünce ile cep telefonuna görünmez ve gizli bir manevi hat çekebilirim. Þöyle ünlünün cep telefonundaki ana çipine bozulma nurunun aktýðýný düþünerek cep telefonunu bozabilirim.”

Arsuz “Biraz saçma geldi bu, ama nur denen þeyi de ciddiye almalýyýz.”

Cemal devam etti. “Gelelim mana hu fihimize. Cemal Kaþýkçý Müslümandý. Onu cennete havale ettiler. Onu öldürenlere gelince burada susuyorum.”

Arsuz “Nasýl öldüðünü açýkladýn, neden katillerine gelince susuyorsun?”

Cemal “Þu an bir Cemal de ben olmak istemiyorum. Mazallah sözlerim birilerinin kulaðýna kaçarsa kendimi süfli bir cendereden kurtaramam.”

Arsuz þoföre seslendi. “Kasým çok dikkatli ol., trafik kurallarýna uy. Kesinlikle arabanýn kornasýný kullanma. Bu ‘bak  iþte buradayýz’ demektir.”

Þoför “Abi gittiðimiz yer liderimizin karargahý. Oraya bizde sýðýnýrsak bayaðý kalabalýk olacaðýz.”

Arsuz “Liderimiz bir çaresini bulur. Ýdlib’in dýþýnda Antakya Samandaðý’nda da bir sýðýnma yerimiz var. Türkiye’ye girmek kolay olur. Kendimizi mülteci kýlýðýna sokar gireriz. Ama bir sorunumuz var. Tutuklumuz bize büyük bir yük oluþturuyor. Þuna karar verdim. Bahtiyar’ý indireceðiz ve yolumuza onsuz devam edeceðiz. Liderimiz sorarsa ben gerekli cevabý veririm.”

Konvoy o an durdu. Bahtiyar’ý araçtan indirdiler. Ardýndan bir þey demeden hýzla uzaklaþtýlar. Bahtiyar kurtulduðuna mý sevinsin yoksa, gecenin bir yarýsýnda, gök yüzünde yýldýzlarýn parlamasýnýn eþlik ettiði bu ýssýz yerde yalnýzlýk mý çeksin bilemedi. Yürüdü ve ümidini korudu. Antakya Samandaðý otuz kilo metre ötedeydi. Gelirken yol levhasýnda görmüþtü. Ýlk defa uzun bir yolu yürümeyi tecrübe edecekti. Belki  bir arabaya tesadüf ederdi.

Kulaðýna köpek havlamalarý geldi. Yakýnlarda köy olmalýydý. Ama yürüyerek buralardan kurtulmaya karar verdi.

Aç deðildi, yol kenarlarý hep cennet hurmalarý ve pabuç incirleri ile doluydu. Belki bunlardan yemeye de gerek kalmayacaktý. Gideceði mesafe o kadar uzak deðildi. Yürürken bir ýþýk göründü, heyecanlandý. Yaklaþtýðýnda dört köþe oldu. Burasý sýnýr kapýsý idi. Hem de Antakya Samandaðý sýnýr kapýsý.

Tek taraflý nöbet bekleyen Türk askeri dikkatle Bahtiyar’a bakýyordu. Belki kendisini canlý bomba zannetmiþlerdi. Bahtiyar kapýya yaklaþýnca giysilerini çýkardý, don gömlek kaldý.

Askerlerden biri “Giysilerini niye çýkardýn. Güvenli biri olduðun anlaþýldý. Git giysilerini al gel.” Dedi.

Bahtiyar giysilerini aldý, aldýðý yerde giyindi, geri geldi. Pasaportunu ve kimliðini nöbetçi askere verdi. Kontrol yapýldý. Sonra geçiþine izin verildi.

Bir sorun vardý, böyle ýssýz bir yerde Samandaðý yerleþim yerine servis olmazdý. Mecbur askerlerin nöbet deðiþimini bekleyecekti.

 

 

5. BÖLÜM

Sabaha doðru askerler hala nöbetteydi. Bahtiyar askerlerin ikram ettiði kurabiye ve çayýný yudumlamýþ hemen kulübenin yanýnda oturuyordu. Þimdiye kadar bir tane olsun araba giriþ yapmamýþtý.

Hava serindi. Bahtiyar bu serinliðe dayanabileceðini düþündü. Asker kulübesi sýcak ve içeride cereyan ocaðý yanýyordu. Ýçeriye giripte o tatlý sýcaktan istifade etmeyi istemesine raðmen kendini zapt etti. Saatine baktý, sabahýn beþiydi. Oturduðu banktan kalkýp olduðu yerde volta atmaya baþladý.

Nöbetçi asker ona seslendi. “Baksana üþüdüysen içeriye geç. Bir sürü yol tepmiþsin, havanýn soðuðu dokunabilir.”

Bahtiyar “Teþekkürler asker aða, biraz ýsýnsam iyi olacak ama beklediðim nöbet deðiþim aracý gelmedi. Yanýlmýyorum deðil mi?”

Asker “Nöbet deðiþim aracý diye bir þey yok. Hemen ileride gördüðün bina biz askerlerin konakladýðý yer. Oraya yürüyerek gideriz.”

Bahtiyar “Keþke daha önce söyleseydiniz. Þimdiye kadar yola çýkar otostop bile yapabilirdim. Neyse ziyaný yok. Haydi bana eyvallah.” Dedi  arkasýný dönüp boþ otoyolda yürümeye baþladý.

Güneþ yoktu ama aydýnlýðý görünüyordu. Bahtiyar iþlek bir yola girmiþti. Ýleride ki sapakta arabalar Ýskenderun istikametine dönüyor yol alýyorlardý. Bahtiyar bir arabaya el etti. Araba durdu. Þoför camý açtý. “Ýskenderun’a mý gidiyorsun, gel bin.” Dedi.

Bahtiyar arabaya bindi, ilerlediler. Þoför bir sigara yaktý, Bahtiyar’a da verdi. Her þey yolunda gidiyordu ama Bahtiyar önüne bakýnca sigaralý eli koltuða deðmiþ ve yakmýþtý. Utancýndan mahçub oldu. Þoför görmemiþti ama Bahtiyar arabadan indiðinde koltuktaki yanýk izi görecekti.

Araba bir petrol istasyonunda durdu. Benzin alýyorlardý. Þoför arabadan indi. Bahtiyar ise içeride kaldý, koltuða yaptýðý izi böylelikle gizlemiþ oldu. Þoför az sonra geldi, tekrara yola çýktýlar.

Karaðaç’a gelmiþlerdi. Þoför “Ben Belen’e gidiyorum. Seni Karaðaç’ýn çýkýþýnda indireyim. Servis geçmezse þehir merkezine yürüyerek gidersin, uzak deðil.”

Bahtiyar “Param pulum yok, nasýl ödeþeceðiz bilmiyorum.”

Þoför “Önemli deðil, bir iyilik sende yaparsýn olur biter. Yalnýz benim koltuðu yakmýþsýn, paran olsaydý bu yüzden para alýrdým. Her neyse yolun açýk olsun.” Dedi, Bahtiyar’ýn cevap vermesine fýrsat kalmadan arabasýný sürdü.

Bahtiyar mahçubtu ama bu sorunun bitmesine sevindi, þehir merkezine doðru yol aldý. Ýnönü anýtýnýn oradaydý. Az ileride servis aracý bekleyenleri gördü. O servisi beklemeyecekti. Kendisini Kilis’e götürecek otobüs garajýnýn yerini biliyordu. ‘Hem gezerim, hem spor, hem temiz hava alýrým’ diye düþünerek ilerledi.

Otobüs garajýnýn olduðu sokaða döndü. Ýleride bir polis karakolu olduðunu biliyordu. Hemen yanýnda da bir bankamatik olmalýydý. Ýki yeri de yaklaþýrken gördü. Bankamatiðin önüne geldi, kýsa bir iþlemden sonra yetecek kadar para çekti. Geri dönüp garaja girdi.

Karný çok açtý, etrafýna bakýndý, garajýn dýþýnda seyyar bir dürümcü gördü. O yüne ilerledi. Kebapçýdan iki dürüm yapmasýný istedi. Kebapçý hazýrlýða koyuldu. Hazýr dört þiþteki etleri yanan mangala koydu, elindeki karton parçasýyla közleri ateþledi.

Dikkatle izliyordu Bahtiyar, kebapçýnýn bir hareketini bile kaçýrmýyordu. Bu merak açlýktandý. Kebapçý iki lavaþa sosunu sürdü, yeþillikler koydu. Piþmiþ etleri lavaþýn üzerine lavaþý kapayarak çekti, dürümleri hazýr hale getirdi. Bahtiyar cebinden on lira çýkarýp verdi. Oturduðu taburede afiyetle dürümünü yemeye baþladý.

Bahtiyar’ýn otobüsü kalkmak üzereydi. Bahtiyar cebindeki bileti tekrar kontrol etti, biletteki firma ismine baktý. Bineceði otobüste yazan firma ismiyle aynýydý. Koltuk numarasýna baktý. Otobüse girip ortalarda bir yerde olan koltuðuna oturdu.

Az sonra otobüsün içi ful dolmuþ ve þoför korna çalarak otobüsü hareket ettirdi.

Otobüsün sol tarafý deniz manzaralýydý. Akçay köprüsünü geçmiþler, Denizciler mahallesinden Sarýseki’ye oradan da Payas’a varmýþlardý. Saat on civarlarýnda otobüs Kilis’e giriþ yaptý. Þoför garaja girince “Cümleten geçmiþ olsun.” Nidasýyla yolculara seslendi.

Bahtiyar’ýn ilk yaptýðý þey dükkaný olan tahýl hangarýna gitmek oldu. Onu kapýda ustabaþý karþýladý. Ustabaþý “Bahtiyar bey aileniz sizi merak etmiþ, sizin her akþam telefon açacaðýnýzýn beklentisi içindeyken telefon edilmeyince telaþlanmýþlar.” Dedi.

Bahtiyar “Sorma baþýma gelenleri, teröristlerin arasýna düþtüm. Kritik bir anda ellerinden kurtuldum. Aracým onlarda kaldý. Yolumu yürüyerek arþýnladým. Evden önce ilk buraya geldim.”

Ustabaþý “Gerçekten geçmiþ olsun. Yapmamý istediðiniz bir þey var mý. Evinize telefon edip haber vermek gibi.”

Bahtiyar “Ben haber veririm þimdi, Ama önce Adana’daki    dayýmýn oðlu Rýdvan’a telefon açacaðým. Yollarda aklýma hep iþimi büyütmekle ilgili þeyler geldi. Bursa’da bir yer kiralayýp vinç iþine gireceðim. Bu iþ ortaksýz olmuyor. Biliyorsun dayýmýn oðlu makine mühendisi ama o da benim gibi tahýl tüccarý.” Dedi ekledi. “Gideyim yazýhaneme telefonumu açayým. Yorgunluðumu ancak böyle atacaðým. Ben yokken satýþ yaptýnýz mý?”

Ustabaþý “Gerçekten siz gidince iþ yerimizden bereket fýþkýrdý. Depodaki kuru fasulyelerin yarýsý satýldý. Ama satýn alanlar Katar’lý tüccarlardý. Ýsmimizi mi duydular  tesadüf mü bizi bulmalarýný bilemedim. Çünkü kýtanýn öteki ucu Katar”

Bahtiyar yazýhanesine girdi. Dayýsýnýn oðlu Rýdvan’a telefon açtý. “Alo Rýdvan ben bir þey düþünüyorum. Sen mühendissin, makinelerden anlarsýn. Beraber vinç imalatýna girsek, ortak olarak. Bu iþ için Bursa’yý düþünüyorum. Sen çizimlerini yapacaksýn, gerisi kaynak yapacak iþçilere kalacak.”

Rýdvan “Güzel olur, bende böyle çok düþündüm ama cesaretim yoktu. Bu tür iþler için ardýmýzda potansiyelimizi yükseltecek büyük bir cesaretin olmasý gerekirdi. Bu sen teklifi edince tamamlandý. Zorlu ve güç bir iþ vinç imalatý. Bunu herkes baþaramaz. Adamýn zihni çelik gibi olmalý ki aklýný bu iþte rahat kullanabilmeli deðil mi.”

Bahtiyar “Sermayemiz haylice yeter, dediðin gibi potansiyele gitmek deðil potansiyelin bize gelmesi lazým. Bunda karar kýldýysak yarýn senin yanýna gelir, Adana’dan beraberce Bursa’ya yola çýkarýz.” Dedi ekledi. “Bu yeni iþimizin müsebbibini anlatsam inanmazsýn. Yollarda geldi aklýma bu. Suriye’de ofis açayým dedim. Sýnýrdan geçer geçmez federal bir örgütün eline düþtüm. Elimden yalnýzca arabamý aldýlar. Suriye’ye girmeden önce polisin biri beni uyarmýþtý. Bu uyarýyla tüm paramý Antakya’da bir bankaya yatýrdým.”

Rýdvan “Geçmiþ olsun, benim burada ise dolandýrýcýlar cirit atýyor. Geçen gün kelli felli, þýk giyimli biri geldi. Benden elli ton mýsýr alacaðýný söyledi. Ben adet edindim, polise müracaat edip bu kiþinin GBT’sini sorgulattým. Ne çýksa iyi, yirmi yedi suçtan sabýkasý çýktý. Sonra adamý bir þekilde baþýmdan savdým.”

Bahtiyar “Herkes senin gibi düþünemiyor. Sýradan bir vatandaþýn polisteki GBT’yi kullanmasý imkansýz bir þey. Sen polisle araný rayýna oturtmuþsun. Polis Vazife ve Salahiyet Yönetmeliði’de böyle bir mevzuat var mý bilmiyorum ama bu kanunlaþýrsa vatandaþ büyük bir sýkýntýdan kurtulur. Çünkü GBT vatandaþýn kullanýmýna açýlýrsa çok þey deðiþecek.”

 

 

6. BÖLÜM

Bahtiyar evine neþe içinde ilerliyordu. Kritik anda kurtulduðu aklýna geliyor sanki, film seyreder gibi bunu hatýrlamaktan haz alýyordu. Birden Cemal’in anlattýklarý aklýna geldi. “Böyle bir terörist nasýl bilebilir bunlarý. Söylediði iyi oldu, dünyanýn kadim sýrlarýndan birini daha öðrendim.” Diye söylendi.

Kafasýnda öyle bir trafik vardý ki Türk Ordusunu düþünmeye baþladý. Sonra arabanýn radyosunu açtý. Yine Tarkan hem de ‘þýkýdým’ þarkýsý. Bu þarkýyý iç dünyasýndan gördüðü Ortadoðu savaþýyla baðdaþtýramadý ama yine de dinlemeye devam etti.

Evine yaklaþýyordu. Vila evlerinin olduðu sokaða girdi. Bir köpek yolun ortasýnda geçiþini aksattý. Bahtiyar korna çaldý, köpek kýpýrdamýyordu. Arabasýnda köpeðin hareketini bekledi. Yine korna çalmayý deneyecekti ki”Bu saatte kimseyi uyandýramam.” Dedi.

Neyse ki köpek hareket etti. Bahtiyar yolu geçerken villanýn birinin balkonunda genç bir kýsýn köpeðe seslendiðini duydu. Ýçinden “Sokak köpeðine bu muhabbeti besleyen biri yolda kalmaz, Allah ona yardým eder, týpký bana yardým ettiði gibi.” Dedi.

Evine gelmiþti Bahtiyar. Küçük kýzý Lara onu pencereden gördü, babasýna el salladý, Bahtiyar da korna çaldý. Karýsý sesi duyunca pencereye yöneldi. Lara çokta dýþarýya çýkmýþtý. Küçük kýz babasýnýn kollarýna uzandý. “Kahvaltý mý ediyordunuz, sofra hazýrsa hemen oturacaðým.”

Lara “Yok baba anneme ‘sofra hazýrlama belki babam gelebilir’ dedim. Hissettiðim doðru çýkmýþ.”

Bahtiyar içeri girerken baba kýzý karþýlayan Mehtap Hadi hayýrlýsýyla geldin. Öpücük ver karýna.” Dedi, yanak yanaða öpüþtüler. Ýçeride uzun uzun hasbihal ettiler. Karý kocasýna koca karýsýna bir çok þeyler anlattý.

Bahtiyar “Benim dayý oðlu Rýdvan’la telefonda görüþtüm.” Diye yeni bir konuya girdi. “Yeni bir iþle iþimi büyütmem için Bursa’ya gideceðiz, vinç iþini kuracaðýz.”

Mehtap “Rýdvan’la olursa bunu baþarýrsýnýz ama siz vinç ile de kalmaz bir tersane de açarsýnýz. Koca koca gemilerde vinçler gibi ful kaynak ile hallediliyor.”

Bahtiyar “Doðru öncelikle piyasayý tanýyacaðýz. Vinç neyse ama bilmem kaç gros tonluk gemi inþa etmek güç ve zahmetli. Bunun tek çýkar yolu Rýdvan’la gizlice tuttuðumuz yol var.”

Mehtap “Siz iþ adamlarýnýn gizli yolunu anlýyorum. Geçende kitapta okuduðum Balzac’ýn bir sözü aklýma geldi. Diyor ki ‘her büyük servetin ardýnda büyük bir suç yatar’ bu iþ suçsuz olmaz diyorum.”

Bahtiyar “Ne gibi bir suç mesela?”

Mehtap “Suç iþte suçun deðiþiði aynýsý olma. Ama dediðin gibi bir gemi inþaatýnýn altýna girip onu kaldýrmak için büyük bir suç gerekir.”

Bahtiyar “Mesela Ýbrahim peygamber gibi insan katletmeye yeltenmek mi?”

Mehtap “Onun gibi bir þey. Olaya bu gözle bakarsak ecnebilerin neden zengin olduðu anlaþýlýr. Ecnebi zenginler harýl harýl Müslüman katlediyor. Tevrat’ta açýkça hissettirilmiþ. Onun ardýlý Hristiyanlar ‘Tevrat böyle diyorsa bildiði bir þeyler var’ demeyi seçiyorlar. Batýlý yazarlardan biri de her savaþýn teknolojiyi bir adým öne götürdüðünü açýklýyor.”

Bahtiyar “Ben insan katletmeye arzulu deðilim. Þöyle bir þey söylemek daha anlaþýlýr olur. Bu okült bir þey, reptilyanlarý bilirsin, timsah görünümlü, yer altýnda yaþayan, zeka taþýyan yaratýklar. Onlar bir insanýn ölümü anýnda o insanýn enerjisini içermiþ. Biz bu konuda  Rýdvan’la aklýnýn alamayacaðý kadar ileriyiz. Reptilyanlarýn kullandýðý tekniðin bir deðiþiðini kullanýyoruz. Trafik kazasýnda ölenler, cinayete kurban gidenler, vb. ölen tüm insanlarýn isminin çetelesini tutuyoruz. Ve potansiyelimiz de böylece kendiliðinden geliyor.”

Mehtap “Gerçekten ilginç, o zaman bizim tüm Müslüman iþ adamlarý masum. Çünkü en çok haksýz yere öldürülenler Müslümanlar.”

Bahtiyar “Bunu böyle bileydin. Teröristlerle çatýþmadan ölen þehitlerimiz için ayrý bir tekniðimiz var. O gün ölen her askere, çoksa beþ dakika, az ise yarým saat onlara rabýta yapýyoruz. Allah’ýn o an þehitlere kapýsý açýk olduðu için rabýtamýzla bu büyük mertebeden biz de faydalanýyoruz.”

Mehtap “Ýlginç hem de gayet ilginç. Anlat bakalým rabýtayý nasýl yapýyorsun?

Bahtiyar “Þehit olma anýný kaçýrmayacaksýn, duyduðun an yapacaksýn. Þöyle Eren Bülbül var, onun þehadete kavuþtuðunu duyduðum an gece loþ ýþýkta odamda kanepede baðdaþ kurup oturdum. Bazý dualarla baþladým. Baþýmý kalbime eðip gözlerimi kapadým. Eren’in elinin öptüðümü düþündüm. Sonra Eren’in kalbinden kendi kalbime çay renginden kýrmýzý nurun aktýðýný yarým saat düþündüm. Sonra yine dualar okudum. Ardýndan Eren’in elini öptüðümü düþündüm, rabýtamý bitirdim.”

Mehtap “Bu rabýtayý yalnýzca ölülere mi yapýlýr. Mesela yaþayanlara yapsak olur mu?”

Bahtiyar “Yaþayanlara yaparsan rotayý þaþýrýrsýn. Þehitlerin rotasý kutlu mertebe olduðu için ihya olursun. Mesela Tarkan’ý çok seviyorsun ona rabýta yaptýn. Tarkan o gün wiski içti. Emin ol seninde wiski içesin gelir. Rabýta ile kalpten kalbe çektiðin görünmez ve gizli hat neyi istiyorsan sana itaat eder. O yüzden rahmani þeylere heves et.”

Mehtap “Bunu söylediðin iyi oldu. Demek nur kutsal bir þey, onu nereden içtiðimize dikkat etmeliyiz. Laf lafý açýyor rabýtayý kötü amaçlar için kullanan þeytanlaþmaz mý?”

Bahtiyar “Hem de nasýl. Þeytanlarýn karanlýk ýþýðýna katran denir. Bir insanýn niyeti düzgün olunca tuvalette bile rabýta yapabilir. Tabi ki sadece nur içme kýsmý olmalý.”

Mehtap konuyu deðiþtirdi. “Sen aç gibi deðilsin. Kendini muhabbete kaptýrdýn gittin. Çay hazýr mutfaða geçelim haydi.” Dedi, beraberce mutfaða girdiler.

Kahvaltýdan sonra Bahtiyar duþa girdi. Mehtap hemen uyardý. “Bahtiyar henüz güneþ enerjisi suyu ýsýtmamýþtýr, hasta olursun.”

Bahtiyar seslendi. “Biliyorsun soðuk suyu severim. Üzerimdeki güzel þeyleri vücuduma ancak böyle yapýþtýrabilirim.”

Mehtap içinden “Herhalde nurdan bahsediyor.” Diye geçirdi.

Bahtiyar duþtan çýkýnca hiç üþümüþ gibi deðildi. Bornozu ile kafasýný kurulamaya baþladý. Yanýna Lara geldi. “Baba sen niye üþümüyorsun, yoksa sen soðuða dirençli misin?” dedi.

Bahtiyar “Yavrum bunun güçle dirençle alakasý yok. Þöyle anlatayým, Ashabý Kiramdan Hazreti Ali yýkanýrken hem soðuk hem sýcak su kullanýrmýþ. ‘Bana cehennemi hatýrlatsýn da günah iþlemeyeyim’ dermiþ. Ben hem bunun için hem de soðuk suyu sevdiðim için tercih ettim.”

Lara daha çok þey soracaktý ama babasýnýn açýklamalarý bütün düþüncelerini unutturdu. Sessiz oturduðu yerde yeni düþüncelere daldý. Az sonra birden “Baba rabýtayý kuþlara yaparsak olur mu. Çünkü onlarýn ne hissettiklerini bilmek istiyorum.”

Bahtiyar “Rabýtaný deðiþtirmeyip sadece kuþlara yaparsan olur.” Dedi.

 

 

7. BÖLÜM

Bahtiyar coþku doluydu. Evde fazla kalamazdý. Peþine düþtüðü yeni iþi için kývranýp duruyordu. Akþama doðruydu. Hazýrlandý karýsýna ve kýzýna sarýlarak vedalaþtý. Bahtiyar “Biraz dinlenerek kendimi kolay ödüllendirmek yerine bir iþ bitiyor diðerine baþlýyorum. O yüzden yanýnýzda fazla kalmak istemedim. Ýþimizi düzene korsak burada ki tüccarlýðýmý býrakacaðým, sizleri yanýma alacaðým. Ama öncelikle bana söz verin. Belki iþimiz bir iki hafta sürer. Bu zaman zarfýnda telaþlanmak yok. Suriye’deyken irtibatýmýz kesildi telaþlandýnýz. Haklýsýnýz ama Türkiye’nin her yeri benim. Kaybolmam kolay kolay.”

Lara “Baba kaybolursan ne olacak o zaman. Türkiye geniþ bir yer. Ýnsanlar yabancý ama tanýdýk. Seni onlara sormanýn en iyi yolu bize yanýnda telefonun olmasý. Biliyorum gittiðinde çok gezeceksin. Kaybolsan bile Türkiye’desin. Ýnsanýn kendi evinde kaybolmasý eðlencelidir. Bir fikrim var. Bir kaðýda ismini ve adresini yaz. Ne olur ne olmaz seni kaçýrdýklarýnda telefonunu alýrlar ama not kaðýdýný almazlar. Baþýna bir bayýlma gibi bir þey geldiðinde o nota bakarlar seni bilirler.”

Bahtiyar “Lara doðru söylüyorsun. Hemen dediðini yapacaðým. Ama bir daha endiþeniz olmayacak.” Bahtiyar hemen ayakkabýlarýný çýkartýp içeriye girdi odasýna geçti. Bir kaðýt parçasýna ismini ve adresini yazdý. Boynundaki muskanýn içine sýkýþtýrdý. “Bakýn not burada, beni fidye için kaçýrsalar bile yerimizi, evimizi tespit edemezler. Çünkü not kaðýdýna kendi evimizin deðil uyduruk bir adres yazdým.”

Mehtap “Sen ne olur ne olmaz cep telefonunu yanýnda taþýma. Fidyeciler bizim ev adresimizi ve telefonumuzu öðrenirlerse dolandýrýcýlýk aðlarýný daha çok örerler.”

Bahtiyar “Sende doðru söylüyorsun. O zaman bana PTT kulübesinden  telefon etmek düþüyor.” Dedi kýzýna döndü. “Kýzým sana dönüþte büyük bir sürprizim var. Annene ve evimize sahip çýkarsan hem ben sevineceðim hem sen.”

Lara ses çýkarmadý. Babasýna sarýldý, annesi ile babasýný annesi ile arabalarýna kadar geçirdi. Bahtiyar korna çalarak hareket etti.

Yol trafiði þehir içinde yoðundu. Bahtiyar birkaç kez trafik lambalarýnda durdu. Bir kýrmýzý ýþýkta dururken radyoyu açtý. Yine gerilim yine ABD ve Türkiye. Suriye’nin kuzeyinden çekileceðini vadeden ABD sözünü tutmuþ. “Heyt be aslaným benim. Buna içerim ama trafikteyim. Alkole hayýr kolaya evet. Bir çok uzman kolayý kötülüyor. Tahýma etmedikleri yok. Annem tahýma sözüm yok derdi bir yiyeceði eleþtireceðinde. Ben ise tahým yanlýsý deðilim. Çünkü midem alkolün tadýný biliyor. Hangisi güzel, alkolü mü her gün içsem kolayý mý. Alkol her gün içiliyorsa masum kola niye içilmesin. Ýþte felsefenizi çürüttüm sizi gidi uzmanlar. Heyt be.” Diye söylendi. Sonra bir marketin önünde durdu.

Marketten birer litrelik üç adet kolayla çýktý. Arabasýnýn ön koltuðuna býraktý. Yeniden hareket etti.

Þehirden çýkmýþ il sýnýr tabelasýný geçmiþti. Yan koltuða uzanýp kolalardan birini alýp kapaðýný açtý. Yudumlamaya baþladý. Kolalarý belirli güzergahlarda içecekti.   Þimdi içtiði Toprakkale’ye olana kadardý. Diðer ikisi Ceyhan'ý geçerken, diðeri Adana’ya yaklaþýrken.

“Ölümsüzlerin þehri Adana.” diye söylendi. “Ýlyas’ýn, Hýzýr’ýn bilimum ölümsüzlerin kenti. Yaþar Kemal bile öve öve bitiremedi. Ne yazýktýr ki Ermeniler tarafýndan yapýlan katliamlarý da yaþadý. Ermeniler’in dilinde Adana ismi Kilikya.” Diye düþündü. Aklýna Antakya geldi. Orasý da Büyük Ýskender’in komutanlarýndan Antiakos’un isminden gelmeydi. Osmaniye mi, orasý da önemli. Belediyesi her yýl roman yarýþmasý yaptýðýndan dolayý.

Ýkinci kola vakti geliyordu. Torakkale tepesine bakarken “Burasý Yaþar Kemal’in yazdýðý Yýlanlarýn Öcü romanýnýn filminin çekildiði tepe.” Dedi. “Ey Toprakkale seni düþünmeme sen mi izin veriyorsun yoksa düþünmeye kendim mi izin veriyorum. Evet sen izin verdiðin için seni düþünebiliyorum. Bir insan nedir ki seni düþünebilsin. Sen hem izin veriyorsun hem davet ediyorsun. Ama davet ettiðinde gizliliðini korumak için bazen fark edilmiyorsun.” Diye Kolasýnýn son kalýntýsýný da yudumladý.

Rýdvan’la Tren istasyonunda randevulaþmýþlardý. Çünkü onun evi nerede bilmiyordu. Uzaktan Adana görünür oldu. Kentin yer yer ýþýklarý uzaktan seçilebiliyordu. Arabasýnýn hýzýný düþürdü. Kente yoðun bir trafik içinde girdi. Hemen ileride köprüyü geçtikten sonra  terminal göründü. O köþeyi döndü. Ardýndan tren istasyonu güzergahýna girdi.

Ýstasyona geldiðinde Rýdvan’ýn araba farlarýný yakýp beklediðini gördü. Bahtiyar arabasýný stop ettirdi, aþaðýya indi.

Rýdvan “Hele hoþ geldin. Sen uzun yoldan geliyorsun. Acýkmýþsýndýr. Benim haným evde öðlenden beri neler hazýrlamadý ki. Hepsi senin için.” Dedi ekledi. “Telefonun hep ulaþýlamýyor diyor.  Neden?”

Bahtiyar “Evde bir antlaþma yaptýk. Yanýmda telefon taþýmayacaðýma dair. Endiþemiz fidye için kaçýrýlýrsak onlara kolaylýk  saðlamamak. Biliyorsun ne kadar ifþa o kadar tehlike.”

Rýdvan “Geç bunlarý, endiþelerine saygýlýyým ama endiþe ile de iþlerimiz yürümez. Gerçi bende de endiþe var. Eðer yeni iþimize adapte olursak eski endiþelere sünger çekeceðiz. Bir daha fidye deme moralimi bozma ve beni takip et.”

Ýkisi de arabasýna bindi. Þehir içinde yavaþ bir hýzla yol aldýlar.

 

 

8. BÖLÜM

Arsuz ve ekibi ne yapmýþ etmiþ þef dedikleri Burhan’ýn gizli karargahý olan Ýskenderun’un Soðukoluk mevkisine kadar sorunsuz ulaþmýþtý. Þef Burhan “Önce sýnýrdan nasýl geçtiniz anlatýn. Benim bütün bilmek istediðim bu. Bana açýk açýk izah edin. Edin ki sizi istihbaratçýlarýn buraya kadar takip etmediðini bileyim.”

Arsuz “Þefim biz sadýk elemanlarýnýz gelirken bütün þüphelerden arýndýk. Hatta Cilvegözü’nde iki gün geçirdik. Bu üzerimizde ki heyecaný atmak içindi. Biliyorsun savaþ trafiði bütün hýzýyla devam ediyor. Ýstihbaratçýlar cirit atýyor. Kontrollerden sorunsuz geçmemiz için bu iki günlük beklememiz þarttý. Antakya Valisinin kesin emrini iþittik. Sýnýrdan geçen þüpheli biri ikinci bir emre kadar salýnmýyormuþ. Biz bu emirden çok korktuk ve parasýz pulsuz sýnýrdan giriþ yaptýk. Allah’tan benzinimiz yeterliydi de buraya kadar gelebildik. Deðilse aracýmýz lök gibi yol kenarýnda duracak ipin ucunu bulmalarý an meselesi olacaktý.”

Burhan “Tamam tamam anladýk. Bir de ben size yeni yerim için izah vereyim. Soðukoluk damgalý bir yer. Burayý meþhur eden Uður Dündar ne iyi etmiþte meþhur etmiþ. Siz bilmezsiniz, burasý yetmiþlerde, gizli bir kovukta üniversiteli pazarlandýðý bir yerdi. Yetiþkin kýzlar utanmaz arsýz erkeklere pazarlanýyordu. Buradan bir sinek uçtu ve Uður Dündar’ýn burnuna kondu. Ýþte her þey o zaman deðiþti. Ve gelelim tercihimi neden buraya yaptýðýma. Hiç kimse zihinlerde harabe olmuþ bir haberi kale almaz ve bu meþhur yer geçmiþteki enerjisiyle bize harika bir paralellik yapar. Yani bizde suçluyuz burasý da vukuatlý bir yer, eksi eksiyi iteklediði gibi bizim durumumuzdakiler için vazgeçilmez.”

Arsuz “Þefim çok güzel bir yere deðindin. Biz genellikle suçu suç olsun diye iþlemeyiz. Gerçi bununda bir getirisi var. Tabi ki yakalanmazsan. Bu amatörlerin iþi. Bizler profesyonelleriz. Demem o ki ikinci bir Soðuoluk’u baþlatmamýza bize ne engel?”

Burhan “Böyle þeylere kapalýyýz. Bizim iþleyeceðimiz suçlar belli. Yüz kýzartýcý þeylere bulaþmak amatörce. Seks ticareti yapmak kolay ama kazanmak konusunda yetersiz. Ek iþlere ihtiyaç duydurur. Bu da bizim konsantrasyonumuzu bozar. Henüz Türkiye de yeniyiz. Bu millete kendimizi sevdirmeli, yüzümüz kýzarmamalý. Ve bir daha bundan bahsetme.”

Arsuz sus pus oldu. Adeta bu söz üzerine eridi. Sanki kendisini yüz kýzartýcý suç iþlemiþ kadar etkiledi. Bunu üzerinden atmak için hiçbir þey yapamadý.

Burhan “Ne o, düþünüyorsun. Yüz kýzartýcý þeylerden  bahsetmek bile hatta düþünmek bile hatalý. Sanma ki dünyamýzda bütün insanlar temiz. Yetmiþinden yirmisine kadar hiçbir insan masum deðil. Bu çitayý biraz deðiþtirelim. Yetmiþinden otuzuna hatta kýrkýna yapalým. Ne de olsa insan milleti zaaflarýyla ancak bu yaþta olgunlaþýyor. Yani adamýn iþi gücü var, gençliðinden çýkamamýþ. Ve bu kategoride ki genç denilen kesim kendi halinde yüz kýzartýcý bir suç iþliyorsa yani, kendi büyük düþündüðü uygun olmayansa, bunlar, yüzlerinden tanýnýr ama bunlar bu iþi alýþkanlýk hale getirmedilerse, bu yüz kýsa zamanda eski haline döner. Peki ne yapalým, kýrk yaþýndasýn, yaþýtýn insanlar evli, yirmili yaþlarýndakiler de uygun deðil. Sana derim ki yap ta kurtul, biz de kurtulalým. Shakespearevari dersem öl de kurtul derim.”

Arsuz “Gerçekten mahçub ettin beni. Bir daha mý aðzýmý açmam bu konuda. Ben bekarým ve olgun evlenmemiþ kýzlarý düþünürüm. O da daldan dala konmak þeklinde deðil. Gençliðimden beri düþündüðüm bir kýz var. Onu düþünüyorum.”

Burhan “Bu düþünceden vazgeç. Çünkü o kýz evlenmiþ olabilir. Kendine yeni bir eþ seç.”

Arsuz “Haklýsýn, bu aklýma hiç gelmedi. Belki bu Türkiye’den biri olabilir. Ama diyalog kurabileceðim bir kýzý zor bulurum. Yaþým otuz, yaþýtlarým evli ve bir genç kýz için fazla büyüðüm.”

Burhan “Tamam anlaþýldý. Sözlerim bir kulaðýndan girmiþ öbür taraftan çýkmýþ. Bu durumda karþý cinsle temasýn tamamen arýzalý. Seni en yakýn çöpçatana göndereceðim. Seni umumi bir yere daldýrýp çýkaracaðým. Çünkü benim gibi ölmeyi bilmiyorsun. Bak bana hiç dertleniyor muyum. Yalnýzca vicdanýmýn izin verdiði þeyleri yapýyorum. Diðerleri beni ilgilendirmez. Onlar yaptýysa düþünce aleminde ki insanlardan utansýnlar vesselam.” Dedi ekledi. “Telefonda bana Kilis’li birini fidye için kaçýrdýðýný söylemiþtin, ne yaptýn?”

Arsuz “Adamýn adý Bahtiyar, yurdunu biliyoruz. Emir verirsen ailesinden birini kaçýrabiliriz.”

Burhan “Kaçýrmasý kolay, yalnýz düþündüðüm daha güzel bir þey var. Burada bu iþi de býrakýyoruz.. Yeni bir iþ kuracaðýz. Suçtan damgalý bizler tuðla fabrikasý satýn alacaðýz. Ben satýþ ilanýný gördüðüm an iþte bu dedim. Görüþmemizi tamamladýk. Yarýn para ve devir iþlerini tamamlayacaðýz. Fabrika Karaaðaç Ýskenderun’da. Ve sýký dur  suçsuz yapamayacaðýmýz için orayý mülteci iþçilerle dolduracaðým. Tabi ki suç bunun neresinde diyeceksin. Düþün, suçdozer biri iþçinin yiyeceðinden, mesaisinden kýsarsa ne olur. Ben onlarý öyle bir çalýþtýracaðým ki Türkiye’yi vatanlarý gibi sevmeyecekler.”

Arsuz “Þefim sen öyle bir adamsýn ki yüreðime su serptin. Ben senden daha aðýrýný beklemem zaten.” Dedi ekledi. “Peki biz elemanlarýn ne iþ yapacak?”

Burhan “Fabrika benim olduðu için sizi kayýracaðýmý zannetmeyin. Harçlýklarýnýzý muntazam yine alacaksýnýz. Suç iþlemeden duramayan bizler için planlý ve programlý suçlar gerekir. Bu da bizim buralarda köklerimizi paraya doðru uzatmamýz demek. Öncelikle tuðla fabrikamýzda bir müddet iþçi gibi çalýþýn. Piyasaya tam vakýf olduðumuzda bir soygun ayarlayacaðým. Bunu siz yapmayacaksýnýz. Yeni devþireceðim elemanlara yaptýracaðým. Siz sadece oturup izleyeceksiniz.”

Arsuz “Gerçekten damlasý kesilmeyen bir pýnarýz. Zannedersem anlýyorum seni. Türkiye’ye alýþmak için dayak yiyen deðil dayak atan olacaðýz. Ya Türk polisine yakalanýrsak?”

Burhan “Çok profesyonel yapacaðýz. Soygunu zevk için yapacaðýmýz için geride hiç iz býrakmamamýz olasý.”

Arsuz “Bu ne demek oluyor anlamadým. Yani tonton bir soyguncu mu olacaðýz. Kimliðimizi korumak bu kadar zor mu?”

Burhan “Yabancý bir yerde yaþýyorsan her þey güllük gülistanlýktýr. Ve suç iþlediðinde bunun farkýna bile varmazsýn. Soygundan kastým böyle bir þey. Yani yavaþ yavaþ normale döneceðiz. Týpký diðer Suriyeliler gibi.”

Arsuz “Tuðla fabrikasý iþçileri kafama takýldý. Suriyeli iþçiler dikkat çekmeyecek mi. Kendileri ile konuþanlara rýzkýmýzdan kesti demeyecekler mi?”

Burhan “Fabrikanýn patronu onlarýn kulaðýný hemen çeker. ‘Ya çalýþýrsýn ya senin yerine birini bulurum’ derim. Anlayacaðýn defteri açmakta kapatmakta benim elimde.”

SON

Tuna M. Yaþar