Bak, gözyaşlarım dökülüyor sevgilim!
Hani bir zamanlar,
Kalbinde çıkan çıbanların arasında,
Ellerimle kazıdığım toprağı iyice açıp,
Beni de içine attığın gibi.
Ben yine dans ediyorum su damlalarıyla,
Yüreğimde seni hissedemesem de.
Ellerimi tutuyorum havaya,
O ellerini,
Buz gibi bembeyaz ellerini,
Tenime değdiremesem de,
Nefesimle ısıtamasam da.
Gerçi neye yarar ki?
Bir yüreği ısıtamadıktan sonra,
Cansız bir et parçasını ovmak?
Gözlerim o ceketinde kaldı bak yine,
Hani en son sabaha kadar ıslandığımız,
Hevesle dans ettiğimiz,
Yüreklerimizin içinde ağlayan sevgimizle,
Yine, yeni, yeniden doğduğumuz yerde..
Üşümedim,
Sen gittikten sonra bir daha üşüyemedim.
Senin yüreğinde ısınacak kadar,
Son nefesinin hatırasını üstümde bırakırken,
O siyah ceketinde,
Bir daha üşüyemedim.
Tenin o kara betona değip kanı tadınca,
İçimde kopan çığlıklarla ellerim,
Teninde, kaderinin izinde.
Yere düşen cam parçaları,
Bir kez daha zihnimi çizince,
Bir daha üşüyemedim.
Tanrı'ya yeminimdir ki,
Şafak tekrar doğduğunda,
Kaderin sayfaları son bulduğunda,
Orada olacağım,
Gökyüzü en son ne zaman ağlarsa..
