1. Bölüm

Kapý ‘pat pat’ diye çalýndý. Kapýya vuran kiþi bir ritimle vuruyordu. Önce iki, sonra üç. Yaþlý adam zorlukla yerinden kalktý. Bu acelecilikte terliðini giymeyi baþardý. Yavaþ adýmlarla kapýya yaklaþtý.

“Kim o?” diye seslendi.

“Aç Durmuþ amca, ben Ekrem. Uzun yoldan geldim. Karanlýkta evimi bulamadým.”

Durmuþ yavaþça kapýnýn küsüðünü açtý. “Buyur Ekrem, hoþ geldin hele.” Dedi.

Ekrem “Senden bir fener istiyorum. Gökyüzünde ay yok. Sokak lambalarý da yanmýyor. Þose yolundan buraya köpekler eþlik etti bana. Ne tanýþmaktýr bu. Köpeðin biri beni diðerlerinden kurtardý da gelebildim buraya.”

“Evladým baðýrsaydýn duyar yetiþirdim. Neyse karnýn aç mý. Bir þeyler hazýrlayayým. Uzun yoldan geldin, açsýndýr sen.”

Ekrem “Yok Durmuþ amca, þehirden gelirken yanýma yetecek kadar yiyecek, konserve, þu bu aldým.”

Durmuþ “Dur öyleyse feneri getireyim.” Dedi, sonra “Nereye koymuþtum fenerleri.” Diye söylenip evin içindeki soldaki odaya girdi. Durmuþ amcanýn evi, açtýðý odadaki lambanýn ýþýðý ile aydýnlandý.

Ekrem içeriye ilgiyle göz gezdirdi. Yerde duvar yastýklarý, yastýklarýn önünde minderler, duvarlarda geyik ve göl manzaralý duvar örtüleri vardý.

Ekrem içinden “Ýnsanýn içeriye girip çýkasý gelmiyor. Bak çocukluðumu hatýrladým. Bu evin içinde az mý oynamadým, Fadime ninenin bisküvilerini az mý yemedim. Hele torunlarý Cafer ile tokatlamasýna az mý iddiaya girmedim. Ýnsan özlüyor. Evime yerleþeyim, köydekilerin hepsini sigaya çekeceðim.” Diye geçirdi.

Durmuþ amaca odada fitilini yaktýðý fenerle göründü. “Al Ekrem. Yalnýz dikkat et, camý kýrýk, bir yerini kestirme.” Dedi.

Ekrem “Tamam Durmuþ amca, dikkat ederim. Benim evde de fener var. Bildiðin gibi fenerlerin gaz yaðý kolay kolay da uçmuyor. Fenerlerin bolluðu olsun yeter ki. Müsait bir zamanda fenerini getiririm.”

Ekrem vedalaþacakken “Durmuþ amca ver elini öpeyim.” Dedi, yaþlý adamýn elini hürmetle öptü, ardýndan oradan uzaklaþtý.

Köyün içinde korku ile ilerliyordu. Geriden hala köpek sesleri geliyordu. Arada bir arkasýna bakmayý ihmal etmedi. Gece karanlýðýnda üç beþ köpek göründü az ileriden. Ekrem bu kadar çabuk yakalanacaðýný tahmin etmedi. Pisseh mi dese kýþa mý dese þaþa kaldý.

Olduðu yerde durmuþtu. Ne köpekler gidiyor ne o adým atabiliyordu. “Köyün köpekleri ne olacak, sokak köpekleri deðil ki serseri olsunlar. Yanlarýndan sessizce geçerim.” Düþünceleri ile yürüdü.

Köpeklerin yanýndan geçerken onlara bakmamaya çalýþtý. Köpeklerden biraz uzaklaþmýþtý ki, geriye dönüp bakma hatasýný iþledi. Köpekler havlamaya baþladý. Ekrem adýmlarýný hýzlandýrdý. Köpekler de.

Ekrem evini görmüþtü, koþmaya baþladý. Çit kapýsýný hýzla açýp içeriye girdi. Köpeklere baktý. Köyün tüm tenorlarý havlayarak hünerlerini sergilemekten Ekrem de, cep telefonu ile video çekmekten geri kalmadý. Dört dakikalýk çekim yeter deyip evinin kapýsýna yöneldi. Cebinden anahtarýný çýkarýp kapýyý açtý.

O an içeriden bir küf kokusu geldi. Haliyle iki senedir havalandýrýlmýyor, eþyalar kendi kendilerine kirleri ile çürüyüp gidiyorlardý.

Ekrem “Hoþ bulduk ey evim.” Diye söylendi, ýþýklarý açtý. Bilgisayarýný masasýna koydu. Çantasýndakileri bir bir masanýn üzerine boþalttý. Yanýna aldýklarýný gözden geçirdi. Bir el dedektörü, geliþmiþ bir fotoðraf makinesi, lambalý kasket, beþ ýþýldak bataryasý, beþ kalem, bir paket A4 kaðýdý.

“Bunlar bana yeter. Hele þu maðaraya gideyim, tarih öncesi maðara resimlerini çokça çekeyim, en son düþündüklerimi yazayým. Ben bir arkeoloji öðrencisiyim ve tez hazýrlýyorum. Tamam köylülerin sorularýna da cevap bulduk. Þimdi güzel bir ziyafet zamaný.” Diye söyledi.

Çantasýndan sucuklarý ve bir kase margarini de çýkardý. Evin içinde tava da vardý. Sucuklarý neyle piþireceðim diye endiþesi son buldu.

Yemek ocaðýnýn hortum kafasý tüpten çýkýktý, yerine taktý. Çeþmeyi açtý, kalýp sabun ve süngerle tavayý beþ kez hem sabunladý hem duruladý. Adý üstünde koskoca iki yýl. Tozlarýn zift yaptýðý tava ancak böyle temizlenebilirdi.

Çaydanlýðýný yanýnda getirmekle akýllýlýk etmiþti. Ýki üç su bardaðý ve yarým poþet çayý da vardý. Çeþmeden çaydanlýða su doldurdu, onu da ocaða koyup altýný yaktý.

Þekeri eline aldý. “Ýyi ki þekerde getirmiþim. Þu tahsilli olmak yok mu, her þeyi düþündürtüyor insana. Bak annemi babamý özledim þimdi. Telefon açmam gerekir. Gerçi söylemiþtim varýnca arayacaðýmý. Adettendir, dur þunlara telefon açayým.” Diye söylendi.

Sucuk tavada kavrulurken Ekrem cep telefonu kulaðýnda, karþýdan çalma sesini dinleyerek açýlmasýný bekledi.

“Alo anne ben sað salim Çitlik Köyüne geldim. Evi temiz buldum. Ama içeride küf kokusu var.”

Ekrem’in annesi Nazife “O koku tahtalardan geliyordur. Evde yastýk, yorgan namýna bir þey yok.”

Ekrem araya girdi. “Olsa iyi olurdu. Ben onlarý yanýma alamazdým. Ümidim o ki ahýrdan da olsa bir çul bulup üzerimi örteceðim.”

Nazife “Aman oðlum bitlenir kalýrsýn. Komþunun birinden emanet iste. Hemen yanýnda Þaziye teyzen var, ondan iste.”

Ekrem “ Tamam anne isterim. Babam uyuyordur, ona da selam söyle.”

Nazife “Uyuyor baban. Telefonu titreþime almýþtým, uykum hafifti, hemen cevap verdim.”

Ekrem “Haydi görüþürüz.” Dedi. Karþýlýklý konuþma bitti.

Kýzaran sucuðun kokusu eve hayat vermiþti. Ekrem ilk lokmasýný alýnca aklýna, kýz arkadaþý Banu gelmiþti.

Aralarýnda kýrgýnlýk yaþanmýþtý. Buluþma yerine geç gelmiþ ve Banu kýz arkadaþlarýna mahcup düþmüþtü. Olay sonu Banu Ekrem’e  “Ekrem benim bir dediðimi iki etmez, randevusuna saatinde gelir ve bir dolu metih.” Þeklinde yaþananlarý anlatmýþtý.

Ekrem randevusuna geç kalmakla tüm meziyetlerini, Banu’nun ve kýz arkadaþlarýnýn karþýsýnda yitirdiðini hissetmiþti. Ayrýlýrlarken “Görüþürüz.” Diye ayrýlmýþlardý ama bu görüþ kýrýk bir kalp ile olmuþtu.

Ekrem kendini telafi etmek için ne tür bir geri dönüþ yapacak bilemedi. Çiçek mi alsaydý, olmaz. Çünkü çok sahte görünürdü. Baþka da aklýna hiç bir þey gelmiyordu. En iyisi zamanýn akýþýna býrakmalýydý.

“Bak sen, Banu’yu þimdiden karýn olarak görüyorsun. Evet bu bana heyecan veriyor.” Diye söylendi. Tavasýnda ki son sucuk lokmasýný aðzýna alýrken “Ah, Banu’yu düþünürken yediðim sucuðun lezzeti aklýma gelmedi. Haz içinde yiyemedim. Olsun bir daha ki sefere. Ama dur bir daha ki sefere diye bir þey yok.” Saçmalýðý içinde söylenirken cep telefonunu eline aldý. Banu’ya beþ adet kalp emojisi yolladý.

Hemen yanýt geldi. “Neredesin Ekrem?”

“Köyümdeyim.”

Banu “Aaa ciddi misin?”

Ekrem sorgulamayan yeni bir iliþkinin baþlangýcýný hissetti. Geçmiþ konulara girmemeye özen gösterdi. Bir on dakika ardýndan birbirlerinin seslerini duymak istediler.

Ekrem telefonu çaldýrdý, Banu açtý. Yarým saate yakýn konuþtular. Birbirlerine yeniden ýsýnmýþlardý. Ekrem sonunda “Seni seviyorum.” Dedi. Banu “Ben de.” Demekle yetindi. Ve telefonlarýný kapattýlar.

Ekrem kendinden korkmaya baþladý. Cesaretli olmak istiyordu ama bu kadar deðil. Bir kýzýn kalbine girmek yeni bir dünya yaratmaktý onun için. Ve Ekrem henüz denizleri, daðlarý yaratmamýþtý. Dünyasýnda bulut bile yoktu. Aðaçlar hakeza. Dünyasýnda küçük hayvancýklar bile yoktu. Ama koca bir ‘seni seviyorum’ dünyasý yaratmýþtý ya gerisi gelirdi elbet.

Lavaboda aðzýný ve diþlerini temizledi. Tekrar bilgisayarýný býraktýðý odaya girdi.

Yarýn için ön bir çalýþma yapmasý gerekiyordu. Üniversite hocasýndan temin ettiði maðara resimlerine bakmak için bilgisayarýný açtý. Resimler klasörünü týkladý. Beþ deðiþik resim çeþitli açýlardan çekilmiþ on beþ resmi incelemeye baþladý.

Geyikler ve onlarý avlamaya çalýþan avcýlar. Bir A4 kaðýdý çýkardý, kalemini eline aldý. Jpeg resminde ki görüntüyü A4 kaðýdýna kalemle çizmeye baþladý. Gerçekçi bir çizim için ekrana yaklaþtý. Küçük kývrýmlarý da çizmeye özen gösteriyordu.

Bir saat çizim için uðraþtý. Ardýndan maðara resminin üzerinde olduðu kayanýn jeolojik girinti ve çýkýntýlarýný da çizmeye baþladý. Böyle yapmasý Ekrem’in üslubuydu.  Resim denen þey tam rabýta ile çizilmeliydi. Kayanýn üzerinde ki resim hariç tüm þekiller bir rabýta oluþturuyordu onun için.

Ve iþin sonunda þöyle düþünüyordu. “Bu benim on beþ santimetre kare içinde çizdiðim çizikleri ne kim çizdi, ne de o çiziklere dikkat edip bakmadýlar. Ben bu duvarýn kralýyým. Bu bakir duvar kendini sadece bana açtý.” Bir saatte bunun için uðraþtý. Çalýþma iki saatini bulmuþtu.

Dýþarýda ezan sesi duydu. Çalýþmasýný býraktý. Evden dýþarýya çýktý. Ezan sesi ile zihnini rahatlattý. Ezan bitince bir sigara yaktý. Etrafý dinledi. Köpekler ne uluyor ne havlýyordu. Vaziyet kulübelerine çekilmiþlerdi.

Yüksek perdeden “Kýs kýs.” Dedi bir kaç defa. Bir köpek seri þekilde havlamaya baþladý. Ekrem havlayan köpekte tehdit olmadýðýný algýladý, bahçeye adýmýný attý, çit kapýsýndan çýktý. Köpek dört adým önündeydi. Ekrem yaklaþtý, yavaþ þekilde köpeðin baþýný okþadý. Sonra evine geri dönüp çitten içeri girdi.

 

2. Bölüm

Uykusu vardý Ekrem’in. Uyumuþtu ama seyahatte olsa bu bir otobüs uykusuydu. Ekrem annesinin tavsiyesini kulak ardý etti. Þimdi kim giderde Þaziye teyzeyi rahatsýz eder, býrak kalsýn.” Diye söylendi.

Evin içinde sürüyle karton koliler vardý. Üç beþ tanesinin bükülü yerlerini yýrttý. Uzun dik dörtgen þekiller oluþturdu. Onlarý boþ divanýn üzerine yaydý. Çantasýna yeleðini týkýþtýrdý, belli bir kabarýklýk oluþturdu. Yeterli deðildi.

Çantasýndan çýkan malzemelere göz gezdirdi. Hepsi katý ve çantanýn içinde rahatsýz edici olurlardý. Tek çare kot pantolonunu çýkarmaktý. Çýkardý, onu da çantasýnýn yerleþtirdi. Sonra divanýn yanýna geldi. Divana uzandý. Yastýk niyetine çantasýný baþýnýn altýna koydu.

Rüyasýnda bir kýzýn yanýnda bir ileri bir geri yürüyerek þarký söylediðini görüyordu. Kýz ona “Kalk, kalk, kalk.” Diye hýzlý þekilde seslendiðini duydu. Uyandý birden. Saatine baktý, saat dokuza geliyordu. Dýþarýda güneþ ve serçelerin sesi vardý. Ama dur mutfaktan týkýrtýlar geliyordu. Sonra bir kaþýðýn tavadaki hareketini duydu.

Burnuna güzel iþtah açýcý kokular geldi. Ekrem o an ne olduðunu kavradý. Evde mutfakta biri vardý. Bir kadýn olmalýydý. Üzerinin çýplak þort ve atletle olduðunu görünce hemen yerinden fýrladý.. Çantasýndan kot pantolonunu çýkarýp giydi. Ardýndan yeleðini giydi. Sonra mutfaða tedirgin adýmlarla yürüdü. Genç bir kýz gördü.

Ekrem “Günaydýn kahvaltý mý hazýrlýyorsunuz?” dedi.

Kýz “Önce adýmý söyleyeyim. Adým Filiz. Anne bize telefon açtý. Ben Þaziye’nin kýzýyým. Annen ‘benim oðlanla bir ilgileniverin’ dedi. Evi derleyip toplayacaktým. Baktým uyuyorsun. Senin az sonra uyanýp kahvaltý edeceðini düþündüðüm için evden getirdiðim hamur karýþýmýyla kaygana yaptým. Bitti zaten.”

Ekrem “Öncelikle teþekkürler. Ben Ekrem. Nazife’nin oðluyum. Buraya üniversite dersim olan bir tezi hazýrlamaya geldim. Ayrýca cesur olduðun için yine teþekkürler. Çekinmeden yardýma gelmiþsin. Kaygana hazýrsa yiyebilir miyim?”

Filiz “Tabi tabi ben þimdi evin içini temizleyeceðim. Sonra evden yorgan, yastýk, döþek getireceðim. Afiyet olsun.” Deyip hemen mutfaktan çýktý.

Ekrem hazýrlanmýþ çaydan Filiz’in getirdiði bardaða dem koydu. Sonra üzerine kaynar su döktü. Þekerini atýp çay kaþýðý ile karýþtýrdý.

Bir yudum aldý. Ýçinden “Ýþte beni kocasý kabul eden Filiz’in meziyeti. Kýz da güzel doðrusu.. Baþ örtülü ve þalvarlý. Aman tanrým kendimi tutamayacaðým, unut gitsin. Suç benim deðil kýzýn. Bekar bir kýzýn bekar bir erkekle ayný evde yalnýz olmasý bu. Karþýlýklý düþüncelerin temasa geçtiði bir ortam.” Diye geçirdi.

Ekrem korkmaya baþladý kendinden. “Tövbestaðfirullah.” Diye söylendi. Tekrar üzerine þeker serpiþtirilmiþ kayganaya yumuldu.

Yeniden düþündü. “Üniversite okuyan biriyim. Bu köyde ilk gördüðüm kýz Filiz. Çözülmesi zor bir denklem. Acaba aileler arasý gizli bir antlaþma mý var. Annemin ‘kýz oðlaný bir görsün bakalým. Kalpleri birbirine ýsýnýrsa Ekrem’in aramasý kesindir’ veya ‘bunlar beþik kertiði. Ýkisine de söylemedik Bilmeden birbirlerini severek evlenseler neþeli olur. Evlendiklerinde beþik kertiði olduklarýný söyleriz’ þeklinde bir planý mý var acaba?”

Ekrem yine þanslýydý ki tüm bunlarý düþünüyordu. Yan odada Filiz vardý. Ve düþünceye ses vermediði için Allah’a teþekkür etti.

Ekrem kahvaltýsýný bitirince lavabo temizliði yaptý. Ellerini yýkayýp diþlerini fýrçaladý. Artýk evde kalamazdý. Köyde dedi kodu olurdu. Filiz’in bulunduðu odaya doðru yürüdü. Temizlik için teþekkür namýna bir þey söyleyecekti. Ama vazgeçti, evden çýktý.

Korkmuyordu artýk köpeklerden Köyün çeþmesinin yanýna kadar geldi. Eðilip oluktan akan sudan içti. Köydeki maðarayý görmek için daðýn eteklerinden çýkýþa geçti. Saatine baktý, henüz on olmuþtu. Aðaçlarýn içinden, kuru ot ve dikenlerden sakýnarak týrmanýyordu daðý.

Zirveye vardýðýnda biraz daha yürümesi gerekiyordu. Bu sefer týrmanýþ deðil yatay bir yürüyüþtü. Kayalýk daðýn arkasýna geçti. Uçsuz bucaksýz vahþi ormanlar, birbirini takip eden kayalýk daðlar manzarayý süslüyordu. Hemen arkasýnda ki daðý terk edip önünde ki daða yöneldi.

Maðara giriþini gördü. Yanýna ne fotoðraf makinesi, ne fener almýþtý. Artýk gördükleri ile yetinecekti. “Filiz bende akýl mý býraktý?” diye söylendi. O an maðaradan kendine doðru bir rüzgar estiðini hissetti. Bu bir anlýktý ama kulaðýnda fýsýltýlar da duydu. Halüsinasyon görmediði kesindi. Neydi þimdi bu.

Muamma dehlizine girdiðinde otuz bin yýllýk bir gizin içinde olduðunu anladý. Ekrem duvarlara baktý. Maðaranýn giriþinden uzaklaþtýkça karanlýða daha da gömülüyordu. Bir kitaptan öðrendiði rabýtayý uygulamaya baþladý.

Bilim adamlarý buranýn en az otuz bin yýl önce insan atalarýnca da kullanýldýðýný söylüyordu. Bu zaman buz devriydi. “Destur ya buz devri zamaný.” Dedi. Ve bulunduðu yerin buz devrinden kalbine, güneþ batarken ki kýzýllýkta kýrmýzý zaman nuru akýtmaya baþladý.

Muazzam bir deneyim. Bir geyiðin peþinden koþan insanlar, bilmediði bir dilin kendini etkilediði sesler, kýzarmýþ et kokularý, aðzýnda kabaca öðütülmüþ tahýl tadý. Ve Ekrem ikinci kademedeki rabýtaya geçti. Bu avcýlarýn düþünceleri ile ilgiliydi. Ekrem düþüncenin, bulunduðu ortama ýþýma yaptýðýný, düþünce ile istediði bir dönemde ki bu ýþýmayý rabýta ile kusursuz þekilde okuyabileceðini biliyordu.

“Destur ya otuz bin yýl önce ki insanlarýn düþünce ýþýmasý.” Dedi. Ve otuz bin yýl önceki bu maðarada ki düþünce ýþýmasýndan kalbine, çay renginde kýrmýzý nur olan ýþýmanýn kalbine aktýðýný düþünmeye baþladý.

Bu daha muazzamdý. Ýnsanlarýn birbirine þaka yapma planlarýný, kimi avcý insanlarýn kýzarmýþ eti düþündüðünü algýlýyordu. Diþilere sahip olma hýrslarýný, av esnasýnda yaralanmadan korkmalarýný, av aletleri yapma planlarýný. Biraz da beste denen þeyin olmadýðý þarkýlarla ve avcýlarýn bu tempoya kendilerinin de bilmediði uyduruk sözlerle eþlik ettiðini okuyabiliyordu.

Ekrem rabýtayý býraktý. Bu düþleri görürken rabýtayý  hiç býrakmamýþtý. Sürekli düþünce ýþýmalarýný müþahede ediyordu. Rabýtadan dolayý yaþadýðý gerilimi üzerinden atmak için paketinden bir sigara çýkarýp yaktý. Her þey güzeldi. Bir þey eksikti. Bunlarý  kayda almak.

Yanýnda kayýt yapacak hiç bir þey yoktu. Otuz bin yýl öncekilerin direkt kaydý zihnindeydi. Ekrem bunu da baþaracaktý. Bu kaydý da rabýta yapýp bir materyale kaydedecekti. Tek tek neolitik çaðda yaþamýþ insanlarý karþýsýna alacak, onlarý hatalarý, günahlarý ve sevaplarý ile sorguya çekecekti. Bu Ekrem için kolaydý.

Sigarasý bitiyordu. Son fýrtý içine çekip yere attý. Maðaradan çýktý. Önünde ki uzun yol ona kýsa gibi göründü. “Bu rabýtanýn esrarýndandýr.” Diye söylendi. Gerçekten kýsa bir süre sonra köyün içindeydi. “Bir baþkasý bunu yaþasa  keramet der, çýkar iþin içinden” diye içinden geçirdi.

Yönünü köyün çeþmesine çevirdi. Uzaktan çeþme baþýnda iki kýzýn su doldurduðunu gördü. Ekrem ne yapacaðýný þaþýrdý. Yine de cesaretle çeþmeye doðru yürüdü.

Kýzlar dönüp baktýlar. Ekrem gelince biri “Sen Nazife teyzenin oðlusun. Az önce ablam benden evi paspaslamak için buradan su doldurmamý istedi. Benim adým Gülistan. Bu da Büþra.”

Ekrem “Memnun oldum. Beni en çok bu çeþme sevindirdi. Bedava akýyor ve insanlar para vermiyor.”

Gülistan “Öyledir. Biz sadece arada bir gelir alýrýz. Ablam da sizin su saatiniz iþlemesin diye bu yolu seçti. Malum uzun zaman köye gelmiyorsunuz. Su faturasý olursa gecikme zammý hepten katlanýr.”

Ekrem “Doðru söylüyorsun. Köy okulu hala iþler durumda deðil mi?”

Gülistan “Okul öðrenci az olduðu için kapandý. Öðrenciler ilçeye köyün minibüsü ile gidip geliyorlar. Zaten mesafe ne ki., on altý kilo metre.”

Kýzlar bidonlarýný doldurmuþlardý. Ya çekingenlikten ya benimsedikleri usturuptan Ekrem’e hiç bir þey demeden oradan ayrýldýlar. Ekrem oluða eðildi, kana kana su içti.

Filiz hala evdeydi. Ekrem evine giremezdi. Köyün bakkalýna doðru yürüdü. Bakkalýn önüne cipsler konmuþtu. Bu bakkal açýk demekti. Bakkalýn önünde eski bir masa, eski bir sandalye ve tabure vardý.

Ekrem içeride ki bakkal sahibine “Selamünaleyküm Cemil dayý.” Dedi.

Cemil “Oo yeðenim hele hoþ geldin. Ne yapýyorsun ne ediyorsun. Ailen nasýl, uzun zamandýr yoksunuz.”

Ekrem “Þehirliler böyledir, gittiler mi gelmezler ama ben geldim.”

Cemil “Ýyi ki de geldin. Yarýn düðün yemeði var. Tüm köylü davetli. Komþunuzun kýzý Filiz evleniyor.”

 Þok üzerine þok. Þaþýrdý Ekrem birden. Biraz da suçladý kendini. Ekrem “Hayýrlý uðurlu olsun” dedi ekledi. “Tost yapýyor musun hala?”

Cemil “Ben o tostlarý para kazanmak için yapmýyordum, hayýr için yapýyordum. Maksadým çocuklara þehirliliði aþýlamak. Tostu her cumartesi pazar yine yapýyorum. Dur sana da yapayým.”

Ekrem “Teþekkürler, tost çayla iyi gider. Bakýyorum çayýn yok. Alýþ veriþ usulüne uymak için senden bir þiþe de gazoz alacaðým.”

Cemil “Çok iyi yaparsýn. Ýlk siftahý da senden almýþ oluruz. Tost bedava gazoz parayla. Bu benim sloganým. Çocuklara da böyle söylüyorum.”

Ekrem “Ticarette güzel bir taktik. Tost yiyenin gazozu da caný çeker. Peki gazoz kaç lira?”

Cemil “Kimseye söyleme ama tostun parasýný gazozdan çýkarýyorum. Gerçi köylülerle bunu konuþtum. Olumlu karþýladýlar. Bunu sadece çocuklar bilmiyor. Köydeki bir iki çocuk bunun farkýnda. Gazoz içiyorlar ama diðer çocuklar gibi sýk sýk deðil.” Dedi ekledi. “Tostun  hazýrlanýrken gazozu açayým mý?”

Ekrem “Para kazanmanýn bir yolu daha.” Diye düþündü. “Aç.” Dedi.

 

3. Bölüm

Ekrem tostunu ve gazozunu içince bakkaldan ayrýldý. Karný þiþmiþti. Önce kaygana sonra tost. Okkalý bir kahveye ihtiyacý vardý. Filiz’in evde temizlik iþlerini erken bitirmesini ümit ettiðinde hevesle yoluna devam etti.

Evin kapýsýna vardýðýnda Filiz’in bahçe temizliðine baþladýðýný gördü. Ekrem çit kapýsýndan içeriye girdi. “Ýçeri girebilir miyim?” dedi.

Filiz “Tabi içeri ile iþim bitti. Yalnýz taban tahtalarý kenarlarýnda çürükler var. Aralarýndan böcekler çýkacaðýný tahmin ediyorum. Onlara karþý çaresiz kaldým.”

Ekrem “Çok teþekkür ederim. O kadar bir ayrýntýnýn önemi yok.” Deyip lafý uzatmadan içeriye girdi.

Pýrýl pýrýldý ev. Filiz annesini aratmamýþtý. Ekrem kendi kendine sordu. “Neden biz erkekler daðýtýcý oluyoruz da kadýnlar toplayýcý. Neden anaerkil deðiliz. Ýlk insanlarda bunun tersi yaþanýyordu. Þartlar mý deðiþti. Bir kez daha deðiþebilir. Her evde kocasýna emreden kadýn enteresan olurdu.”

Ekrem mutfaða geçti. Kulplu cam bardaðýna su doldurdu. Önceden beþ kez yýkadýðý cezveye suyu boþalttý. Ocaðýn altýný yaktý. Kahve kavanozundan Türk kahvesini þeker kaþýðý ile alýp bardaðýn içine koydu. Amacý cezvede ki su kaynayýnca bardaða dökecekti. Böylelikle cezve kahve artýðý ile kirlenmeyecekti. Yöntemi o bulmuþtu. Bardaktaki sýcak su ile kahveyi bir süre bekletti. Kahvenin aromasý ortaya çýkmasý içindi bu.

Yeterince bekledi ve kahve dolu bardaða çeþmeden az bir þey soðuk su kattý. Sýcak içemiyordu. Sonra kahvesini seri þekilde içip bitirdi. Çalýþma odasýna geçti. Bilgisayarýný açtý. Word dosyasý oluþturdu, açtý dosyayý.

Yazmaya baþladý. “Ýlk rabýtam zamanda geriye gitmek içindi. Ýkinci rabýtam gittiðim zamanda ki avcýlarýn zihinlerini okumak içindi. Zorlanmadým. Bilakis kolaydý bilgilere ulaþmak.” Diye devam etti.

Ekrem maðaradaki rabýta esnasýnda gördüklerini okuduðu düþünce ýþýmalarýný yazdý. Zorlandýðý tek þey avcýlarýn ölüm korkusu idi. Bu biraz da tehlikeliydi Ekrem için. Avcýnýn ölümünü aktarabilmek için bunu birebir düþünmek gerekirdi. ‘En iyisi bunu yazmamak’ dedi. Bu kýsmý yazmadý.

Bir týkýrtý duydu evin içinde. Ekrem yerinden kalktý, odadan dýþarýya çýktý. Filiz zannetti ama deðildi. Filiz bahçede temizlik yapýyordu. Korkulu adýmlarla mutfaða doðru yavaþça yaklaþtý. Tam o an mutfaktan tangýr tungur ses çýktý. Ekrem yutkundu. Ýçeriye bakacaktý ama nasýl. Karþýlaþacaðý þeyden korkuyordu.

“Hey orada biri mi var. Hemen çýkýn oradan.” Diye seslendi Ekrem. Cesaret edip mutfaktan içeriye baktý. Bir þey görünmüyordu. Kimsecikler yoktu içeride. Yalnýz mutfaðýn penceresi açýktý. “Porsuk, kedi veya ona benzer bir hayvan olmalýydý.” Diye düþündü Ekrem.

Tezgahýn üstü darmadaðýnýktý. Hýrsýzýn veya hayvanýn bir þeyler aradýðý malumdu. Elbette bu yiyecek olacaktý. Hemen buzdolabýný açtý. O da ne, iki kutu sütü yoktu. Þimdi anlaþýlýyordu. Bir hayvan olsa süt içmeye çalýþýr yere dökerdi. Yerlerde süt bulaþýðý olmadýðý için hýrsýz kesinlikle zeki biriydi. Aklýna geliyordu ama bunu yakýþtýracaðý kiþiyi düþünmek istemiyordu. Yine de biraz düþündü.

“Kesinlikle haylaz bir köy çocuðunun iþi.” Dedi noktayý koydu. Pencereden bakýpta soygundan bir iz aramadý. Pencereyi kapattý, tekrara odasýna döndü. Bütün keyfi kaçmýþtý. Az önce yaþadýðý þeyi ya unutacak ya da hýrsýzý baðýþladýðýna kendini inandýracaktý. Ancak bu þekilde yazýsýna devam edebilirdi. Ýkisini birlikte yaptý.

Öðlen olmuþtu. Ekrem dört sayfalýk maðarada ki yaþadýklarýný yazma iþini bitirmiþti. Bilgisayarýný kapattý. Maðaraya tekrar gitmeyi düþünüyordu. Evden maðaraya bir saatlik yürüyüþle ulaþabiliyordu. Bir saat orada kalýþ ve geri dönüþ. Üç saatini alacaktý. Karanlýða kalmaz hatta evde yalnýzlýk çekecek zamaný bolca olurdu.

Bu sefer hazýrlýklý olacaktý. Sýrt çantasýna fener, çapa, fotoðraf makinesi ve bolca batarya aldý. Evden dýþarýya çýktý.

Filiz yoktu ortalýkta. Bahçe temizliðini bitirmiþ olmalýydý. Çit kapýsýna doðru ilerledi. Uyduruk tahta kapýyý açtý. Saðýna soluna baktý Kimse yoktu sokakta. Sokaða adýmýný attý.

Önce köyün çeþmesine uðradý. Bir kaç çocuk oturmuþ bir þeyler içiyordu. Ekrem ellerinde ki  süt kutularýný görünce anladý. Bu onun sütüydü. Hiç bozuntuya vermeden çeþmeye yaklaþtý. Oluktan su içti.

Çocuklarda biri “Abi al sen de iç.” Deyince Ekrem bu ikramý geri çevirmedi. Kutuda kalan son yudumlarý tüketti.

Sütü ikram eden çocuk “Abi sütü bitirdin sen. Bize bir þey kalmadý.” Dedi elinde ki boþ kutuyu ayaðýyla ezerek.

Ekrem “Ýkram ediyorsanýz bunu sorgulamanýz doðru bir þey deðil. Hem süt zaten bitmek üzereydi. Son yudumlarý da ben içtim.”

Ayný çocuk “Afiyet olsun o zaman abi.” Dedi.

Ekrem ne diyeceðini bilemedi. “Çok naziksiniz.” Demekle yetindi. Oradan uzaklaþtý.

Daðýn eteðine gelmiþti. Týrmanýþa geçti. Daðýn zirvesi uzak deðildi ama normal yürüyüþte yirmi saniyelik yol iki dakika sürüyordu.

Daðda tek tük aðaçlar vardý. Çoðu kaysý aðacýydý. Ekrem birinin yanýna gidip soluklanmak istedi. Yanýna vardýðý aðaç kaysý çaðlasý ile doluydu. Dallarýn birine uzanýp beþ altý tane çaðla kopardý. Yemeye baþladý.

Her meyvenin aromasý nasýl farklýysa, bu çaðladaki ekþilik diðer ekþi meyvelerin ekþiliðinden farklýydý. Çaðlayý yerken limon yiyorum diyemezdiniz.

Ekrem avucundakileri bitirince bu sefer biraz daha fazla çaðla kopardý. Kopardýklarýný sýrt çantasýnýn gözüne koyuyordu. Yeter deyip koparmayý býraktý. Yoluna devam edip yirmi metre kalan zirveyi týrmanýþa geçti. Kýsa zamanda zirveye ulaþtý.

Fotoðraf makinesini çýkardý. Aþaðýda ki manzaranýn ve köyün bir hayli fotoðrafýný çekti. Sonra gözlerini manzaraya çevirdi. Böyle yerlerde aklýna hep dinozorlar gelirdi. Daðlarda ki kayalarýn ihtiþamý ona çok þey anlatýyordu. Hemen karþýsýnda ki zirvede dikdörtgen kayalýk bir oluþum vardý.

Ekrem “Mutlaka bir dinozor devrine þahitlik etmiþtir.” Diye içinden geçirdi. Ekrem hemen rabýtaya geçti. O dikdörtgen kayalýktan kalbine kýzýl renkte düþünce ile nur akýtmaya baþladý. Bir üç dört dakika böyle yaptý. Sonra üzerinde durduðu daða görünmez ve gizli manevi hattýný çekmek için daðýn iç merkezine “Destur ya rab.” Diyerek Allah’tan nur içirdi. Bu zevk veriyordu Ekrem’e. Bu rabýtada on dakika kaldý.

“Bu kadar yeterli daða rengini verip, iz býrakýp iz almak.” Diyerek yönünü çevirdi. Maðaranýn bulunduðu daða ulaþmak için iniþe geçti. Yokuþ aþaðý inmek rahatlatýcýydý. Yine kaysý aðaçlarý ile karþýlaþýyordu ama çoðu çam aðaçlarýydý.

Ekrem araba yoluna indi. Bir kaç adým sonra tekrar týrmanýþa geçti.. Maðaraya vardýðýnda fenerli kasketini taktý, ýþýðýný yaktý. Tekrar çantasýný sýrtladý. Maðaranýn içine doðru yürüdü.

Bu maðaranýn derinliðini kimse bilmiyordu. Bilenler ise ucu bucaðý yok diyorlardý. Bir söylentiye göre maðaranýn derinlerinde insan kemikleri vardý. Bu maðaranýn kokusundan belli diyorlardý. Yine de Ekrem korkmadan, çekinmeden yürüyüþüne devam etti.

Ekrem elektronik mesafe ölçerine baktý. Þaþtý kaldý. “Ne zaman beþ yüz metre yürüdüm.” “Cihaz söylüyorsa doðrudur.” Dedi sonra. Bunu üstelemedi. Aniden bir ses duydu. Su damlasý sesi gibi ama sanki su damlasýnýn sesini arttýrmýþlar da kulaða yüksek sesli bir hoparlörden geliyor gibiydi.

Korkmadan sese doðru ilerledi. Ýleriden yeþil renkli bir ýþýk huzmesi gördü. Ekrem ýþýða yaklaþtýkça ýþýðýn aydýnlýðý daha da artýyordu bilinçli bir þekilde. Ekrem ýþýða iyice yaklaþtý. Iþýk insan boyunda bir sandýktan çýkýyordu.

Ekrem yaklaþtý. Iþýk saçan sandýðýn üzerinde parlayan kýrmýzý semboller gördü. Çeþit çeþitti semboller. “Ekrem “Tarih öncesi  bir muamma.” Diye söylendi. Ne yapacaðýný þaþýrdý. Dokunsa mýydý dev sandýða. Cesaret edip dokundu. O an olanlar oldu. Ekrem ortalýktan yok oldu.

Ekrem kýsa bir ýþýk parlamasýndan sonra  kendini, devasa geniþlikte baþka bir maðarada buldu. Agarta ve Þamballa fanatiðiydi Ekrem. Tutkunu olduðu bu uygarlýklarla sorguladý durumunu.

“Keþke öyle olsa. Bir gerçek var ve hiç çaba harcamadan yabancý bir yerde buldum kendimi. Umarým yaratýklarýn ülkesine gelmiþimdir.” Diye söylendi. Etrafta lambalar yoktu. Ama geniþ maðaranýn içi pýrýl pýrýldý. Bu aydýnlýk Ekrem’in bütün korkularýný giderdi.

Her on beþ yirmi metrede maðarada karþýlýklý iki çýkýþ kapýsý görüyordu. Ekrem bunlar nereye açýlýyor diye kontrol bile etmedi. Geniþ ve aydýnlýk maðarada karþýsýna çýkacak sürprizlere doðru ilerledi.

Az sonra maðaranýn sonuna gelmiþ gibiydi. Karþýsýna düz mavi bir duvar çýktý. Ekrem duvara yaklaþtý. Parlamaya baþlayan duvardan ses geldi. “Korkma dokun.” Dedi. Sesi sorgulayacak durumda deðildi. Hemen duvara dokundu.

Kap katý, ne metali olduðu belli olmayan, kadife kumaþ gibi hissettiren duvar gözünün önünden yok oldu. Karþýsýna Þamballa halký zannettiði, gözleri kocaman, þeffaf vücutlu, bakýnca kemikleri dahi seçilen, iki yaratýk gördü.

Yaratýklar Ekrem’in zihni ile konuþuyordu. “Gel diyorlardý. Bizi takip et.” Uzun bir koridorda aðýr adýmlarla ilerlediler. Beþ dakika gibi yürüyüþten sonra koridoru çýktýlar.

Eþsiz mükemmel manzaralarý olan, daðlarý ve ormanlarýyla, gök yüzünde uçan kuþlarýyla, dinozorlarýn olduðu bir dünya serildi önlerine.

Ekrem’in saðýndaki yaratýk “Burada kalmak istiyorsan bizimle antlaþma yapmalýsýn. Antlaþmamýz biz reptilyan Þamballa halkýmýzla hiç dýþarýya çýkmadan iki sene yaþamaktýr. Kabul etmezsen seni hemen dünyana götüreceðiz. Ve zihninden bu yaþadýklarýný sileceðiz. Var mýsýn yok musun?”

Ekrem “Burada fotoðraf çekmeme izin verirseniz þartýnýzý kabul ediyorum. Yalnýz bir sorum olacak. Beni niye buraya getirdiniz. Bana niye iyilik yapýyorsunuz?”

Yaratýk “Siz zeki insanlar bize benzediðiniz için. Her iyiliði sorguluyorsunuz da ondan.” Dedi.

 

4. Bölüm

Ekrem kendine iyi davransalar da  bu iki yaratýktan ve bulunduðu ortamdan ürküyordu. Düþlerinde bile yoktu bu yer, ruhuna yabancýydý. Ýki yaratýkla yürümeye baþladý.

Biri “Benim adým Enmeenluanna. Seni toplantý salonuna götüreceðiz. Kralýmýzýn taç giyme kutlamasý töreni var. Kralýmýz iki yýldýr iktidarda. Törenimiz eðlenceli ve bir o kadar ilginçtir. Sürprizi sen de göreceksin.” Dedi.

Ekrem dinliyordu sadece. Soru sormak aklýna gelmiyordu, bilmiyordu ki bir þey. Az sonra Ekrem yanýnda ki iki yaratýðýn benzerlerini görmeye baþladý. Yaratýklar da ilgiyle ona bakýyorlardý.

Büyük kesme taþtan yapýlmýþ bir binanýn önüne geldiler. Basamaktan çýktýlar, içeriye girdiler. Binanýn içinde odalar yoktu. Geniþ yuvarlak þekilde  oturulacak taþ basamaklar vardý. Ýçerisi bir hayli kalabalýktý, reptilian doluydu.

Ekrem’i boþ bir basamaða oturttular. Enmeenluanna yanýndaydý. Diðeri ayrýlýp gitmiþti. Onca reptiliandan konuþma sesleri geliyordu. Sözlerinden sesli harfleri atmýþlar sessiz harflerle konuþuyorlardý.

Bir borazan çaldý. Ardýndan ona eþlik eden beþ borazan daha. Trampet sesleri geldi. Tüm reptilianlar ayaða kalktý. Kral olduðu belli olan reptilianýn iþareti ile iki bine yakýn ayaða kalkan reptilian kalabalýðý oturdu. Ama kral tahtýna oturmadý. Önünde duran ayna gibi þeye dokundu.

Aynanýn içinden iki reptilian ve taþýdýklarý kadýn olan bir insanla çýktýlar. Kadýn korku ortamýnda baðýrmýyordu ama belli belirsiz hareketler yapýyordu. Ona uyuþturucu vermiþ olmalýydýlar. Kadýný uzun bira yüksek zemine yatýrdýlar.

Bir kaç reptilian kralýn yanýnda tuhaf sesler çýkardý. Sessiz harflerden ve anlamý bilinmeyen ve onlarýn kutsal saydýðý sözler.

Kral eline aldýðý biraz uzun kamayý kadýnýn tam göðsüne sapladý. Ardýndan cesedi yanýndaki iki reptiliana býraktý. Ýki reptilian kadýný dakikalar içinde parçalara ayýrdý.

Kral reptilian baðýrmaya baþladý. “Azag galra sagbi mu unna te. Namtar galra zibi mu unna te. Utuk sul gubi mu unna te. Ala sul gabi mu unna te. Gýdým sul ibbi mu unna te. Galla sul kadbi mu unna te. Dýngýr sul girbi mu unna te.” Sözlerini söyledi. Ardýndan boðazlanýyormuþ gibi aðlama çýðlýklarý atmaya baþladý.

Sonra eli ile Ekrem’in oturduðu tarafý gösterdi. Ekrem yanýndaki iki reptilian tarafýndan oturduðu yerden kaldýrýldý. Koluna girdiler.

Saðdaki reptilian “Korkma sana bir þey yapmayacaðýz. Kralýmýz kadýnýn kaný ile seni kutsayacak.” Dedi.

Korku ile ilerliyordu Ekrem. Reptilian kalabalýðýnýn arasýndan geçerken tezahürat benzeri naralar duyuyordu. Ekrem’in bacaðý titremeye baþladý. Gözü karardý. Birden karanlýða dönüþtü etraf.

Ýki reptilian Ekrem’i kurban edilen kadýnýn bulunduðu taþ yükseltiye koydular.

Kral “Bu iki insan parçalanma tamamlandýktan sonra kutsallaþacaklar ve evlenecekler. Cihazda parçalarý birleþtirirken önce diþiyi sonra erkeði birleþtirin. Bilinçlerini kazanmadan dünya yüzüne evlerine taþýyýn. Kadýnýn ismi Ýrem. Geride iz býrakmayýn. Zihinlerinden öldürülüþlerini silin. Haydi þimdi de erkeði öldürüp parçalayýn.”

Ýki reptiliandan biri uzun kamayý aldý. Ekrem’in göðsüne batýrdý. Ardýndan Ekrem’in kolunu ve bacaklarýný kopardýlar. Ardýndan kafasýný koparýp vücudunu parçalara ayýrdýlar. Taç giyme kutlamasý bitmiþti. Kral mahiyeti ile oradan ayrýldý.

Ekrem saðýna ve soluna dönüp duruyordu. Kötü bir rüya görmüþtü. Gözlerini açtýðýnda doðruldu. “Ben maðaraya girmemiþ miydim. Evime nasýl geldim.” Diye söylendi. Hatýrlamasý gerektiði hatýrlýyordu. “Evet en son maðaradaydým. Bir þeyler oldu bana. Ama ne?”

Rüyasýnda kendini kestiklerini ve parçaladýklarýný görmüþtü. Eline, koluna, bacaklarýna baktý. Hiç bir iz yoktu. “Tabi ya arada ki kayýp halka benim ile maðara arasýnda. Hiç iz býrakmadan beni taþýmanýn yolunu bulmuþlar. Ýnsaný uyurken kendi þehrinden taþýyýp gözünü baþka bir þehirde açarlarsa elbet kayýp halka olacak.” Dedi.

O an cep telefonuna mesaj gelmiþti. Mesaja baktý. Bir kýzdan geliyordu. Mesaj “Pardon sizi tanýyamýyorum. Adým Ýrem. Yanlýþlýkla mesaj gönderdim. Kusura bakmayýn.” Diyordu.

Ekrem de “Önemli deðil.” Þeklinde gönderdi cevabýný. “Ne þanslýyým. Üniversite de kýz arkadaþlarým var, köyde yok ama illaki tanýmadýðým bir kýz arkadaþýmda olacak. Neyse bakalým iþimize.” Dedi.

Çantasýna baktý. Çalýþma masasýnýn yanýnda yerde duruyordu. Bilgisayarý da hakeza masanýn üzerinde. Karný açtý. Saate baktý. Saat tam on yediyi gösteriyordu. Ayaða kalkýp mutfaða yöneldi. O da ne. Ocaðýn üzerinde türüm türüm bir yemek tencere içinde.

“Filiz’i yabancýya kaptýrdýk. Aþk olsun Filiz. Yabancý birine elinden geldiði kadar yardým ediyorsun.” Dedi kendi kendine. Boþ bir tabak ve kaþýk aldý. Tencere kapaðýný açtý. Tezgahtaki kepçe ile tabaðýna iki kepçe kuru fasulyeden kattý. Dolapta ayran olduðunu biliyordu. Bu sabah Filiz getirmiþti.

Ayran dolu tasý masaya çýkarýp koydu. Bardaðýna ayran döktü. Ekmeðini de hazýr edip oturdu. Birden davul ve zurna sesi duymaya baþladý. “Düðün yarýn deðil mi. Tarih mi atladým yoksa. Yarýna hazýrlýk olabilir. Bakkal ne demiþti acaba. Yarýn mý öbürsü gün mü?” Diye söylendi.

Yemeðini bitirip bulaþýklarýný kalýp sabunla yýkadý. Temizlik bitince çaydanlýða su doldurdu, ocaða koyup altýný yaktý. Caný bilgisayarda oyun oynamak istedi. Hemen odasýna geçti. Bilgisayarýný yerinden alýp mutfaða getirdi. Aç düðmesine dokundu.

“Hem redalert oynarým hem çaydanlýða dikkat ederim. Bekarlýk gibisi yok. Birde mali kaynaklarým tükenmese yeme de yanýnda yat.” Dedi kendi kendine.

Filiz kýz kardeþi Gülistan ile konuþuyordu. Filiz “Tüm bildiklerini baþtan anlat. Can kulaðý ile seni dinliyorum.” Dedi kardeþine.

Gülistan “Abla iki kere söyledim. Anlamýyor musun. Hem sen Olcay ile niþanlýsýn. Nereden çýktý, üstüme eðilik saðlýk. Duyan olursa seni tefe korlar.”

Filiz “Neyse anlatmayý býrakabilirsin. Olcay'ý sevmiyorum. Koca bulmak zorundaydým ama þimdi deðil artýk.”

Gülistan “Gerçekten anlaþýlmaz birisin. Yoksa Ekrem denen o çocuk ve Olcay ile ayný anda mý evleneceksin?”

Filiz “Ben seninle dalga geçiyorum. Elbet Ekrem’i alýp Olcay’ý boþamayacaðým.”

Gülistan “Yine karýþýk konuþmaya baþladýn. Heyecanlandýn mý cümlelerin sonu baþýna geliyor. Bu da seni ele veriyor. Düðün büyük bir olay. Karizmaný çizdirirsin. Aðýr iken yenli olursun. Býrak bana Ekrem’i. Onunla ben evleneyim. Bana daha münasip.”

Filiz “Verdim gitti.” Deyince Gülistan sevinçten ablasýnýn boynuna sarýldý.

Ekrem redalert oyununda öndeydi. Bilgisayarýn tüm saldýrýlarýný savuþturmuþtu. Dört yerde ana üssü vardý. Þu an uçan askerleri yeterince çoðalmýþtý. Düþman üssüne doðru harekete geçti. Kýsa zamanda oraya varýp üssü bombardýmana baþladý. Ana üssü yok etti. Diðer yapýlar ise çocuk oyuncaðýydý. Ana üs yok edilince düþman ilerleme deðil, kesin gerileme sürecine giriyordu.

Ekrem aðýra alarak önce yerdeki askerleri öldürdü. Sonra tanklarý ve altýn toplayan arabalarý. Oyunu kazandý.

Çayý unutmuþtu. Hemen kalkýp ocaðý söndürdü. Çaydanlýktan bir hayli su eksilmiþti. Bunu önemsemedi. Çok kaynamýþ suyun çay deminin parlak olacaðýný biliyordu. Sevindiði þey ise çok kaynamýþ suyun kireç oluþturmadýðýydý. Demek o kadar çok kaynamamýþtý. Ocaðý tam zamanýnda söndürmüþtü.

Poþetten demliðe çay koydu. Demliðin kapaðýný kapatýp dinlenmeye býraktý. Çok kaynamýþ su iyi bir þeydi ama caný sýkýldý bundan. Oyun zevki kaçtý. Masaya dönüp oyundan çýktý, sonra bilgisayarýný kapattý.

Dýþarýda zurna sesi hiç susmamýþtý. Havaya bir kaç el kurþun sýkýldýðýný duydu. Pat pat sesleri yüksekti. Dýþarýda ne oluyorsa kalabalýða karþý yapýlmýþ bir gösteriydi. Bu belki de köylüleri eðlenceye çekmek içindi.

Ekrem çayýn demlenmesi için yarým  saat beklemiþti. Demliðin kapaðýný açýp baktý. Çay taneleri dibe çökmüþtü. Bardaðýný hazýrladý. Bardaðýna demden koydu. Tahmin ettiði gibiydi. Parlaktý dem, bulanýk deðildi. Sonra üzerine çaydanlýktaki sýcak sudan döktü.

Ekrem düðün eðlencesine akþam katýlmaya karar vermiþti. O vakte kadar kitap okumak istiyordu. Odasýnda ki kapaklý kitap rafýna yöneldi. Kapaðý açtý. Dionis Yayýnlarýndan çýkma, Robinson Crusoe isimli romaný aldý. Ýçine sayfanýn baþýna baktý. Daniel Defoe, Aðustos 2017 basýmý olduðunu gördü.

Odadaki tek koltuða oturdu. Çayýný sehpaya býraktý. Þekerini atýp karýþtýrdý. Kitabý okuyacaðý için sevinç duyuyordu. Bir mental yoðunluk yaþýyordu. Bu onu kitap okumaya sevk ediyordu.

Yirmili sayfaya gelmiþti. Cama birileri taþ atmýþ gibi ses geldi. Ekrem pencereden baktý, kimse yoktu. Pencereyi açýp öyle de baktý. Yine kimseyi göremedi.

Gülistan ecel terleri döküyordu fark edilmemek için. Ekrem onundu artýk. Gülistan “Cama benden baþka taþ atan olmadý. Bir þekilde ruhu beni hissedecek. Ve bende onu kutsal kafesime koyacaðým. Sen benimsin Ekrem. Ölüm ayýrýr bizi. Bunca yýldýr erkek deðmedi elime. Dur bu daha baþlangýç.” Diyordu içinden.

Arkasýna sindiði kaysý aðacýndan dikkatle baktý. Görünmüyordu Ekrem. Gülistan hýzla bahçe duvarýna yürüdü. Seri bir þekilde duvara çýkýp kendi bahçelerine atladý.

Gülistan “Abla abla baþardým. Ekrem’in camýna taþ attým. Dýþarýya baktý, beni göremedi. Ama yakýnda beni hissetmesi an meselesi.”

Filiz “Kendini aðýrdan sat. Hemen koyverme, yelkenleri indirme. Bak benim sözümü  dinledin. Sana güzel bir þey yaptýrdým. Kýymetimi bil sözümden çýkma.”

Gülistan “Aman abla öðündüðün þeye bak. Altý üstü pencereye taþ attým.”

Filiz “Yanaklarýn elma gibi kýzarmýþ. Gelinlik kýz gibi heyecanlýsýn.”

5. Bölüm

Akþam olmuþ düðün melodileri baþlamýþtý. Önce saz bir giriþ yaptý. Galiba ‘Ankara’nýn büklüm büklüm yollarý’ný çalýyordu. Ekrem’in tahmini doðru çýktý. Türkü doðruydu. Melodiye org aleti de eþlik etti.

Ekrem aynada kendine son kez baktý. O an babaannesi Leyla’nýn sözlerini hatýrladý. “Ne taranýyorsun. Aynanýn baþýnda kýz gibi bekliyorsun. Gören olursa ayýplar seni.” Demiþti babaannesi.

Ekrem kapýya yöneldi. Spor ayakkabýsý tozlanmýþtý. Temizleyecekti ama ayakkabý fýrçasýný da getirmemiþti. Ayakkabýsýný giydi. Tertemiz halý üzerinde yürüyerek lavaboya girdi. Orada sehpa üzerinde duran kaðýt havludan iki tane kopardý. Tekrar temiz halýnýn üzerinden tozlu ve kirli ayakkabýsý ile yürüdü, evden çýktý.

Hemen bahçe çeþmesinin yanýna gitti. Çeþmeyi açýp ellerini ýslattý. Spor ayakkabýsýný bir kaç defa elleri ile sildi. Þimdi ellerini temizlemesi gerekiyordu. Ama birden bahçe duvarýndan Gülistan seslendi.

“Abi galiba ellerini yýkayacak sabun arýyorsun. Az önce sabunla iþim bitti. Al.” Dedi.

Ekrem uzatýlan küçük kaplý çiti kutusunu aldý. Eline kutudan bir miktar alýp su ile köpürttü. Sonra ellerini duruladý.

Gülistan hala bekliyordu. Ekrem “Al çitiyi teþekkürler.” Diye kutuyu Gülistan’a uzattý.

Görmeliydiniz Gülistan’ý, sevinçten havalara uçuyordu. “O benim erkeðim, biricik aþkým.” Diye bir kaç defa eve girene kadar söylendi. Evden içeriye girerken yine söylenince Filiz “Kýz kendini kaybetmiþ. Kendine gel Gülistan. Duyan olursa sana deli divane derler.” Dedi.

Gülistan “Derlerse desinler, banane. Hayatýmýn aþkýný buldum ya, gerisi výz gelir.”

Filiz “Ýki gönül bir olunca samanlýk seyran olur derler. Gerçekten kýskandým seni. Düðünüme senin tatlý gölgen düþerse hiç þaþmam.”

Gülistan “Aman abla beni kýskan yeter.”

Ekrem düðün alanýna girince kalabalýðýn haddi hesabýnýn olmadýðý gördü. Tahmin etmiyordu bu kadar kalabalýk olacaðýný. Herhalde tanýdýk dostlarýn çoðu þehirden gelmiþlerdi. Bir çok insanýn giyim kuþamý onu gösteriyordu.

Kalabalýðýn içinden biri Ekrem’e dönüp bakýnca bütün kafalar senfoni uyumu içinde ona çevrildi. Bir kaç kiþi ayaða kalkýp Ekrem’in yanýna geldi. Bunlar okul arkadaþlarýndan Rýdvan ve Eyüp’tü.

Eyüp “Hele hoþ geldin Ekrem. Seni aramýzda görmek büyük þeref. Geliþin düðüne rastladý. Büyük þans. Az sonra helva yemeye oturacaðýz dedi ekledi. Bu yanýmda ki damat adayý. Adayý diyorum çünkü damadý elimizden kaçýrmazsak. Ben sadýcým.”

Neþe içinde Ekrem ve iki okul arkadaþý etraflarýna Ekrem namýna selam verip oturdular. Az sonra sahneye Eyüp ve Rýdvan davet edildi. Eyüp yanýna Ekrem’i de sürükledi. Ekrem iyi stil kaþýk havasý oyunu bilirdi. Temposunu bir misafirin aðýr baþlýlýðý ile yavaþ tuttu.

Yirmi dakika boyunca boþ alanda Ekrem ve iki arkadaþý tepindi durdu. Göbek attýlar, ellerini þýklatarak uyum içinde eðildiler büküldüler.

Orkestra yeni bir þarkýya baþladý. Anamur Yollarý’ný çalmaya baþladý. Bozkýr kaþýk havasýna dinleyen düðün misafirlerinden  çoðu kiþi alana girip göbek atýp oynadý.

Þarký bitiminde solist “Sayýn misafirlerimiz, havaya silah sýkma konusunda dikkatli olun. Köyümüzde polis karakolunun olmadýðý bilinciyle aþýrýya kaçmadan havaya sýkabilirsiniz. Þimdi helva yeme sürecine geçiyoruz. Buyurun masalara.” Dedi.

Otuza yakýn masa kýsa sürede doldu. Ekrem ve iki arkadaþý ayný masaya oturdular. Köylüler sýcak daðýtýlacak helvalarýný özlemle beklediler. Helva demiþlerdi ama bir sürpriz yapýlmýþtý. Helva yanýnda etli bulgur pilavý da daðýttýlar. Düðündü bu, her türlü sürpriz olurdu.

Ekrem evine geç saatte gece birde geldi. Artýk çantasýnda ki hazineyi açabilirdi. Çantasýnýn içindeki viski þiþesini çýkardý. Kapaðýný açtý. Yudumlamaya baþladý. Þiþenin üçte birini bitirince içmeyi býraktý. Kapaðýný kapatýp çantasýna geri koydu.

Yatak odasýna girdi. Divanýna uzanýp sýrt üstü yattý. Bugün her þey güzel gidiyordu. Rüyasýnda Ýrem diye gördüðü kýz aklýna geldi. Kýzý ne kadar da Kýz arkadaþý Banu’ya benzetmiþti. Acaba Ýrem onun göbek adý mýydý. Bu sorgu keyfini kaçýrdý. Gerçeði öðrenmeden de keyfinin yerine gelmeyeceðini hissetti.

Cep telefonunu eline aldý. Sarhoþ hali ile Banu’ya ne yazdýðýný bilmeden mesaj gönderdi. Az sonra cevap geldi. “Seni beni kim parçaladý. Ne demeye çalýþýyorsun Ekrem?”

Ekrem yazdýðý mesaja bakýnca þaþtý kaldý. “Banu benim yazdýðý belli ama bu mesajý ben vermedim ki.” Diye yazdý. Bir an korku içinde titredi. Bir þekilde reptilianlar devreye girmiþti. Rüyasý sahte olamazdý, gerçeklik payý içeriyordu. Ekrem maðaradan evine nasýl geldiðini bilemezken yabancý mesajýn içinde bazý kayýp halkalarý çözmeye baþlýyordu.

Düþünde parçalara ayrýlmýþtý. Peki neden acý hissetmemiþti. Yoksa acýyý hissettirmeyecek bir iksir mi içirmiþlerdi. Evet yavaþ yavaþ hatýrlamaya baþladý. Önce devasa boyutta ýþýk saçan bir sandýk. Sonra kadife gibi hissettiði mavi fosfor ýþýðý yansýmasý. “Dur elimi dokunmadan önce bana seslenenleri de hatýrlýyorum. Hatta bir balýkhanedeymiþim gibi kokuda gelmiþti burnuma.” Diye söylendi Ekrem.

Banu’ya “Biraz içtim. Ne yazdýðýmý bilemedim. Kusura bakma.” Diye yazý gönderdi.

Banu’dan kýsa bir yanýt. “Çok mu dertlisin?”

Ekrem “Dertli deðilim aksine çok mutluyum. Ama sebebi ne bir türlü bulamýyorum. Þey soracaðým. Senin göbek adýn var mý?”

Banu “Evet var. Göbek adým Ýrem. Bunu bana babaannem koydu. Köyde halen Ýrem diye bilinirim. Sen de bana Ýrem diyebilirsin.”

Ekrem “Tamam seni özel isminle çaðýracaðým. Þey diyorum, sen bugün hiç rüyanda kötü bir þey gördün mü. Çünkü ben gördüm. Rüya ikimizle ilgiliydi. Rüya deðil gerçek gibiydi. Seni ve beni karanlýk bir salonda parçalara ayýrýp bir cihazda birleþtirdiler. Bu bir çeþit kutsamaymýþ.”

Banu “Ne tesadüf ayný rüyayý bende gördüm. Beni karanlýk bir salona ayna gibi þeyin içinden geçirerek getirdiler. Yere yatýrdýlar ama sarhoþmuþum. O zaman korkmadým. Kulaðýma biri ‘bu eþiði de geçersen süper zeki olacaksýn’ dedi. Sonrasýný hatýrlamýyorum.”

Ekrem “Þimdilik söyleyeceklerim bu kadar. Seni de uykundan uyandýrdýk. Sonra yine görüþürüz.”

Banu “Ben uyumuyordum. Film izliyordum odamda. Sen tez hazýrlýyordun. Nasýl gidiyor bitirme tezin?”

Ekrem “Bir kaç sayfa yazabildim. Yazým elli sayfayý bulunca bitecek. Biliyorsun anlatmýþtým sana. Köyümüzde maðara var. Ýlkel insanlarýn maðara duvarýna çizdikleri resimler var. Tezimde o resimleri baz alýyorum.”

Banu “Halimize þükretmeli deðil mi Ekrem. Düþünsene bir neandertal kahvaltý nedir bilmez. Zavallýlar av peþinde ne çileler çekmiþ. Sonra soylarý da tükenmiþ.”

Ekrem “Bir kitapta okumuþtum. Ýnsan geninde cüzi de olsa neandertal harfleri varmýþ.”

Banu “Olmasý yüksek ihtimal. Çünkü ayný gezegende yaþýyoruz. Ve bir homosapience ile karþýlaþmalarý mümkün. Bir homohabilis olmadýðýma þükrediyorum.”

Ekrem “Günümüz için þükredebilirsin ama homohabilis döneminde doðasý itibari ne yaþayacaðý plan þuuru yok. Þuuru açýk ama ona kendi halinden iðrendirecek hiç bir materyal yok. Doða o dönemle her þeyi ile önlerine serilmiþ. Bundan daha ötelerini istemeleri içgüdü inançlarýný kapsar.”

Konuþmalarý güzel gidiyordu. Ýþte Ekrem’in en çok sevdiði þey. Konuþacak bir þeylerin mutlaka olmasýydý. Konu nereden nereye geldi diye Ekrem hayýflanmadý. Bir aþk sözcüðünü de esirgemedi. “Seni seviyorum aþkým.” Yazdý gönderdi.

Banu “Bende seni seviyorum.” Yazdý.

Mesajlaþmayý býraktýlar. Ekrem saatine baktý. Çok geç olmuþtu ama hiç uykusu yoktu. Sanki yeni bir uykudan uyanmýþ gibi zindeydi. “Belki reptilianlarýn bir müdahalesi.” Diye düþündü. Kendilerinde olaný ona veriyorlardý. Ezoterik bir inanýþta yer altýnda yaþayan varlýklarýn hiç uyumadýðýný ve uyumanýn güneþten kaynaklandýðýný, aslýnda karanlýk bir dünyaya uykuyu güneþin getirebileceðini okumuþtu.

Yerinden doðruldu. Ayaða kalkýp çalýþma odasýna doðru adým attý. Odasýndan kapýsý kapalý olduðu halde yoðun bir ýþýðýn geldiðini gördü. Korkmayacaktý. Korku ile baþa çýkýlmazdý. Kapý kolunu indirdi. O an o yoðun ýþýk aniden kesildi. Bilgisayara baktý. Çalýþýr vaziyetteydi. Ekrem açýk býraktýðýný zannetmiyordu.

Hemen masasýna oturdu. Mausu ile word dosyalarýnýn bulunduðu klasörü açtý. Derin bir ‘oh’ çekti. Yazamaya çalýþtýðý tezin word belgesini açtý. Dosya az sonra açýlýnca þaþkýnlýk yaþadý.

Elli sayfa tutacak tezi tamamlanmýþtý. Tezi baþlangýcýndan itibaren okumaya baþladý. Okumasý bir saati buldu. Çok harika ve bilimsel yazýlar olduðunu gördü. Tezde konu deðiþikliði de yoktu. Ekrem’in üzerinde çalýþtýðý argümanlarý içeriyordu. Bir reptilian yapacaðýný yapmýþ insanlar için gizem olan maðara resimlerinin hikayesini bir bir açýklamýþlardý.

Ölümsüzdü reptilianlar. Haliyle neandertallerin hayatýna dokunmadan onlarý gözlemleyip kayýt altýna almýþlar, gerekli bilimsel verileri word dosyasýna aktarmýþlardý.

Reptilianlara teþekkür etmeliydi ama gitmiþlerdi. Onun yerine karþýlaþtýðý reptilian kralýna rabýta yapmayý seçti. Yerinden kalktý. Odadaki divanýn üzerine oturup baðdaþ kurdu. Baþýný kalbine eðdi. Gözlerini kapattý. Ve adýnýn Enmeenluanna olduðunu tahmin ettiði reptilian kralýna rabýtaya baþladý.

Ýçinden “Destur ya Enmeenluanna.” Dedi. Kralýn kalbinden kendi kalbine çay rengindeki kýrmýzý nurun aktýðýný düþünmeye baþladý. O an zihnine görüntüler geldi. Kral ona sesleniyordu.

“Ne arýyorsan bizde hepsi var. Biz reptilianlar siz insanlarýn ölüm enerjisi ile besleniriz. Nasýl dersen bir insan öldüðünde kuvvetli miktarda ölüm ýþýmasý yapar. Biz öldürdüðümüz insanlara yeniden can vermeyiz. Ama sen ve Ýrem özel kiþilersiniz. Sizin ruhlarýnýz çok kadim bir geçmiþten geliyor. Bu zamana kadar reenkarne ola ola geldiniz. Reenkarnenizde reptilian olmanýz da var. Evet reptilianlar ölümsüz ama bir istisna dýþýnda. Bir reptilian insan olmaya çok heveslidir. Dileyen reptilian ölüm seçeneðini kullanabilir. Siz de öyle yaptýnýz."

SON

Tuna M. Yaþar