Online Üye
Online Ziyaretçi
Kadın olmak zor,
Ayıpların yasakların gölgesinde yaşamak,
Varım ben, yaşıyorum burdayım,
Diyebilmek zor.
Şu olmaz olası el alem dedikleri varya,
Beyaz gelinlik, beyaz kefen dedikleri şey.
Ha birde, babanın şapkasını tereği var tabiki,
Eğdirilmemeli o şapkanın tereğini.
O narin onuzlarına öyle bir yük yüklenirki,
Kadının.
Bazen taşıyamayacak hale gelir dizleri.
Yığılır kalır bir köşe başında.
Etrafındaki herkes ondan bir görev bekler.
Kimse görmez kadını, anne baba evlatlık vazifesi bekler.
Kocası eşlik, çocuklar annelik bekler.
Bu üçken arasında kaybolur gider kadın.
Her kes olur ama, sadece kendisi olamaz.
Ne zaman geçmiştir aynanın karşısına,
Ne zaman taramıştır saçlarını okşayarak
Unutmuştur kadın.
Çoğu zaman kalabalıkta yalnızdır,
Karanlığa haykırır nefessiz kalıncaya kadar.
Çığlıkları gecenin kulağını sağır eder,
Ama kimse duymaz feryadını.
Gözyaşları çarpar zamanın yanaklarına,
Umutları ıslanır, tuzu alınmış tadı çalınmış,
Gözyaşlarında.
Evlat anne kardeş ve eş olduğumu unutun.
Sadece beni görün.
Ben kadınım….
Güçlü göründüğüme bakmayın,
Yıkılmışlığımı gizliyorum aslında.
Sarp kayalar arasındaki bir nergis gibiyim.
Ben değerli bir mücevherim cevâhir,
Olanlar bilir beni.
Ben engelsiz yollarına, aşılması zor, engeller koyduğunuz, yaşadığına,
Bin pişman ettiğiniz bir kulum.
Görün beni artık ben sadece kadınım.
Sadece kadın…..
……Meryem Keskin…..
……09.06.2024…….