DÜÞTEN GERÇEÐE

Hayatýma yansýyan gerçek bir öykü:

Ýnsanoðlu, hayatýnýn bir bölümünde çok ilginç hadiseler yaþar. Yaþar da bir türlü nasýl olduðuna bir türlü akýl erdiremez. Kimi zaman, öyle rüyalar görür ki, gerçek olduðuna inanýr. Etkisinden uzun zaman kurtulamaz. Hayatýnýn bir döneminde gördüðü rüyanýn aynýsý ya da bir benzerini yaþar.

Uyku ile uyanýklýk arasýnda bile bu tür olaylar yaþayabilir. Düþünür bir süre. Rüya mýydý gördüðü, yoksa bir anlýk hayal miydi? Ýþte ben, böylesi hadiseler yaþadým. Yaþadýðým bu hadiselerden sadece bir tanesini yazmak istedim. Belki diðerlerini de zamaným im-kan verirse yazmak isterim.

Henüz ilkokul üçüncü sýnýfta okuyordum. Çocukluðumda hislerimin güçlülüðü kendini belli ediyordu. Evimiz, mezarlýða ve su deposuna çok yakýndý. Halamýn ve amcalarýmýn oðullarýyla evlerimiz yananaydý. Çocukluðumuz birlikte geçiyordu. Haylazdýk. Uslan-maz bir tabiatýmýz vardý. Karþý mahallenin çocuklarýyla sürekli savaþ oyunu oynardýk. Ancak onlar bunu bilmezlerdi. Tabi bu savaþ oyunu Tarkan çizgi romanýnýn bize kattýðý bir hevesti. Tahtadan kýlýçlar yapar, aðaçlardan ok ve yay yapar, yedi kiþilik bir ordu kurar, karþý mahallenin çocuklarýný önümüze katar kovalar, yakaladýðýmýz-da döverdik. Zaman içinde onlarda kendi ordularýný kurdular ve bize saldýrdýlar. Tabi biz Tarkan gibi savaþçýlar olduðumuz için hep galip gelirdik. Ancak babalarý ve büyükleri ortaya çýkana kadar.

Babam, mesleðini Kýrýkkale’nin Keskin ilçesinde bir Ermeni ustadan öðrenmiþti. Zirai aletler yapardý. Bunun yanýnda balta, nacak, satýr ve keser de yapardý. Çeliðe en iyi suyu Kýrýkkale’de babam verirdi. Müþterileri el yapýmý olduðuna inanamazdý. Tornacý arkadaþlarý bile gýptayla bakarlardý.

Mezarlýða yakýn bir yerde arsamýz vardý ve artýk inþaat baþlayacaktý. Birkaç ay sonra evimiz yapýldý ve evimize taþýndýk. Ufak-tefek iþleri kalmýþtý. Traktörler kum ve çimento getiriyordu. Kum, küçük bir tepeye dönüþtü. Sanýrým öyle vaktiydi. Kum tepesine çýkmýþtým. Elimde ekmek býçaðý vardý ve kendime bir kýlýç yapýyordum. Çok dalmýþtým. Etrafýmda olup bitenlerden bi’haberdim. Bir ses duydum bana seslenen. Sesin sahibi halaoðlu Þeref’ti: “Haluk abi çabuk gel. Fatoþ ablan merdivenden düþtü, burnu kaný-yor. Þimdi mutfakta yatýyor. Baban, Çingenleri eve getirdi, seni çaðýrýyor. Sana bir kýlýç almýþ. Çabuk gel…”

Birden kendime geldim, kimseyi göremedim. Tekrar tahta kýlýcýmýn iþçiliðini yapmaya devam ettim. Az bir zaman geçti. Omzuma biri dokunuyordu. Baktým ki Þeref. Sanki bir suratý gülümsüyor, diðeri kötülüðü konuþuyordu. “Kalk hadi. Ne oturuyorsun öyle? Haberin yok mu senin! Fatoþ ablan merdivenlerden düþtü, bunu kanýyor. Mutfakta! Baban, Çingenleri eve doldurdu. Sana bir gümüþ saplý kýlýç almýþ. Haydi, gidelim…” korkmuþtum. Ablamýn düþmesi beni endiþelendiriyordu. Koþarak eve geldik. Hemen mutfaða yöneldim. Yerde yatan kimse yoktu. Annem bana seslendi: “Ne arýyorsun öyle? Misafirler geldi. Hoþ geldin demeyecek misin?” dedim ki; “ablam nerede. O’na bir þey mi oldu?” Yakýn zamanda kaybettiðim Annem; “odada yatýyor. Ayaðý kayýp düþtü. Biraz burnu kanadý. Bir þeyi yok. Haydi misafirlerimize hoþ geldiniz deyiver.”

Kapý önünden bakýndým önce. Pos býyýklý, karayaðýz, þapkalý ve altýn diþli bir adam babamýn yanýnda oturuyordu. Adamýn yanýnda iki eþi ve sanýrým beþ çocuðu da yer minderlerinde oturuyorlardý. Çaylar-kahveler içiliyor, sohbetler ediliyordu. Babam bir el iþaretiyle beni yanýna çaðýrdý ve; “Bu Rýza amcan. Haydi hoþ geldin de, elini öp bakalým” Çekinerek Rýza amcanýn elini öptüm. O’da beni öptü, saçlarýmý okþadý ve “Maþallah delikanlýya” dedi. Sonra eþlerinin ellerini öptüm. Çocuklarýna da “hoþ geldiniz” demeyi ihmal etmedim.

Babam bana seslendi ve; “arkaný dön, duvara bak.” Dönüp duvara baktým. Bir de ne göreyim. Benim boyuma yakýn uzunlukta siyah kýn içinde uzunca bir kýlýç duvardaki yerini almýþtý. Babam; “hadi onu bana getir.” Sandalyeye çýkýp, kýlýcý aldým ve babama verdim. Rýza amcanýn gözleri ýþýl ýþýl yanýyordu. Pala býyýðýnýn altýndan gülümsediðini ve altýn diþlerini görüyordum. Dedi ki; “Haluk, kýlýcýný kýnýndan çýkar bakayým.” Çýkarmasýna çýkarýrdým da uzun olduðu için yarýsýna kadar ancak çýkarabildim. Rýza amca yardým etti ve kýlýcý kýnýndan çýkardým. Özelliklerini anlattý bana. “Bu kýlýç tarihi bir kýlýçtýr Haluk. Bak üzerinde kývrýmlý yýlan dövmesi var. Sapý gümüþtür. Sana bir tavsiyem olsun. Sakýn bahçede çýkarýp saða-sola sallama. Jiletten keskindir. Bir aðacý bile ikiye böler.” Dedim ki; “aðacý nasýl ikiye bölecek?”

Sözü babam aldý: “Haydi bahçeye çýkalým. Rýza amcanýn söylediklerinin doðruluðunu gözünle gör.” Rýza amca, babam, ben, iki yýl önce kaybettiðim kardeþim Ahmet ile büyük ve küçük ablalarým bahçeye çýktýk. Bahçemizde önceden dikilmiþ aðaçlar vardý. Babam kýlýcý çýkardý, bir darbeyle aðaca vurdu. Gerçekten bir adam bileði kalýnlýðýndaki aðaç ikiye bölündü. Þaþýrmýþtým. Sonra tekrar içeri girdik ve hazýrlanan yemeðimizi yemeye baþladýk.

Yemek faslýndan sonra Rýza amcanýn beþ çocuðu ve merhum kardeþim Ahmet ile birlikte su deposu-na gittik. Kendimizce oyunlar oynadýk. Sonra yakýnýmýzdaki mezarlýða gittik, kýsa bir süre dolaþtýk. Çökmüþ bir mezar aradým ama bulamadým. Bulsaydým, biraz kazýp kafatasý çýkarýp, bir sýrýðýn ucuna takacaktým. Hala ve amcaoðullarýyla sýklýkla yaptýðýmýz bir eðlenceydi bu.

Çingenler; çift atlý, çadýrlý at arabalarýyla gezer yaþarlardý. Bunu biliyordum. Yani konar-göçer bir hayat yaþarlardý. Bahçemizde bu at arabasý duruyordu. Atlar serbest býrakýlmýþ, önlerine konulan otlarý yiyorlardý. Evimiz geniþ olmasýna raðmen evde yatmak istemediler. Ailece at arabasýnda gecelediler. Sanýrým iki gün sonra gittiler.

Babama sordum. “Tüfeðin ve tabancan nerede baba!” Babam sert bir bakýþla bakýp; “ne yapacaksýn tüfeðimi, tabancamý? Ben de Rýza amcana onlarý hediye verdim. Artýk tahta kýlýçlarla oynamak yok. Mahalle kavgasý yok. Her gün yeni þikâyetler geliyor sizden. Okuluna git, derslerine iyi çalýþ. Seni Ýstanbul Askeri Kuleli Lisesi’ne yollayacaðým. Anladýn mý beni?” Nam-ý diðer Keskinli Demirci Kara Osman böyle söyler de yerine getirilmez mi hiç!

Babam, define ve alkol tutkunuydu. Dükkâný ustalarýna, çýraklarýna emanet eder, bazen beþ gün, bazen de on beþ gün define aramaya giderdi. Bu sebeple Türkiye’de ayak basmadýðý il ve ilçe kalmamýþtý. Babam define aramaya gittiðinde bize fýrsat doðardý haylazlýk yapmamýz için.

Babamýn Çingen dostlarý vardý. Çingenleri severdi. Güvenmediði kimselerle dostluk baðý kurmazdý. Bir arkadaþýnýn yalanýný yakaladýðý anda arkadaþýný sert bir þekilde azarlar, ikaz ederdi. Güveni esas alan bir karakteri vardý. Ýlerleyen günlerde babam bana bir tavsiyede bulunmuþtu, hiç unutamýyorum: “Oðlum, bir gün baþýn derde girerse ilk gördüðün Çingen evine git. Derdini-sýkýntýný samimiyetle anlat. Onlar seni sýkýntýlarýndan kurtarýrlar.” Babamýn bu tavsiyesi öylesine söylenmiþ söz deðildi; tecrübeye dayanýyordu.

Velhasýl-ý kelam, düþ ile gerçek arasýnda duyduðum o ses ve akabinde gerçeðe dönüþen bu durumu halen anlamaya çalýþýyorum. Bir hayal-düþ, nasýl olur da bir anda gerçekleþebilir?

 Merhum babama, kardeþim Ahmet’e  ve anneme Allah’tan rahmet diliyorum. Mekânlarý cennet olsun.

 (Halûk) Halit Durucan:

24.11.2024