Ölüm en büyük hakikat. Her an yaný baþýmýzda olan, bizi adým adým kovalayan, gölgemizden daha fazla bizimle olan gerçek. Doðduðumuz andan itibaren biz takip eden casus yazýlým. Bizim tek kýlavuzumuz, baþýmýza Hak tarafýndan dikilmiþ bekçi. Tek ve en büyük gerçek. Zamaný gelince bizi alýp götürecek elçi.

Fani oluþumuzun en büyük habercisi. Bu fani oluþ aslýnda her þeyin anahtarý. Ama biz onu çevremizden uzaklaþtýrmak ve unutmak için her þeyi yapmýþýz. Öce mezarlarý evlerimizden uzaklaþtýrmýþ, sonra semtlerden kovmuþ, sonra da þehir dýþýna çýkarmýþýz. Ama þehir büyüye büyüye onu içine almýþ, biz tutup onu kaldýrmýþ, atalarýmýzýn kemiklerini çuvallara doldurup görülmedik, bilinmedik yerlere fýrlatýp atmýþýz.

Yakýnlarýmýzdan biri ölünceye kadar umursamamýþ, hep kendimizden öteye atmýþýz, bir türlü kendimize yakýþtýramamýþýz. 

Yakýnlarýmýzdan biri ölünce de önce aþýrý tepki göstermiþ, aðlamýþ, sýzlamýþ, baðýrýþ çýðýrýþlara baþvurup kendimizi teselli etmeye çalýþmýþýz. Tekrar eski hayatýmýza dönmüþ, o hiç yokmuþ gibi, gündelik rutin hayatýmýzý yaþamaya devam etmiþiz

.
Bu gaflet hep sürmüþ ama bir türlü uyanmayý denememiþ, dünyaya dalmayý sürdürmüþüz. Bir oyun ve oyuncak olan dünyadan bir türlü sýyrýlamamýþýz, bir türlü muhasebeye yanaþamamýþýzdýr. Gündemdeki iþler, arzular, hevesler bir türlü yakamýzý býrakmamýþ, hýrs ve tamahýmýza maðlup olmuþuz.

"Her nefis ölümü tadacaktýr" diyen ilahi buyruk bize ölümü tadýlmasý zorunlu olan bir yiyecek olarak sunmuþ, þirinleþtirmiþtir. Ama biz onu varsaymayarak, hayatýmýzý ona uygun, ona ayarlý kýlmayý denemeyerek, onu unutarak acýlaþtýrmýþ, hesabýný veremeyeceðimiz iþlere girerek ondan korkar hale gelmiþizdir.

En ufak bir þey için birbirini kýran, en ufak bir þey yüzünden birbirine kin tutuyor, saldýrýyor ve birbirini ortadan kaldýrma çabasýna giriyor, sebepsiz yere düþmanlýklar icat ediyoruz. 

Dedikodu, yalan, haset birbirini kovalýyor, ardýndan söz getirip götürmeler, iftiralar birbirini kovalýyor, hayatýmýzý zehir etmek için her þeyi yapýyoruz.

Bu þekilde her an Allah’tan ve hakikatten uzaklaþýyor, yalan, yanlýþ bir hayata yuvarlanýyoruz. Þekli bir ibadet ve zayýflayan inançlarýmýz, yeni nesillere deizm ve ateizm þeklinde yansýyarak, toplu bir irtidat hareketine dönüþür, ölümü büyük bir hayatýn kapýsý deðil de bir yokluðun, bir sonun baþlangýcý sayarak gündemden çýkarýrýz.

Bu da adým adým bizi Allah’tan ve hakikatten uzak, kurtuluþ ve ebedi saadetten mahrum, ebedi azaba duçar bir cehennem yakýtý haline getirir. Nefis ve þeytanýn hazýrladýðý bu korkunç son hep ölümü çevremizden uzaklaþtýrmamýzdan, onu hayatýmýzdan çýkarmamýzdan kaynaklanmaktadýr. Onu anmamýzý bile uðursuzluk sayan bir zihniyete ulaþmýþ bir toplum, kendini uçurumdan atmaya hazýrlanmýþtýr.

Þeytan her alanda hayatýmýzý kuþatmýþ, zihinlerimizi ve söylemlerimizi bile ele geçirmiþtir. Önce bu esaretten kurtulmamýz, yeni bir zihin dünyasýna kavuþmamýz, yeni söylemler geliþtirmeliyiz ki kurtuluþun anahtarýný elde edebilelim.

 Anahtar olmadan kapý açýlmaz. Kapý açýlmadan eve girilmez. Bu mutluluk evi baþka türlü ele geçirilemez. Haydi, hep birlikte ölümü hayatýmýzla içselleþtirelim. Aðýz tadýný kaçýran ölümü sýk sýk analým. Hayatýmýzý ona göre kuralým. Kendimizi bu deðiþmez gerçeðe göre konumlandýralým.