1970 yýlýydý.

Henüz on yaþýndaydým. Babam, Konya dönüþünde beraberinde bir gaz ocaðý alýp gelmiþti. Babam, gaz ocaðýnýn gövdesindeki kapaðý açýp içine iki buçuk litrelik cam þiþedeki gaz yaðýndan doldurdu.

Ocaðýn pompa kolundan tutarak pompaladý. Gaz ocaðýnýn deposundaki boþluk hava ile dolunca pompa kolun sanki yorulmuþ bir çocuk gibi olduðu yerde durdu. Babam da pompa kolu hareketsiz duruma gelince býraktý.

Eline kibriti aldý, gaz ocaðýný açtý. Kibriti çaktý yanan kibrit çöpünü gaz ocaðýna uzatýp yaktý. Annem üzerine hemen odun ateþinde çay demlediðimiz çaydanlýðý koydu. Ateþ önümüzde yanýyor çay suyu fokur fokur kaynamaya baþlayýnca yüz gramlýk kartondan yapýlmýþ, üzerinde TEKEL yazan çaydan eli ile bir tutam alýp çaydanlýðýn içine boþalttý. Demlenmesini beklemeye baþladýk.

“Oh ne rahatlýk.” dedi annem.

Babam; “Bak Haným, ne odun yakma, ne kül alma derdi var.” dedi. “Ama gaz yaðý olmazsa bu da yanmaz.” dedi.

Henüz demlenen çayý içmeye baþlamadan köy muhtarý Mustafa Yýldýrým evimize çýkýp geldi. Belki bir iþi, belki bir söyleyeceði vardý ama söylemedi. Ortada duran gaz ocaðýna bakmaya baþladý. Çay demlenmiþti, çaylar doldurulup annem tarafýndan ikram ettik.

Muhtar çay içerken gözünü gaz ocaðýna  dikmiþti.

O bakýyordu da ben sanki bakmýyor muydum?

Muhtar, gaz ocaðýna baktý baktý.

"Bunu bana vereceksin Ali Dayý. Parasýný hemen vereceðim. Benim evime çok misafir gelir, bu senden çok bana lazým." dedi. 

Babama kaç liraya aldýðýný sordu. Babam da alýþ fiyatýný söyledi. Hemen cebinden parasýný çýkardý yere altý. Gaz ocaðýný aldý ayaða kalkýp müsaade isteyip gitti.

O günden sonra bir daha gaz ocaðýmýz olmadý.

Annem bir defa çay demleyecek kadar rahatlýk gördü.  O günden sonra belki hep hayal etti. Ama babama “neden sattýn” demedi.

Annem gaz ocaðýndan sonra yine odun ateþinde yemek piþirmeye, odun ateþinde mis gibi çaylarýný demlemeye devam etti.

15.03.2022

Durmuþ Ali ÖZBEK